Ο σπουδαίος δραματικός ποιητής Ευριπίδης, κατασκευάζει μία σκληρή, αλλά αριστουργηματική τραγωδία, διακεκριμένη ανάμεσα στα επιτεύγματα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ο «από σκηνής φιλόσοφος», πραγματεύεται τα διαχρονικά ζητήματα της εκδίκησης, της ενοχής, της μεταμέλειας και της δικαιοσύνης. Ερμηνεύει το μύθο εστιάζοντας στην επαίσχυντη, όσο και διαλυτική διεξαγωγή μιας εγκληματικής πράξης. Η μελέτη αυτής της διαδικασίας παραμένει ουσιώδης, διανθισμένη με νεωτερισμούς και αφηγηματικές καινοτομίες, όπως ταιριάζουν σε έναν τραγικό με το δικό του εκτόπισμα.
Το έργο παρακολουθεί στενά τη διαδρομή των δύο αδελφών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας, που τυφλωμένοι από μίσος, οδηγούνται στην μητροκτονία.
Ο Θέμης Μουμουλίδης, δημιουργός της 5ης εποχής, εξελίσσει τη φόρμα που ξεκίνησε με την Ιφιγένεια και την Αντιγόνη. Επιλέγει σύγχρονη προσέγγιση στο μυθολογικό ιστό του ποιητικού κειμένου – το οποίο επεξεργάστηκε η Παναγιώτα Πανταζή – στηριζόμενος στη δόκιμη μετάφραση του Κ.Χ.Μύρη.
Μέσα στο λιτό σκουρόχρωμο σκηνικό και τα σύγχρονα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού, ο καταξιωμένος σκηνοθέτης μελετά με ρεαλισμό τον πυρήνα της δικής του Ηλέκτρας. Επικεντρώνεται με ακρίβεια στην έκφραση του συναισθήματος των ηρώων και των σωματικών / ψυχικών τους αντιδράσεων. Διαμορφώνεται μία ατμόσφαιρα «σκοτεινή» με έντονο λυρισμό που ρέει μέσα από εσωτερικές και εξωτερικές δράσεις. Χωρίς άστοχες μοντερνιές, σκηνοθετικές υπερβάσεις ή σκηνικές υπερβολές, τοποθετεί το θεατή βαθιά, συμμέτοχο στα τεκταινόμενα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αποδίδονται πιστά ο θρήνος και το προσωπικό αδιέξοδο της κεντρικής ηρωίδας, καθώς επίσης η αγωνία και το δίλημμα του Ορέστη. Οι δισταγμοί και οι αμφιβολίες του σχετικά με την ορθότητα του απολλώνιου χρησμού, φανερώνουν το εύρος της αμφιταλάντευσής του. Κρατώντας στάση κριτική απέναντι στις θεϊκές επιταγές, αναδεικνύεται η πρωτοπόρα σκέψη του Ευριπίδη.
Παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Πέτρας μία θεατρική δουλειά με πυκνό δραματουργικό βάθος, όπου οι χαρακτήρες αναδεικνύονται με σύγχρονο, αλλά και κλασικό τρόπο παράλληλα.
Τα δύο αδέλφια συντρίβονται αμέσως μετά την αποτρόπαια πράξη τους και συνειδητοποιούν ότι ο χρησμός του Φοίβου στερείται ορθοφροσύνης.
Στο τέλος ο ποιητής με την φωνή των Διόσκουρων θα χαρακτηρίσει την πράξη του Ορέστη αθέμιτη και επονείδιστη. Τα αδέλφια της Κλυταιμνήστρας συμφωνούν ότι δίκαια εκείνη τιμωρήθηκε, αλλά αυτή η αισχρή και ανήθικη ενέργεια δεν έπρεπε να εκτελεστεί από τα παιδιά της.
Υφαίνεται αριστοτεχνικά ένα πλέγμα ενοχών και μεταμέλειας με τις ερμηνείες των δύο κεντρικών προσώπων να απογειώνουν τους ρόλους τους.
Η Λένα Παπαληγούρα μας δίνει μία Ηλέκτρα βουλιαγμένη στον παράφορο πόνο και την εχθρότητα χωρίς κανένα έλεος για τον Αίγισθο και τη μητέρα της. Αποστασιοποιημένη από κάθε μορφή συμπόνιας, επηρεάζει τον Ορέστη κάμπτοντας και τις τελευταίες του αντιστάσεις.
Η εξαιρετική ηθοποιός κινείται με μέτρο, χωρίς μελοδραματισμούς, εστιασμένη απόλυτα στην ερμηνευτική της βάση. Η τεχνική της άψογη, με τις σωστές κορυφώσεις σκιαγραφεί επιτυχώς το πορτραίτο μιας εκρηκτικής περσόνας. Η πλευρά της συνειδητοποίησης της προσωπικής της ευθύνης στο ειδεχθές έγκλημα, παρουσιάζεται με ειλικρινές προφίλ, αποδεικνύοντας το πλάτος του ταλέντου της.
Ο Ορέστης του Νίκου Κουρή πειστικός, αποκαλύπτει όλες τις ψυχικές μεταπτώσεις που συνοδεύουν τη διάθεση της εκδικητικότητας που τον διακατέχει. Ενσαρκώνει τον τραγικό του ήρωα με πάθος, οργή και αφοσίωση μέσα στο κολασμένο περιβάλλον που διαμορφώνεται βήμα βήμα. Με συναισθηματική πολυμορφία και δραματική πληρότητα, διαχειρίζεται το ρόλο με ώριμο και εύπλαστο τρόπο.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ως παιδαγωγός του Αγαμέμνονα και σωτήρας του μικρού Ορέστη, παίζει με τέτοιο ταπεραμέντο και ψυχική δύναμη, που πραγματικά συγκινεί τους θεατές.
Ξεχώρισαν οι Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου ως Κλυταιμνήστρα, ο Γιάννης Νταλιάνης (σύζυγος της Ηλέκτρας) και ο Νίκος Αρβανίτης (αγγελιαφόρος). Και οι τρεις ηθοποιοί μας, αποδίδουν και αναπτύσσουν τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν με εσωτερικότητα και μεγάλη ευστοχία.
Αξιοσημείωτες οι παρουσίες της Μαριάννας Πολυχρονίδη (υπέροχη φωνή), της Ελένης Ζαραφίδου και της Δανάης Επιθυμιάδη, οι οποίες μαζί με την Μ. Παναγιωτοπούλου αποτέλεσαν το χορό της τραγωδίας. Πολύ καλός και ο Παναγιώτης Εξαρχέας που υποδύεται τον Πυλάδη.
Η αισθαντική και μυστηριακή υφή της μουσικής του Θύμιου Παπαδόπουλου, συμπληρώνει την πράξη ως μέρος της δραματουργίας.
Η «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, μία από τις σπουδαιότερες τραγωδίες, μέσα από μία δυνατή, σκηνοθετικά πλουραλιστική, εμπνευσμένη παράσταση με αξιώσεις, που δεν πρόδωσε τις προθέσεις της. Ένα λυρικό θρίλερ, όπως τη χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης της.
Αξίζει την προσοχή μας.
Είδαμε την «Ηλέκτρα» στο Θέατρο Πέτρας, το οποίο είναι η αφετηρία της καλοκαιρινής περιοδείας της παράστασης.
