Στην παρούσα ομαδική έκθεση καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με μια εικαστική προσέγγιση που κινείται γύρω από μνήμες του οικ(ε)ίου, μια αναδρομή θύμησης ή ένα αποτύπωμα ενός οικιακού φασματογράφου. Το σπίτι μπορεί να ιδωθεί ως ένας τόπος προστασίας, ωρίμανσης και θαλπωρής ενώ ταυτόχρονα θίγει αποτυπώματα ψυχών ή και μη, γέννησης ή θανάτου. Ένας υποθετικός πόνος πλανάται κατά την σκιαγράφηση των νοημάτων και ένα νέο ταξίδι γεμάτο διαφορετικές πτυχές απλώνεται, αφήνοντας πίσω του χνάρια, αποτυπώματα, θραύσματα και ιστορίες νοσταλγίας.
Η εν λόγω ομαδική έκθεση έρχεται να υμνήσει το Κέντρο Τεχνών Μετς και να συνομιλήσει με την ιστορία που φέρει το κτήριο. Ένα Νεοκλασικό που χρονολογείται γύρω στο 1930 και άνηκε σε έναν γλύπτη. Ο χώρος βρέθηκε σε σχεδόν ερειπωμένη κατάσταση και ο Γιώργος Κόρδης, ζωγράφος και συγγραφέας, μαζί με την Ευδοξία Ξανθοπούλου, αρχιτέκτονας, ανέλαβαν την αναπαλαίωση του κτηρίου, διατηρώντας τα υφολογικά του χαρακτηριστικά, με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα απομεινάρια του οικήματος μετατράπηκαν σε νέους θησαυρούς και η αναγέννηση του Κέντρου Τεχνών Μετς δημιούργησε έναν ζωτικό χώρο πολιτισμού. Ο απώτερος στόχος της έκθεσης είναι να λειτουργήσει ως συνομιλία στον «οίκο» και τη μυσταγωγία που διέπει το πέρασμα της φθοράς στην αφθαρσία. Το αποτέλεσμα εικονοποιείται από πέντε «υφάντρες» νοημάτων που αναγεννούν την έννοια, ενώ δύο μουσικοσυνθέτες μας ταξιδεύουν σε νότες εφάμιλλες με τα έργα.
Ένα υπόλευκο περιβάλλον κυριαρχεί σαν πέπλο και μας καλεί να αφουγκραστούμε λεπταίσθητες ποιότητες. Θραύσματα μνήμης μετατρέπονται σε πολύτιμα τιμαλφή που μιλούν για εύθρυπτους ψυχισμούς. Μέσα από αυτό το ευρύ φάσμα αποτυπώσεων που αποκόβεται από το πραγματικό, οι πέντε «υφάντρες» τοποθετούν μετουσιώσεις αντικειμένων, που συντίθενται υπό διαφορετικό πρίσμα. Φαντάσματα ιδεών εντρυφούν στην μελέτη του πεπερασμένου και μιλούν για το χρόνο, υφαίνουν την λήθη και αδράχνουν τον ιστό της αιωνιότητας μέσα σ’ ένα μετα-ρομαντικό κλίμα του ατέρμονου και του μάταιου. Στοιχεία που καταδεικνύουν μια υποθετική απώλεια ξεπηδούν, υπονοώντας το φόβο εξαφάνισης αλλά και την ανάγκη για διατήρηση της ροής του χρόνου. Μια φεμινιστική χροιά υπονοείται σαν ένας νοητός απόηχος, με σκοπό την γέννηση μιας νέας ζωής εκεί που όλα εγκαταλείπονται, αδρανούν ή φθείρονται.
Συμμετέχουν: Παναγιώτα Αντωνοπούλου, Αθηνά Μισεγιάννη, Μαρία Μανγιώλη, Δανάη Τσολάκη, Φαίδρα Χάρδα
Μουσική εγκατάσταση: Δημήτρης Κόρδης, Παύλος Κόρδης
Νιόβη Κρητικού | Επιμέλεια
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια ομαδική έκθεση προς τιμήν του Μετς Κέντρου Τεχνών με την συνδιοργάνωση του Μαυροπίνακα ΑΜΚΕ
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Φαίδρα Χάρδα, The End after the Beginning ,2023, Μικτή Τεχνική, 20×25 cm (λεπτομέρεια έργου)
