Ο Ηλίας Κουνέλας είναι ένα πολυτάλαντος δημιουργός, ένας τρυφερός παραμυθάς που αφηγείται ιστορίες, αλλά, κυρίως, ένας γλυκός και ευγενικός άνθρωπος που προσφέρει απλόχερα φως και ελπίδα στους άλλους. “Μέσα στο θέατρο κατάλαβα πως είναι πολύ σημαντικότερο το να μοιράζεσαι, από το να δίνεις”, μας λέει ο ίδιος, ενώ εξομολογείται ότι κάνει αγώνα για να θυμάται τον χρόνο που πέρασε με αγάπη.
Στο νέο του εγχείρημα «ΕΙΜΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΡΟΝώΝ, ένα άσμα για το χάσμα γενεών», καταπιάνεται με τον “φ ό β ο, δηλαδή με την έννοια του χρόνου”, όπως αναφέρει, και μας καλεί σε μία παράδοξη ολονυχτία που “δίνει την ευκαιρία στην κάθε γενεά, να αποκαλύψει την ‘καλή’ της πλευρά.”
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη τέτοιους καλλιτέχνες με διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα που υπηρετούν με ήθος και συνέπεια ένα θέατρο ζωντανό και άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία.
– Ποιο ήταν το ερέθισμα για το νέο σας σκηνικό εγχείρημα;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο “ΕΙΜΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΡΟΝώΝ“, πρώτη φορά καταπιάνομαι με τον φ ό β ο, δηλαδή με την έννοια του χρόνου. Όταν κάποιος θέλει να εξηγήσει τον χρόνο, αισθάνομαι πως είναι σαν να θέλει να τον μετρήσει.. Κι όταν μετράς κάτι, το φοβάσαι..
– Τί αφηγείται η παράσταση που θα δούμε στην Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας;
Την περιπέτεια μιας οικογένειας που αποφασίζει γενναία να μην θρηνήσει τον χαμό του παππού της, αλλά να χορέψει, να γλεντήσει και να τραγουδήσει εις μνήμην του. Αυτή η παράδοξη ολονυχτία, δίνει την ευκαιρία στην κάθε γενεά, να αποκαλύψει την “καλή” της πλευρά.
– Κατά πόσον μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των γενεών και να γίνει άσμα; Αυτός ο ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο «τότε» και το «τώρα», τί “καρπούς” αποφέρει;
Μία από τις βασικότερες απελπισίες της νέας γενιάς είναι πως στους μεσήλικες οι αφηγήσεις τους, δεν συμβαδίζουν πάντα με τις πράξεις τους. Ο νέος κρίνει πάντα την πράξη, ο μεσήλικας ποντάρει στην αφήγηση. Τα παιδιά αγαπούν τα παραμύθια και οι ηλικιωμένοι την σιωπή. Αν αυτές οι διαφορές αποτελούν τα χάσματα, αυτός ο ανοιχτός δίαυλος είναι η μόνη ελπίδα και ονομάζεται μνήμη.
– «Η μνήμη κάθε ανθρώπου είναι η προσωπική του λογοτεχνία», έχει πει ο Aldous Huxley. Ποια είναι η δική σας σχέση με τον χρόνο που πέρασε, με τις βιωμένες εμπειρίες του παρελθόντος; Ανατρέχετε συχνά σε αυτές για να αντλήσετε έμπνευση;
Ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο της μνήμης, είναι η νοσταλγία. Κάνω μεγάλο αγώνα να μην νοσταλγώ τον χρόνο που πέρασε, αλλά να τον θυμάμαι με αγάπη. Όταν μνημονεύω χωρίς νοσταλγία, ορίζω την ταυτότητά μου, δημιουργώ την ιστορία μου, αφηγούμαι το δικό μου μυθιστόρημα. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, οι εμπειρίες μου δεν είναι μόνο οι δικές μου αναμνήσεις, αλλά ότι έχει πάθει ο άνθρωπος πάνω στη γη, αρκεί να έχω το κουράγιο να το αναλάβω και να το αντιληφθώ έτσι, σηκώνοντας το στους ώμους μου και να πάρω την ευθύνη.
– Γνωρίζουμε ότι γεννηθήκατε στο ελληνικό χωριό Μπελογιάννης της Ουγγαρίας και στα επτά σας χρόνια επαναπατριστήκατε. Κάνοντας, λοιπόν, μια “βουτιά” στην παιδική σας ηλικία, με ό,τι ωραίο αλλά και δύσκολο σας έδωσε, αντικρίζετε κάποια οικογενειακή εικόνα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Να τραγουδάμε όλοι μαζί το “μητέρα και Παναγιά“, στο παλιό Lada του πατέρα μου…
– Η περιπέτειά σας στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, πώς ξεκίνησε;
Δεν είμαι από αυτούς που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Από παιδί όμως παρατηρούσα τον κόσμο με το σαγόνι μου να κρέμεται από την έκπληξη. Ακόμη και σήμερα όλα μου φαίνονται ανεξήγητα και περίεργα. Το θέατρο είναι αυτό που με ενώνει με την άρρητη πλευρά της ύπαρξης. Γι αυτό το λόγο δεν ξέρω πως ξεκίνησε η επαφή μου με αυτό. Δεν ξέρω καν αν έχει ξεκινήσει.. Πάντως νιώθω μεγάλη ευλογία και το αγαπώ πολύ.
– Παρατηρούμε ότι στις περισσότερες παραστάσεις σας υπάρχει η ανάγκη για μια βαθιά προσωπική εμπλοκή και για άμεση επαφή με τον κάθε θεατή ξεχωριστά. Πώς θα περιγράφατε το θέατρο που σας ενδιαφέρει;
Μέσα στο θέατρο κατάλαβα πως είναι πολύ σημαντικότερο το να μοιράζεσαι, από το να δίνεις. Το θέατρο είναι μια συνέργεια και δεν μπορώ να το αντιληφθώ χωρίς να δώσω πρόσωπο στο κοινό.
– Έχετε παίξει σε σκηνές αλλιώτικες από τις άλλες, όπως: δωμάτια νοσοκομείων και ιδιωτικά σαλόνια σπιτιών. Τί σας έχουν προσφέρει όλες αυτές οι μοναδικές εμπειρίες και συναντήσεις; Μπορείτε να απομονώσετε μία έστω στιγμή που σας έχει εντυπωθεί στη μνήμη;
Μέσα στα νοσοκομεία έμαθα πως έστω στο τίποτα, πρέπει να ελπίζεις. Μέσα στα ιδιωτικά σαλόνια αισθάνθηκα πόσο άχρηστη είναι η τηλεόραση, όταν το θέατρο είναι ζωντανό. Όταν παίζεις σε τέτοιους χώρους, θυμάσαι την κάθε παράσταση ξεχωριστά. Χτες στο Σισμανόγλειο ο Δημήτρης μας ζήτησε να του παίξουμε την πιο θλιμμένη ιστορία. Εδώ το θέατρο λειτούργησε ομοιοπαθητικά.
– Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει για εσάς το να αφηγείστε, να μοιράζεστε ιστορίες με τους άλλους;
Η αφήγηση είναι από τα σημαντικότερα αγαθά της ζωής. Το δυσκολότερο πράγμα στην αφήγηση των ιστοριών, είναι να πιστεύω τις ιστορίες που αφηγούμαι. Πράγμα καθόλου δεδομένο. Θα ήθελα να μην αφηγούμαι μια οποιαδήποτε ιστορία, αλλά την ιστορία που πιστεύω… και πόσο μάλλον, που πιστεύω πως θα δώσει μιαν ελπίδα στον άλλον.
– Κλείνοντας, ποια θα θέλατε να είναι η επόμενη σελίδα στο μυθιστόρημα της ζωής σας;
Θα ήθελα στην επόμενη σελίδα του μυθιστορήματός μου, να πίστευα πάνω από ένα λεπτό της ημέρας στην ύπαρξη του Θεού.
Διαβάστε επίσης:
«Είμαι Θάλασσα Χρονών» στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας – Β’ Σκηνή | Από 1/02 – 11/03