Οι γκαλερί Gagosian Αθήνας και Γενεύης παρουσιάζουν παράλληλα την ομαδική έκθεση Horror vacui.
Ο όρος Horror vacui ή κενοφοβία χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την art brut, όπου κάθε σπιθαμή της ζωγραφικής επιφάνειας γεμίζει ασφυκτικά με λεπτομέρειες και στοιχεία στο πλαίσιο μιας δραστηριότητας που αγγίζει τα όρια της μανίας—από φόβο ενδεχομένως ότι το βλέμμα θα έρθει αντιμέτωπο με τον λευκό καμβά και την πρόκληση που αυτός αντιπροσωπεύει. Η αντίθεση στο κενό δίνει φόρμα σε κάθε μόριο ύλης. Η κενοφοβία προτείνει την Op Art ως παρενέργεια του ανταγωνισμού ανάμεσα στο χέρι, το μάτι και τη διάνοια, στο πλαίσιο του οποίου η δημιουργία σημείων αποτελεί μέσο πλήρωσης του κενού με οπτικά πλούσια αποτελέσματα.
Το 1923 ο Marcel Duchamp επινοεί τα Rotoreliefs ως αντίδοτο στην αισθητική ικανοποίηση. Ικανοποιώντας αντιθέτως τον αμφιβληστροειδή του ματιού, οι δίσκοι του Duchamp μαγνήτιζαν το βλέμμα με τις περιστρεφόμενες σπείρες τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα υπνωτιστικό εικαστικό ανάλογο του λεγόμενου λευκού θορύβου, καθώς και μια ψευδαίσθηση βάθους ή περιδίνησης. Ο Duchamp παρουσίασε το έργο του σε μια φουάρ εφευρετών, βέβαιος πως τα rotoreliefs του θα έβρισκαν τη δική τους θέση στην αγορά. Δεν πουλήθηκε κανένα.
Ο λευκός κύβος δεν είναι παρά ένα κενό απελευθερωμένο εδώ και καιρό από το βάρος της λεπτομέρειας, ούτως ώστε να αποτελεί πλέον ένα διαχρονικό πλαίσιο για την ανεμπόδιστη θέαση της τέχνης. Η παιγνιώδης ταπετσαρία του Urs Fischer μιμείται την όψη της γυμνής γυψοσανίδας σε ένα παράξενο στιγμιότυπο όπου οι τοίχοι ενός δωματίου—ενός απροσδιόριστου χώρου—επιστρέφουν στον πρότερο βίο τους. Οι γωνίες των δωματίων είναι σημεία σύγκλισης όπου η χρηστική αξία του χώρου ματαιώνεται. Ως εκ τούτου συχνά παραβλέπονται. Η γυαλιστερή γωνία από ανοξείδωτο ατσάλι του Joel Morrison προσδίνει μια εκτυφλωτική δύναμη στον κατά τ’ άλλα άχρηστο αυτό χώρο. Η Rachel Whiteread, από την άλλη, χρησιμοποιεί τον ίδιον τον χώρο, ξεχασμένο ή αόρατο, ως γλυπτικό υλικό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα πυκνά σχέδια με γραφίτη της Nancy Rubins μαρτυρούν τις ώρες που αφιερώνονται στην εμμονική εφαρμογή στον καμβά ενός συνόλου σημείων. Σκισμένα χαρτιά μουντζουρώνονται επίμονα με γραφίτη ούτως ώστε να δίνουν την εντύπωση λείου, αλλά θαμπού, σκούρου μετάλλου. Με ένα μολύβι σφηνωμένο στο χέρι και σκιτσάροντας επάνω σε χαρτιά κρυμμένα στην τσέπη του, ο William Anastasi δημιουργεί τα Pocket Drawings, μια σειρά σχεδίων-ημερολογιακών εγγραφών που καταπιάνονται με τη διερεύνηση του καθημερινού ενδύματος ως δυναμικού χώρου σημειογραφίας. Ο πρόσφατα χαμένος Roman Opalka πέρασε μια ζωή καταγράφοντας τον χρόνο και τον χώρο μετρώντας επιμελώς με στόχο το άπειρο. Τα έργα σε χαρτί με τίτλο Cartes de Voyage είναι τεκμήρια της πεποίθησής του και δημιουργήθηκαν κατ’ ανάγκη εκτός του ατελιέ του. Η ψυχαναγκαστική επανάληψη και η ασυνείδητη μουντζούρα μπορούν να αποκαλύψουν οπτικά πεδία ξεχωριστής δύναμης που δίνουν βάθος στον επίπεδο καμβά μέσω μιας ποικιλίας προσωπικών κωδίκων και ρυθμών που θεμελιώνονται επάνω σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Τα ζωγραφικά έργα με τίτλο check του Harmony Korine αποτελούν παραισθησιακές, πανοραμικές τοπογραφίες από ασύμμετρο καρό παραδομένες σε έναν επιθετικό κυματισμό. H σειρά με τίτλο Aggregates του John Houck επανεξετάζει το pixel μέσω αναδρομών ως μια σειρά πιθανών συνδυασμών υπολογισμένων σε εξαντλητικό μάκρος.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες—Γενεύη
WILLIAM ANASTASI, MARCEL DUCHAMP, URS FISCHER, JOHN HOUCK, Y.Z. KAMI, HARMONY KORINE, JOEL MORRISON, PAUL NOBLE, NANCY RUBINS, RICHARD WRIGHT
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες–Αθήνα
WILLIAM ANASTASI, URS FISCHER, DAMIEN HIRST, JOHN HOUCK, BRUCE NAUMAN, ROMAN OPALKA, RICHARD PHILLIPS, NANCY RUBINS, DESPINA STOKOU, PIOTR UKLAŃSKI, RACHEL WHITEREAD, RICHARD WRIGHT
Έργο: NANCY RUBINS
Drawing, 2010
Graphite on rag paper
137.2 x 127 cm
© Nancy Rubins. Courtesy Gagosian Gallery. Photograph by Erich Koyama