Και ο δημιουργός έπλασε το τέρας. Η Λένα Κιτσοπούλου φέρνει στον κόσμο της σκηνής έναν άλλον Φράνκενσταϊν και το τερατούργημά του, διερωτώμενη για το τίμημα της δημιουργίας. Μήπως το Τέρας είμαι εγώ; Ή εσύ;
Ο βικτοριανός μύθος του Φράνκενσταϊν, του δημιουργού που έπλασε το ανθρωπόμορφο κτήνος, οδηγεί τη Λένα Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 18 Μαΐου. Και αν νομίζετε ότι το μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλλεϋ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την Ελληνίδα δημιουργό, οι ήρωες του έργου της, Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος, έχουν άλλη άποψη. Ανελέητη σάτιρα, χιούμορ της δεκαετίας του ’80, νεανικές ακολασίες και αμαρτίες γονέων. Μια αγαπημένη οικογένεια, μια αράχνη που βγάζει δηλητήριο, ένα γραφείο κηδειών, ένα εργαστήριο κεραμικής, ένας ευαίσθητος νέος που δεν θέλει να δημιουργήσει κανένα τέρας…
-Ξεκινάτε μια σημαντική συνεργασία με τη Στέγη, με αφορμή το έργο «Φράνκενσταϊν – Ο χαμένος παράδεισος». Πώς νιώθετε για αυτό το καινούργιο εγχείρημα συνολικά και ειδικότερα για τη συνεργασία σας με την κα. Κιτσοπούλου;
Ευτυχώς ακόμα έχω τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού για τη δουλειά μου, οπότε για κάθε νέο εγχείρημα ξεκινώ με πολλή περιέργεια και ενθουσιασμό να ανακαλύψω νέα κείμενα, νέους συνεργάτες, νέες σκηνές. Στη συγκεκριμένη δουλειά έχω τη χαρά να συνεργαστώ με μία καλλιτέχνιδα που πάντα ήθελα να βρεθώ, από τη σχολή θυμάμαι να βλέπω τις παραστάσεις της και να τρελαίνομαι, να ταξιδεύω. Και πάντα είχα την περιέργεια τι συμβαίνει στις πρόβες της Λένας Κιτσοπούλου, πώς δημιουργεί αυτούς τους κόσμους. Τώρα πια πήρα μία γεύση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Η ιστορία του Φράνκενσταϊν έχει προσεγγιστεί με διαφορετικούς τρόπους, είτε με όχημα τον κινηματογράφο είτε με όχημα το θέατρο. Θα λέγατε ότι στη συγκεκριμένη παράσταση το κοινό θα παρακολουθήσει αυτό που ενδεχομένως περιμένει;
Δεν είμαι σίγουρος τι περιμένει να δει ο κόσμος, αν περιμένει να δει κάποιο τέρας, τότε ναι, θα δει αρκετά, ίσως όχι όπως τα φαντάζεται ή όπως τα περιμένει. Ίσως κάποια του μοιάζουν κιόλας. Δεν θα δει σκοτεινούς πύργους και κεραυνούς. Ίσως δει πράγματα πιο οικεία πράγματα που ξέρει καλύτερα και αυτά τον τρομάξουν περισσότερο.
-Υπάρχει κάτι που σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίσατε ως ομάδα το έργο;
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση με πόσο θάρρος και γενναιοδωρία όλοι οι ηθοποιοί σε αυτή την παράσταση ήμασταν έτοιμοι να βουτήξουμε στον κόσμο της Κιτσοπούλου. Έτοιμοι σε κάθε πρόβα να προσεγγίσουμε το υλικό με τελείως διαφορετικό τρόπο να το δούμε από όλες τις οπτικές γωνίες. Άλλες φορές με χιούμορ, σαν φάρσα, άλλες φορές σαν ένα κοινωνικό δραματικό έργο, άλλες φορές με την αυστηρότητα και την πειθαρχία ενός χορευτή και άλλες φορές με αθωότητα και την τρέλα ενός παιδιού. Έπρεπε να είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι για να μπορέσουμε έστω και λίγο να μπούμε μέσα στο μυαλό της Λένας και να ακουμπήσουμε το έργο με τον τρόπο τον οποίο είχε ονειρευτεί.
-Ποιο ήταν για εσάς το πιο απαιτητικό κομμάτι του εγχειρήματος;
Η Λένα είναι ένας καλλιτέχνης που δεν ησυχάζει ποτέ, δεν ικανοποιείται εύκολα, θέλει να το δει από όλες τις πλευρές, να το στύψει μέχρι να πέσει και η τελευταία σταγόνα. Οπότε μέχρι την τελευταία στιγμή πολλές φορές άλλαζαν πράγματα, έρχονταν καινούρια κείμενα, άλλαζαν σημεία του έργου, οπότε έπρεπε σαν ηθοποιός να είσαι alert, σε εγρήγορση, πολύ συγκεντρωμένος και πολύ έτοιμος για το οτιδήποτε.
-«Ποιος είναι το πραγματικό τέρας;» είναι ένα ερώτημα που συνοδεύει το έργο της Μαίρη Σέλλεϋ. Τι καινούργιο πιστεύετε πως μπορεί να μας αποκαλύψει σήμερα αυτή η ιστορία;
Η βία που κρύβεται μες στην αγάπη είναι ικανή να ξεσκίσει σάρκες, να καταστρέψει όνειρα, να ξυπνήσει ένα αρχέγονο κτήνος μέσα σου, ένα τέρας, και όλα αυτά με αφετηρία την αγάπη. Και αυτό είναι τρομακτικό.
-Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με τον δικό σας ρόλο στην παράσταση;
Ο ρόλος μου είναι ο Χένρι, ένα νέο παιδί γεμάτο όνειρα και με μεγάλη λαχτάρα να σπουδάσει, να διευρύνει τους ορίζοντές του. Είναι πολύ καλός φίλος του Victor Frankenstein και θα θελήσει να τον ακολουθήσει στο πανεπιστήμιο για να μάθει και αυτός τι πραγματικά θέλει. O πατέρας του όμως θα εμφανιστεί για να τον εμποδίσει και κάπου εκεί ξεκινάει η οδύσσεια του Χένρι.
-Τι θα λέγατε ότι σας εκφράζει περισσότερο ως ηθοποιό, το κωμικό ή το δραματικό-κοινωνικό στοιχείο;
Με εκφράζουν τα ωραία κείμενα, η ώρα, οι συνεργάτες, οι πολυεπίπεδες ιδέες, η καλή μουσική και πολλά άλλα. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αν είναι βαμμένα με ένα κωμικό στοιχείο ή ένα δραματικό στοιχείο.
-Υπήρξε κάτι σε αυτήν την εμπειρία που σας επηρέασε και που πιστεύετε ότι θα σας συνοδεύσει στην μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία;
Κάθε δουλειά, κάθε παράσταση, κάθε συνεργάτης είναι ένα λιθαράκι στο ψηφιδωτό που είμαι εγώ σαν καλλιτέχνης.
Photo Credit: © Andreas Simopoulos
Διαβάστε επίσης:
Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος, της Λένας Κιτσοπούλου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση