Ημερολόγια Αλληλεγγύης: Μια παράσταση για τους πρόσφυγες στο Θέατρο Τέχνης

Το Θέατρο Τέχνης μας προσκαλεί στην παράσταση Ημερολόγια Αλληλεγγύης, μια παράσταση για τους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Μυτιλήνη μέσα από τα ημερολόγια των Χρηστού Αγγελάκου και Γιώργου Τυρίκου-Εργά.

Βρισκόμαστε στη Μυτιλήνη, Καλοκαίρι του 2015. Κάποιοι εθελοντές κάτοικοι της Λέσβου και άλλοι που έρχονται από άλλες πόλεις. Τρέχουν για να βοηθήσουν στην διάσωση και την φιλοξενία των  προσφύγων. Και βέβαια κρατούν ημερολόγια. Τα χρόνια αυτά έμελλε να μας δοκιμάσουν με έναν τρόπο που ποτέ ίσως δεν είχαμε φανταστεί. Έμελλε να μας  φέρουν σε επαφή με εικόνες και ιστορίες που μοιάζουν ξαναζωντάνεμα της μικρασιατικής καταστροφής, που ακούγαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Άνθρωποι βγαίνουν από τις βάρκες και άνθρωποι που χάνονται μέσα στο νερό. Παιδιά που διασώζονται και άλλα που τα ξερνάει το κύμα στις ακτές του νησιού. Ατέλειωτες  ουρές οδοιπόρων που πάνε από το ένα μέρος στο άλλο για να βρουν κατάλυμα και βέβαια τον περιπόθητο τρόπο διαφυγής για την Ευρώπη του ονείρου. Σύριοι, Αφγανοί, Πακιστανοί που έρχονται στη χώρα μας διωγμένοι από τον πόλεμο με σκοπό να περάσουν στη Δύση. Και Άνθρωποι –με άλφα κεφαλαίο- που τρέχουν όλη μέρα και βοηθούν. Αυτοί οι τελευταίοι μας αφηγούνται τις ιστορίες που είδαν.

Πέντε ηθοποιοί αφηγητές προσπαθούν να μας μεταφέρουν μέσα από την τέχνη της μουσικής  αφήγησης -υπό τους ήχους των ρυθμών, των μελωδιών και του τραγουδιού της Φένιας Παπαδόδημα- το αίσθημα της αγωνίας απέναντι στο θάνατο που προσπαθείς να αποτρέψεις, της οργής απέναντι στο ανείπωτο άδικο που γεννά ο πόλεμος, της αγάπης και του ελέους για τον διπλανό που είναι ζωογόνος δύναμη. Το τεράστιο έργο των κατοίκων της Λέσβου από τη μία, αλλά και των εθελοντών που έτρεξαν τον πρώτο καιρό της μεγάλης προσφυγικής ροής στο νησί από την άλλη.

Οι ιστορίες είναι σκοτεινές. Οι ιστορίες είναι φωτεινές. Είμαστε ρατσιστές και δεν είμαστε. Είμαστε απάνθρωποι και ελεήμονες. Απέναντι στους αδιάφορους, ειμαστε εκείνοι που συνδράμουν. Απέναντι στα σκοτάδια της ψυχής, είμαστε ο παρήγορος λόγος, η παρήγορη κίνηση. Η θλίψη για το χαμό του ενός,  αντάμα με  χαρά για την σωτηρία του άλλου . Ο  εθελοντής σαν  ένας γιατρός που βλέπει κρίνει και δρα. Και ο ηθοποιός που σαν αφηγητής, βαθαίνει στο συναίσθημα, το ξεπερνά  και συνεχίζει να διαβάζει για να μεταφέρει στον κόσμο ένα μήνυμα ζωής. Η Οδύσσεια δεν είναι πια ένα κείμενο παλιό, των σχολικών μας χρόνων. Είναι το απόλυτο παρόν ανθρώπων που είναι δίπλα μας σήμερα -που μέχρι χθες ήταν ακριβώς σαν εμάς- που μπήκαν στις ίδιες θάλασσες και βγήκαν ή δεν βγήκαν μέσα από τα ίδια κύματα, που εμείς μέχρι τώρα είχαμε μάθει μόνο να κολυμπάμε τα καλοκαίρια. Ποτέ μετά από όλα αυτά, το Αιγαίο δεν θα ΄ναι  μόνο ένα «απέραντο γαλάζιο»

Στ ανοιχτά του πέλαγου σε καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και σου ρίξανε
Αμαρτία μου νάχα κι εγώ μιαν αγάπη
Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο

• όπως λέει ο Ο Ελύτης

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Μουσική σύνθεση: Φένια Παπαδόδημα
Σκηνικά  – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Επεξεργασία Βίντεο: Ίρις Κατσούλα
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου & Βασίλης Μαθιουδάκης

Ερμηνεύουν: Φένια Παπαδόδημα, Τάσος Κορκός, Χριστίνα Κωστέα, Βασίλης Παπαδημητρίου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου