Στην μικτή πραγματικότητα (hybrid reality), διασυνδέεται ο φυσικός κόσμος με τον ψηφιακό και αντιπροσωπεύονται από μία μόνο πραγματικότητα. Στο περιβάλλον της μικτής πραγματικότητας μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με τις ψηφιακές συσκευές οι οποίες δεν υπερτίθενται μόνο στον πραγματικό κόσμο αλλά γίνονται αναπόσπαστο μέρος αυτού.
Οι καλλιτέχνες Χριστόδουλος Γρηγοριάδης και Δημήτρης Δημητριάδης δεν κάνουν χρήση των δυνατοτήτων της ψηφιακής τεχνολογίας αλλά διερωτώνται πάνω στη “φύση” της μικτής πραγματικότητας με το μέσο της Ζωγραφικής και των μεταποιημένων αντικειμένων.
Ο Δ. Δημητριάδης αντλεί τα θέματα του από τον ψηφιακό κόσμο και κυρίως από τα γραφιστικά περιβάλλοντα των ψηφιακών εφαρμογών. Η χρήση του spray ως κυρίαρχο υλικό είναι σαφής αναφορά στην τέχνη του graffiti.
Ωστόσο, ο χειρονομιακός τρόπος χρήσης του παραπέμπει στην υψηλή τέχνη του αμερικάνικου εξπρεσιονισμού. Η αντινομία αυτή θέτει σε αμφισβήτηση τόσο τη μία όσο και την άλλη μορφή τέχνης και με ένα υποδόριο χιούμορ μας αφήνει έκθετους στον αβίωτο χαρακτήρα της μικτής αυτής πραγματικότητας, όπως ακριβώς έκανε και ο Cattelan χαράσσοντας το “Ζ” του Ζoρρό στην επιφάνεια του πίνακα, με τον τρόπο του Fontana.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Χ. Γρηγοριάδης σε πλήρη συνομιλία (ή και αντιστικτικά) με τα έργα του Δημητριάδη εκκινεί από διαφορετική αφετηρία . Τα θέματα του τα αντλεί από την καθημερινότητα και είναι κυρίως αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Οι ζωγραφικές πρακτικές με τις οποίες αποδίδονται τα αντικείμενα αυτά προσιδιάζουν στις πρακτικές των ψηφιακών εφαρμογών. Δημιουργεί κυρίως μοτίβα και επαναλήψεις αυτών των αντικειμένων συχνά αλληλο-επικαλυπτόμενων ώστε αυτά να χάνουν μερικώς την αρχική τους ταυτότητα. Η εμπειρία εδώ ή καλύτερα η απώλεια της εμπειρίας (W. Benjamin) έχει να κάνει με τη συνήθεια, τη “λούπα” της καθημερινότητας, με τις επαναλήψεις στα όρια της φασματικότητας. Μόνη εμπειρία εδώ, εν κατακλείδι, το υψηλό μετιέ της ίδιας της ζωγραφικής.
–Χρήστος Βενέτης, Ζωγράφος – Επικ. Καθ. Α.Π.Θ
