Στις 15 Μαΐου ξεκίνησε η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στο Σύγχρονο Θέατρο, η μόνη παράσταση του φετινού καλοκαιριού που πραγματοποιεί θερινή σαιζόν στην Αθήνα και απευθύνεται σε ‘Ελληνες και ξένους, παρουσιάζοντας το έργο με υπέρτιτλους σε πέντε γλώσσες.
Μια σύγχρονη προσέγγιση της γνωστής τραγωδίας απο μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών της νεότερης γενιάς, υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Ξανθόπουλου στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. Η παράσταση συνοδεύεται απο υπέρτιτλους -σε δύο γλώσσες ανά ημέρα- για τις ανάγκες των επισκεπτών της Αθήνας αλλά και και των μη ελληνόφωνων μόνιμων κατοίκων της.
Εβδομαδιαίο πρόγραμμα υπερτίτλων:
Πέμπτη: αγγλικά, γαλλικά
Παρασκευή: αγγλικά, ρώσικα
Σάββατο: αγγλικά, γερμανικά
Κυριακή: αγγλικά, ισπανικά
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ξανθόπουλος
Φωνητική διδασκαλία: Ρηνιώ Κυριαζή
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Ηλέκτρα: Βάσω Καβαλιεράτου
Ορέστης: Γιάννης Παπαδόπουλος
Κλυταιμνήστρα: Μαρία Πανουργιά
Παιδαγωγός: Θανάσης Δόβρης
Χρυσόθεμις: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Αίγισθος: Γιάννης Λεάκος
Χορός: Στέλλα Βογιατζάκη / Νάνσυ Σιδέρη
Πυλάδης: Δημήτρης Ξανθόπουλος
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή όλα θα συντελεστούν στο διάστημα μιας ημέρας. Ξεκινά τα ξημερώματα με τον ερχομό του Ορέστη και θα ολοκληρωθεί το ίδιο βράδυ με το φόνο της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου. Η ζωή τους τελειώνει με το τέλος της τραγωδίας. Δεν υπάρχει μέλλον. Ό,τι συμβαίνει και με μία παράσταση. Το τέλος του έργου σημαίνει και το τέλος της «ζωής» της. Αυτό το «παιχνίδι», το «πάντρεμα» της κατάστασης των προσώπων με την κατάσταση των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τα πρόσωπα, γίνεται το κέντρο της σκηνικής δράσης.
Ο Σοφοκλής κτίζει έναν κόσμο στον οποίο τα πρόσωπα είναι αναγκασμένα να «παίζουν» ένα ρόλο. Η Ηλέκτρα δεν μπορεί παρά να είναι η Ηλέκτρα, ο Ορέστης δεν μπορεί παρά να είναι ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα δεν μπορει παρά να είναι η Κλυταιμνήστρα. Κι ενώ είναι στον καθένα γνωστή η ιστορία του έργου, η κατάληξή του με το φόνο των δύο εραστών, αυτό το αναπόδραστο γίνεται το πλέον ενδιαφέρον. Οι σχέσεις των προσώπων, οι ζωές τους πίσω από τα προσωπεία τους, η κατάσταση που αποκαλύπτεται από τις μεταξύ τους συγκρούσεις αλλά και τις βαθύτερες εσωτερικές τους.
Ο Λόγος γίνεται δράση σ’ αυτήν την τραγωδία , και είναι ο ίδιος που καθυστερεί την πραγματοποίηση του Έργου (δολοφονία Κλυταιμνήστρας). Και θα χρειαστεί ένα ψέμα, ένας «σκηνοθετημένος» θάνατος του Ορέστη για να περάσουν οι ήρωες στην πράξη, όταν πια τα λόγια δε θα έχουν νόημα. Ηλέκτρα: « Μόνη λοιπόν. Μ’ αυτό μου το χέρι ότι κάνω – Αλλά θα το κάνω.» Για να αποκορυφωθεί αυτή η συνθήκη του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» με τη σκηνή της αναγνώρισης που έχει σαν επίκεντρο μια κενή τεφροδόχο, ένα άψυχο και άδειο αντικείμενο ικανό να κάνει τον Ορέστη να λυγίσει, να παρεκκλίνει από το σχέδιό του, να αποκαλυφθεί στην Ηλέκτρα.
Σαν η κάθε λέξη που βγαίνει από τα στόματά τους να είναι μια ακόμα γροθιά σε έναν πυγμαχικό αγώνα.
Δημήτρης Ξανθόπουλος
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Λόγος
Φωτό: Δ. Κοιλαλούς