Η Γκαλερί Cube στην Πάτρα, φιλοξενεί τη δεύτερη ατομική έκθεση και την καινούρια δουλειά του Μάκη Κυριακόπουλου με τίτλο “Have no faces to show”.
Ο Γιάννης Μπόλης, ιστορικός της τέχνης, γράφει για τα έργα του “Have no faces to show”:
Με την ενότητα Have no faces to show, ο Μάκης Κυριακόπουλος επιβεβαιώνει την πρωτοτυπία και τη δυναμική, την εκφραστική ένταση, την άρτια τεχνική και την ποιότητα των αναζητήσεων και πειραματισμών του σε συνθέσεις στις οποίες ο διάλογός του με την φύση κυριαρχεί. Πρόκειται για θεματική ενός ευρύτερου προβληματισμού, εντοπισμένη και σε προηγούμενες προτάσεις του: το 2010 με το υψηλό επίπεδο της ψηφιακής προσομοίωσης ενός πάρκου στο Interactive Park Provider, και το 2012 με την εγκατάσταση In Treatment, όπου το ηχητικό μέρος της –ένα ημερολόγιο-καταγραφή ισχυρών ψυχολογικών μεταπτώσεων και πιεστικών, αγχωτικών ξεσπασμάτων– συμβίωνε και αντιπαρατίθετο στις ζωγραφισμένες εικόνες φύσης, μέσο και σύμβολο αποθεραπείας και κατευνασμού στη σύγχρονη συνθήκη, σ’ έναν αποπροσανατολισμένο και διχασμένο κόσμο, σ’ ένα άξενο και απάνθρωπο αστικό τοπίο.
Οι συνθέσεις της νέας δουλειάς του μαρτυρούν μελέτη και οξεία παρατήρηση, ευαισθησία και ισχυρή συναισθηματική εμπλοκή, ο ίδιος θεωρεί ότι λειτουργεί ως “συλλογέας”, φωτογραφίζοντας λεπτομέρειες φυλλωμάτων, πέτρες, άμμο, κορμούς και βράχους, διερευνώντας τους διαφορετικούς, κάθε φορά, τρόπους προσέγγισης και επαφής του με το φυσικό περιβάλλον, τις αναπτυσσόμενες σχέσεις αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης. Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες, εν συνεχεία, επεξεργάζονται ψηφιακά, κατακερματίζονται και ανασυντίθενται οργανωμένες σε επάλληλες οριζόντιες ή κάθετες ζώνες, δημιουργώντας νέες εικόνες, μορφοποιώντας ψυχικές καταστάσεις και συμπεριφορές, ορίζοντας οπτικά επεισόδια και διαδρομές, που, στο σύνολό τους, στοιχειοθετούν μια ενιαία, συνεπή και αδιατάρακτη αφήγηση, σ’ ένα διαρκές παιχνίδι εναλλαγών, μεταπλάσεων και φευγαλέων, ρευστών εντυπώσεων, που εντείνεται και μεγιστοποιείται στις τρισδιάστατες κατασκευές ανάλογα με τη γωνία θέασής τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, επικρατεί ο εννοιολογικός χαρακτήρας και σε άλλες, οι συνθέσεις είναι ολοκληρωτικά αφηρημένες, συγκροτούνται από ψηφίδες-θραύσματα λεπτομερειών του φυσικού κόσμου, διαφορετικού μεγέθους και σχήματος, η ανάπτυξη και η διευθέτηση των οποίων γίνεται με μια μοναδική αίσθηση του ρυθμού και της συμμετρίας, της ψευδαίσθησης, της κίνησης και του χώρου, παραπέμποντας άμεσα στα πολύχρωμα βιτρό των μεσαιωνικών ναών ή τις περίτεχνες ορθομαρμαρώσεις. Η έννοια της τάξης, όπως αυτή αποτυπώνεται στη γεωμετρική, αυστηρή δομή των έργων του, αντιτίθεται στην αταξία και το απροσδόκητο, την ενέργεια και την πολυμορφία της φύσης, στα χρώματα της πυκνής βλάστησης, τους περίπλοκους σχηματισμούς των δέντρων και της πέτρας, τον ουρανό και τα κινούμενα σύννεφα, τις λαμπερές αντανακλάσεις και τις αντιθέσεις του φωτός με τη σκιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο εικαστικός εμμένει ιδιαίτερα και τονίζει τον βιωματικό χαρακτήρα και τις ξεχωριστές συνδέσεις του με τα τοπία που επιλέγει, ενεργοποιεί τους μηχανισμούς της μνήμης, ανακαλώντας επιθυμίες και σκέψεις, εμπειρίες και παρορμήσεις. Επικαλούμενος μια βαθύτερη και ζωτική επικοινωνία μέσα από την ανθρώπινη απουσία-παρουσία, την αισθητική δύναμη, την πολλαπλότητα και την αποσπασματικότητα των εικόνων του, συντείνει αποφασιστικά στην υποβολή μιας άκρως ιδιότυπης ατμόσφαιρας και, παράλληλα, μιας απόλυτα προσωπικής θεώρησης και ερμηνείας. Η φύση γίνεται η αρχέγονη κατοικία και η ζωή, η διαφυγή και το καταφύγιο, η ρομαντική-ερωτική αναφορά, η ηρεμία, η απόλαυση και η χαρά, αλλά, κάποιες φορές, και ο σκοτεινός προορισμός, η έκφραση του μυστηριώδους, του άγνωστου και του υπαινικτικού, το μελαγχολικό απείκασμα, η αντανάκλαση ενδόμυχων φόβων και υπαρξιακής αγωνίας. Ο Μάκης Κυριακόπουλος προτάσσει την ονειρική διάσταση στο μεταίχμιο της πραγματικότητας, δημιουργεί “θύλακες ονείρων”, εναλλακτικούς πυρήνες αντίστασης και υπέρβασης μέσα από την κρυστάλλινη διαύγεια και την καθαρότητα των όψεων του φυσικού κόσμου σε συνδυασμό μ’ έναν συγκρατημένο αλλά διακριτικά εμφανή μεταφυσικό τόνο. Οι δισδιάστατες και τρισδιάστατες φόρμες των συνθέσεών του, συγκροτούν ένα ενιαίο περιβάλλον με σύγχρονο στίγμα, επίκαιρο και μεστό σε συμβολισμούς, συνδηλώσεις και προεκτάσεις.