Πολύ πριν γίνει του συρμού η selfie, η Αμερικανή καλλιτέχνης Hannah Wilke κατάλαβε τη σημασία της δύναμης της αυτοπαρουσίασης μέσω φωτογραφίας. Το μακρινό 1954, η 14χρονη τότε Nεοϋόρκέζα φόρεσε τη μινκ εσάρπα της μητέρας της και λευκές γόβες – μόνον αυτά – και πόζαρε για ένα πορτρέτο μπροστά από έναν άσπρο τοίχο με το κατά κόσμον όνομά της επάνω: Arlene H. Butler, για να ξέρουν όλοι ποια είναι.
Η έκθεση «Hannah Wilke: Art for Life’s Sake» είναι η πρώτη μεγάλη παρουσίαση έργων της καλλιτέχνιδος σε διάστημα μεγαλύτερο των 10 χρόνων: πάνω από 100 εμβληματικά αλλά και σπανίως παρουσιαζόμενα στο φιλότεχνο κοινό έργα σε χαρτί, φωτογραφίες, βίντεο και γλυπτά.
«Γίνομαι η τέχνη μου, η τέχνη μου γίνεται εγώ… Είναι δύσκολο να τα βγάλεις πέρα με την καρδιά μου, το ίδιο και με την τέχνη μου» έγραφε σε γράμμα που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Art: A Woman’s Sensibility» (California Institute of the Arts, 1975).
Αναδυόμενη από τη δεκαετία του 1960, η Wilke άλλαξε με την τέχνη της τη συζήτηση για τη σχέση μεταξύ φεμινισμού, τέχνης και ρόλου της γυναίκας στην κοινωνία· καθιέρωσε μια εικονογραφία που επικεντρωνόταν στο γυναικείο σώμα και την ηδονή, σε μια εποχή που αυτά τα θέματα ήταν ταμπού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Από το 1960, με απασχολεί η δημιουργία ενός συστήματος απεικόνισης που είναι συγκεκριμένα γυναικείο, μια νέα γλώσσα που συγχωνεύει νου και σώμα σε ερωτικά αντικείμενα στα οποία μπορείς να δώσεις όνομα και, ταυτόχρονα, να είναι αρκετά αφηρημένα. Το περιεχόμενό του σχετίζεται πάντα με το δικό μου σώμα και τα δικά μου συναισθήματα» έγραφε η Hannah Wilke, το 1976, σε αίτηση για υποτροφία από το Guggenheim Foundation και καθιέρωσε τον όρο «Performalist Self-Portrait» για να περιγράψει τα έργα της.
Η έκθεση «Hannah Wilke: Art for Life’s Sake» στο Pulitzer Arts Foundation, ολοκληρώνεται σύμφωνα με το ΑΠΕ στις 16 Ιανουαρίου 2022.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
