Η πιο χαρακτηριστική όπερα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι, η Άννα Μπολένα, ανεβαίνει για τρεις παραστάσεις στο θέατρο Ολύμπια, σε νέα παραγωγή.
Το έργο μας ταξιδεύει σε μία από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους της αγγλικής Ιστορίας. Η υπόθεση αφορά την τραγική μοίρα της Άννα Μπολένα, δεύτερης συζύγου του Ερρίκου Η’, ο οποίος παρακινημένος από την επιθυμία του να παντρευτεί την ερωμένη του Τζην Σύμουρ – Τζοβάννα Σεϋμούρ, παγιδεύει την Άννα, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τον πρώτο της έρωτα, τον Περσύ. Η Άννα οδηγείται στο θάνατο…
H πρώτη παρουσίαση της Άννα Μπολένα έγινε στο θέατρο «Καρκάνο» στις 26 Δεκεμβρίου 1830. Στη διανομή περιλαμβάνονταν μερικοί από τους διασημότερους τραγουδιστές της εποχής: η Τζουντίτα Πάστα ως Άννα, ο Φιλίππο Γκάλι ως Ενρίκο, η Ελίζα Ορλάντι ως Σεϋμούρ και ο Τζοβάνι Μπατίστα Ρουμπίν ως Περσύ
Το κοινό της πρεμιέρας ασφαλώς θα ξαφνιάστηκε από πολλά σημεία της όπερας, ειδικά σε σχέση με τον τρόπο που ο συνθέτης χειρίζεται τα σύνολα: τα ντουέτι και τα μεγαλύτερα σύνολα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Άννα Μπολένα, από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1830 και επί περίπου μισόν αιώνα ανέβαινε τακτικά. Στην συνέχεια ξεχάστηκε επί αρκετές δεκαετίες, μέχρι το 1957 οπότε ήρθε και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο χάρη σε παραγωγή της Σκάλας του Μιλάνου με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας.
Στην Ελλάδα η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε στην Λυρική Σκηνή, το 1976, σε μια μεγαλειώδη παράσταση σε σκηνοθεσία του Ντίνου Γιαννόπουλου και σκηνικά – κοστούμια του Νίκου Γεωργιάδη, διάσημου σκηνογράφου που ζούσε τότε στο Λονδίνο.
Το 2000 η Ε.Λ.Σ παρουσίασε ξανά το έργο του Ντονιτσέττι, με τα ίδια σκηνικά και κοστούμια και νέα σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη.
Φέτος, το έργο ανεβαίνει σε «ημισκηνοθετημένη» μορφή. Από την παλιά παραγωγή κρατούνται μόνο τα κοστούμια του Γεωργιάδη, ιστορικής πια αξίας. Δεν υπάρχει σκηνικό παρά μόνο προβολές και η χορωδία με σύγχρονα μαύρα ρούχα τραγουδούν κρατώντας τις παρτιτούρες της, στο διαμορφωμένο σε κερκίδες βάθος της σκηνής.
Με τις συνθήκες αυτές, που συνοπτικά ορίζονται ως «ημισκηνοθετημένη» μορφή, αλλάζει και όλη η οπτική της παράστασης. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης, ο ίδιος της πιο πρόσφατης αναβίωσης, αντιμετώπισε την Μπολένα, ως έργο δωματίου.
Η παράσταση επικεντρώθηκε στα κύρια πρόσωπα και τονίστηκαν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια οι σχέσεις τους. Πολλά σημεία του έργου είναι χορογραφημένα, υπογραμμίζοντας έτσι με ένα άλλο τρόπο, πιο ποιητικό, τα διλήμματα των ηρώων, τις φαντασιώσεις τους, την μοίρα τους.
Τις χορογραφίες, που προσδίδουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον της υπογράφει η Έφη Καρακώστα, που είχε κάνει και την χορογραφία στην παράσταση του 2000. Το έργο διευθύνει ο Γιώργος Πέτρου. Την επιμέλεια του χώρου και των κοστουμιών έχει η Τότα Πρίτσα και τους φωτισμούς η Ελευθερία Ντεκώ.