Ο Ηλίας Βαλάσης πρωταγωνιστεί στο βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004 από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 15 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας – τα ζητήματα που θίγει το έργο – έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια, που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις, για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν, σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.
-Το έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, γράφτηκε είκοσι χρόνια πριν, ωστόσο παραμένει επίκαιρο. Σε τι πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;
Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στη διαρκή έλλειψη παιδείας αυτής της χώρας. Η κακοποίηση υπήρχε και θα υπάρχει αν δεν αλλάξουν τα δεδομένα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Σκιαγραφήστε μας τον ρόλο που υποδύεστε.
Ο ρόλος του Κυριάκου που υποδύομαι στα Αξύριστα Πηγούνια είναι ένας άνθρωπος όπου έρχεται από το μείον δέκα και έφτασε στο μηδέν. Θεωρεί ότι έχει κάνει κάτι ενώ δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα.
-Στην ελληνική κοινωνία συναντάμε βαθύ ρατσισμό, σεξισμό και οικονομικές ανισότητες. Θεωρείτε πως οι καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες του έργου, θα είναι γνώριμες στο κοινό;
Το κείμενο του Γιάννη Τσίρου φέρνει αντιμέτωπους τους θεατές να κοιτάξουν τους πρωταγωνιστές σαν καθρέφτη του εαυτού τους. Είτε στα μικρά, είτε στα μεγάλα εγκλήματα εξ αγχιστείας που έχουμε διαπράξει εκούσια ή ακούσια.
-Ποιες θα λέγατε πως ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις του ρόλου σας;
Στον χαρακτήρα που υποδύομαι μπορούσα να βάλω την αίσθηση της αποδοχής ότι είμαι μέρος ενός εγκλήματος.
-Κατά την γνώμη σας, η θέαση μιας θεατρικής παράστασης με κοινωνικοπολιτικό πρόσημο, επηρεάζει το σκεπτικό των θεατών;
Όταν οι παραστάσεις έχουν ψυχή μέσα τους αυτό το μικρό δάχτυλο να μην σκαλίσει την ψυχή σου. Κάτι θα έχεις πάρει, κάτι θα έχεις χάσει, κάτι θα έχει αλλάξει.
-Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας, ένα σημείο του θεατρικού κειμένου που σας συγκλόνισε;
Μια μέρα πού ‘χαμε καβγαδίσει, κάναμε σαράντα βόλτες γύρω απ’ την Ομόνοια. Σ’ όλα τα στενάκια, μέσα… Εκείνη κοίταγε απ’ το παράθυρο τους μετανάστες, και μάντευε τη χώρα τους… Κούρδος, Σέρβος, Αλβανός, Ρωσίδα… Ουκρανή, Πακιστανός, Βουλγάρα… Τους ντόπιους τους ξεχώριζε, γιατί περπάταγαν έλεγε ίσια, σα να ‘χανε κάποιο σκοπό. Οι ξένοι στεκόντουσαν κάθε τόσο, και κοιτάγανε τον ουρανό. Εκείνη τους έβλεπε όμως μέσα απ’ τ’ αμάξι, και δεν ένοιωθε ξένη… Ήταν σα σπίτι μας τ’ αμάξι, καταλαβαίνεις; Δεν ήτανε μόνο για βόλτες…
-Πλην του θεάτρου, τι άλλο γεμίζει την ψυχή σας;
Τα παιδιά μου
