Η παράσταση «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνας Ντέηβις» θα κάνει πρεμιέρα στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου …
στις 22 Φεβρουαρίου. Η Βασιλική Τρουφάκου και η Ελένη Ευθυμίου, μετά τη συνεργασία τους στο Φεστιβάλ Μπέργκμαν 2012 στη Σουηδία, μας προτείνουν ένα δυνατό έργο εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα Αγνωστη Τρομοκράτισσα του Richard Flanagan με πρωτότυπη μουσική γραμμένη ειδικά για την παράσταση από τη Λένα Πλάτωνος. Ένα αστυνομικό μυστήριο που δημιουργείται από το τίποτα, μια όμορφη χορεύτρια με ταπεινά όνειρα που σε μια νύχτα βαφτίζεται περιβόητη τρομοκράτισσα, ο ρόλος των μίντια στη δημιουργία μιας είδησης. Με τρόπο άμεσο, κωμικό αλλά και με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, η παράσταση επιδιώκει να μιλήσει για όλα αυτά που μας συμβαίνουν και προσπαθούμε ν’ αποσιωπήσουμε… Μια ευχάριστη γροθιά στο στομάχι…
Ερμηνεύουν οι δυο τους και ο Γιώργος Μακρής.
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου, Βασιλική Τρουφάκου
Διασκευή: Ελένη Ευθυμίου, Αναστασία Τζέλλου
Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελισάβετ Αντάπαση
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Πρωτότυπη μουσική για την παράσταση: Λένα Πλάτωνος
Φωτογραφία: Νύσος Βασιλόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Μπιρμπίλη Καραλέκα
Ψηφιακό περιβάλλον: Ελισάβετ Αντάπαση, Ευτύχης Ευθυμίου
Ανάπτυξη Λογισμικού: Βασίλης Λεγάκης
Sound designer: Στέργιος Τσιρλιάγκος
Βοηθός σκηνογράφου: Καλυψώ Καπλάνη
Παραγωγή: Κίρκη Καραλή
Παίζουν: Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Ευθυμίου, Γιώργος Μακρής
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σύνοψη
Η Τζίνα Ντέηβις είναι χορεύτρια σε στριπτιτζάδικο. Της αρέσει να αγοράζει ακριβά ρούχα για να μοιάζει πλούσια. Όνειρό της είναι με τις οικονομίες της να αποκτήσει ένα καινούριο διαμέρισμα.
Ένα βράδυ σε ένα καρναβάλι η Τζίνα γνωρίζει έναν όμορφο, μελαμψό άντρα, τον Ταρίκ, με τον οποίο περνάει τη νύχτα. Το πρωί της επόμενης ημέρας όλα τα μέσα παρουσιάζουν εκείνη και τον Ταρίκ ως τους βασικούς ύποπτους για το τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε στην καρδιά του Σύδνεϋ…
Έχει η Τζίνα Ντέηβις το διπλό αυτό πρόσωπο; Eίναι η τρομοκράτισσα που καταδιώκουν οι αρχές;
H αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις αναφέρεται στην κατασκευή της είδησης, όπως προκύπτει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην κατασκευή μίας διαφορετικής ταυτότητας φαινομενικά τόσο αντικειμενικής όπου το υποκείμενο χάνει πια τη δυνατότητα να υποστηρίξει τον ίδιο του τον εαυτό.
Σημείωμα Σκηνοθετών
Διαβάζοντας την Άγνωστη Τρομοκράτισσα του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, ανοίχτηκε μπροστά μας μία θλιβερή και συνάμα επίκαιρη ιστορία. Η ιστορία του κατασκευασμένου θύτη, στο πρόσωπο του οποίου η κοινωνία εξορκίζει τις απειλές που δέχεται και εκτονώνει τις φοβίες και τις νευρώσεις της, μία ιστορία ατίμωσης. Η Τζίνα Ντέηβις υπάρχει, κάθε μέρα στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που, όταν περνούν πίσω από τη γυάλινη επιφάνεια του υπερμέσου της τηλεόρασης, αντιμετωπίζονται στην κυριολεξία ως δύο διαστάσεων ήρωες, αβαρείς και χάρτινοι, σαν εικόνες∙ δικάζονται από “λαϊκά δικαστήρια”, που στήνονται μέσα από εκπομπές, εφημερίδες και διαδικτυακούς τόπους, οι αποφάσεις των οποίων αν και άτυπες είναι κατ’ ουσίαν αμετάκλητες. Είναι όμως και οι άλλοι, άνθρωποι που ίσως δεν προλάβαμε να μάθουμε γι’ αυτούς, που με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρονται στο κατάλληλο κλουβί με την ακούσια συγκατάθεση της διαμορφωμένης “κοινής γνώμης”.
Στην προσπάθειά μας να διαχειριστούμε τους δικούς μας φόβους, επιλέξαμε να συνδιαμορφώσουμε και να συνθέσουμε ένα δικό μας, επίκαιρο, “θέαμα”. Υλικό μας, πέρα από το κείμενο του συγγραφέα, είναι η ανάγκη για διαφοροποίηση απέναντι σε ένα σύστημα εχθρικό προς κάθε τι ανθρώπινο. Ένα σύμπαν μέσα στο οποίο οι άνθρωποι, περιχαρακωμένοι στην ιδιωτική σφαίρα και αιχμάλωτοι του προσωπικού, αρκούνται στις σύντομες απαντήσεις που λαμβάνουν, σε απαντήσεις έτοιμες που μόνο γι’ αυτές διαθέτουν διαύγεια και τελικά χρόνο. Το ανήθικο και το φαύλο, αδιάσπαστο στοιχείο αυτού του κλειστού κυκλώματος, έχει απενοχοποιηθεί. Παρατηρούμε πως είμαστε κι εμείς μέρος αυτής της δεύτερης, παράλληλης πραγματικότητας που η εικόνα έχει τη δύναμη να κατασκευάσει, αφού ενεργοί μόνο ως θεατές εγκαταλείπουμε τα κριτήριά μας και της παραδινόμαστε. Μεγαλώσαμε με ταινίες μυθοπλασίας, γαλουχηθήκαμε με εκπομπές κοινωνικού προβληματισμού, ωριμάσαμε με ριάλιτι σόουζ και φτάσαμε να δεχόμαστε πως αν αυτή, η πραγματικότητα, δεν είναι αρκετά ελκυστική, μπορεί να επιδέχεται κατάλληλες βελτιώσεις.
Θέλουμε να ελπίζουμε πως τα πράγματα γύρω μας αν και αποφασισμένα δεν έχουν κι όλας συντελεστεί, πως η όποια δράση έχει το αντίκρισμα της. Παραθέτουμε την παράσταση αυτή ως απορία και ως καθρέφτισμα του ελεύθερου πεδίου της σκέψης μας, η οποίαθα συμπληρωθεί με τη φυσική παρουσία και την ενεργή θέση του κοινού.
Ελένη Ευθυμίου, Βασιλική Τρουφάκου
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Richard Flanagan
Ο Ρίτσαρντ Φλάναγκαν γεννήθηκε το 1961 στο Longford της Τασμανίας. Οι πρόγονοί του ήταν Ιρλανδοί κατάδικοι που εκτοπίστηκαν το 1840 στο Βανντεμισλαντ. Ο πατέρας του είναι ένας από τους επιζώντες που συμμετείχαν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής που γεφυρώνει τον ποταμό Κβάι στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Μεγάλωσε σε μια απομακρυσμένη μικρή πόλη των δυτικών ακτών στο Rosebery της Τασμανίας. Ο Φλάναγκαν εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 του. Επέστρεψε, όμως, στο πανεπιστήμιο της Τασμανίας και αποφοίτησε από τη σχολή Καλών Τεχνών. Ένα χρόνο μετά κέρδισε την υποτροφία Rhodes για το Worcester College της Οξφόρδης, κάνοντας το master του στην ιστορία της λογοτεχνίας. Εκτός από τα μυθιστορήματα που έχει γράψει, έχει γράψει και τέσσερα μη μυθιστορηματικά κείμενα. Το πρώτο του μυθιστορηματικό έργο ήταν το Death of a River Guide που γράφτηκε το 1997. Το 2002 πήρε το βραβείο συγγραφής για το μυθιστόρημά του Gould’s Book of Fish. Ο Φλάναγκαν στη λογοτεχνία του καταγράφει το περιβάλλον και τις πολιτικές που ασκούνται στην Αυστραλία. Το 2006 γράφει την Άγνωστη Τρομοκράτισσα που οι New York Times το χαρακτήρισαν «ένα λαμπρό στοχασμό για τον κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου». Έκτοτε έχει κερδίσει βραβεία όπως το Queensland Premier’s Prize. Το 2003 θεσπίστηκε στην Αυστραλία ένα λογοτεχνικό βραβείο με το όνομά του. Ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο και το 1998 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία The Sound of One Hand Clapping που ήταν υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Μερικά από τα έργα του αποδείχθηκαν αντιφατικά. Το 2008 έγραψε το σενάριο στην ταινία Αυστραλία του Baz Luhrmann.
Λίγα λόγια για τους συντελεστές (σκηνοθεσία)
Ελένη Ευθυμίου
Δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης, τραγουδίστρια και ηθοποιός. Έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Τμήμα Θεάτρου (τμήμα της Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.), με κατεύθυνση την υποκριτική και τη σκηνοθεσία, και έχει πάρει δίπλωμα μονωδίας ως μαθήτρια της μέτζο σοπράνο Ροσίτσα Τρόεβα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους: Μιχαήλ Μαρμαρινό (Σωματικές Αναστολές και Βιοενεργειακή Κραυγή), Ryszard Nieoczym, μαθητή και συνεργάτη του Jerzy Grotowski (Soundings, Ritual Actions), Metodi Matakiev (ερμηνείας λυρικού τραγουδιού) κ.ά.
Ως σκηνοθέτης έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Πειραματική σκηνή της «Τέχνης»-Δημήτρια 2012 με την παράσταση Με χτύπησε στις 2:45, Bergman Festival 2012-Στοκχόλμη στα πλαίσια του ΜΙΤΟS21project I was hit at 16:45, MFST ITSelF 2011-Βαρσοβία και Δημήτρια 2011-Θεσσαλονίκη με την παράσταση Υπέροχες, υπέροχες μέρες, Μερκούρεια 2009-Θεσσαλονίκη με την παράσταση Usa/Dos Passos).
Ως σολίστ τραγουδίστρια έχει συμμετάσχει σε σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού (Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης-2005, Ίδρυμα Boris Kristof-2008-Σόφια, Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσού-2009, Γερμανική Εκκλησία Αθηνών-2009, Καθολική Εκκλησία παλαιού Ψυχικού-2012 κ.ά.) και έχει συνεργαστεί με τους μουσικούς Παντελή Θεοχαρίδη, Βαγγέλη Φάμπα, Κώστα Βόμβολο, Δημήτρη Λάππα και με το συγγρότημα Δαιμονία Νύμφη (με συμμετοχές σε φολκ και έθνικ φεστιβάλ σε Αγγλία, Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Βουλγαρία και Ελλάδα) κ.ά.
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Τάσο Ράντζο (Αντιγόνη, Σοφοκλή, Κ.Θ.Β.Ε 2009-2010), Κίρκη Καραλή (Επικίνδυνες Μέρες Κανονικές, Φεστιβάλ Αθηνών, ανοιχτό θέατρο Ερωφίλη-2010, Νο Body Else, Bios, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης-2011), Κυριακή Σπανού (Ξένοι Περιηγητές στην Ελλάδα, Επιγραφικό Μουσείο-2011, Μουσείο Μπενάκη-2012) κ.ά.
Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο- (για τις παραγωγές Νίκη, της Λούλας Αναγνωστάκη, σκηνοθεσία Βίκτωρ Αρδίττης-Εθνικό Θέατρο 2011-2012 και Αμφιτρύωνας, του Μολιέρου, σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής-Φεστιβάλ Επιδαύρου 2012).
Βασιλική Τρουφάκου
Αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο. Έχει παίξει στις παραστάσεις «Καύση», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Στράτου Τζίτζη (θέατρο Olvio 2012-2013), «Με χτύπησε στις 2:45», σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου (Δημήτρια 2012, συμμετοχή στο Bergman Festivalen, Στοκχόλμη, Ιούνιος 2012), «Η Παρέλαση» της Λ.Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι. (Θέατρο Πόλη 2012-2013, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2011-2012, Θέατρο Λιθογραφείον Πάτρας 2011), «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα (Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2011), «Ράφτης Κυριών» του Georges Feydeau, σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη (ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, περίοδος 2010-2011), «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» του Lewis Carroll, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, στο ρόλο της Αλίκης. (Εθνικό Θέατρο, περίοδος 2008-2009). Έχει επίσης συμμετάσχει στην παράσταση «Το λυκόφως των ανθρώπων», βασισμένη στο το έργο του Άγγελου Τερζάκη, (στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου 2007-2008) και στο έργο «13 Αντικείμενα» του Howard Barker, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη (φεστιβάλ Αθηνών 2007). Στον κινηματογράφο έχει παίξει στην μεγάλου μήκους ταινία «Η μουσική των προσώπων», σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου, (ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης), στη μικρού μήκους ταινία «Τελευταία μέρα», σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Μπάστα κ.ά. Διατηρεί σταθερή συνεργασία με τον πολωνικής καταγωγής συνεργάτη του J.Grotowski, Ryszard Nieoczym, σε Ελλάδα και Καναδά. Παράλληλα, είναι επί πτυχίο φοιτήτρια της σχολής πολιτικών μηχανικών του Eθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών και αγαπάει να μαθαίνει ρωσικά.