Η ανθρώπινη σκιά στο Αιγαίο, Έκθεση φωτογραφίας από τη Μαρία Λουτζακλή

Το Γιαλί Τζαμίσι στο Παλιό Λιμάνι Χανίων θα φιλοξενήσει την έκθεση φωτογραφίας της Μαρίας Λουτζακλή με τίτλο «Η ανθρώπινη σκιά στο Αιγαίο»…

… κατά την περίοδο 21-27 Αυγούστου 2012.

Στη φωτογραφική δουλειά της Μαρίας Λουτζακλή η ανθρώπινη σκιά, συναντά και συνομιλεί με τα στοιχεία  που συστήνουν και ορίζουν τη φυσική και ανθρώπινη ταυτότητα του Αιγαίου. Το φως, τη θάλασσα, τα βράχια, την άμμο και τα κύματα, μα και  τα ανθρώπινα ίχνη όπως βάρκες, σκοινιά, δίχτυα, ξωκλήσια,  καράβια και καρνάγια…

Στο πεδίο της συνάντησης με τα στοιχεία αυτά, η σκιά αναδεικνύεται, σκιάζεται η ίδια, διασπάται, μεταποιείται, δημιουργώντας ένα νέο εικαστικό αντικείμενο. Συστήνονται εικόνες  μιας στιγμιαίας γοητείας, αναδεικνύονται αφανή στοιχεία, τονίζονται  λεπτομέρειες, αποτυπώνονται  αποδομήσεις. Συγκροτούνται στιγμές αφηγηματικές, ιστορίες οπτικές, συχνά πολλαπλώς συνειρμικές.

Η Μελίτα Εμμανουήλ, καθηγήτρια Ιστορίας της τέχνης στη σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου σχολιάζοντας την δουλειά της Λουτζακλή αναφέρει «Στις φωτογραφίες της υπάρχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναζητεί ένας εικαστικός: η αφαίρεση, η ποίηση και η αισθαντικότητα εκείνη που ωθεί το θεατή τους να ονειρευτεί κάτι πέρα από το συνηθισμένο». Και προσθέτει: «οι φωτογραφίες της Λουτζακλή δημιουργούν «ατμόσφαιρες», το τοπίο μεταμορφώνεται και η σκιά γίνεται μνημείο- ο χώρος  και η «δράση» αποκτούν αιωνιότητα, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος».

Βιογραφικά στοιχεία:
Η Μαρία Λουτζακλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά με ρίζες πατρικές από τη Μικρά Ασία.  Σπούδασε κοινωνική εργασία στην Αθήνα και  ψυχοθεραπεία  στην Αγγλία -Λονδίνο (F.W.A-Tavistok Clinic) και στην Ελληνική εταιρεία ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα στον τομέα της ψυχικής υγείας –ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας. Με τη φωτογραφία ασχολήθηκε πρόσφατα, ανεκπαίδευτα και τυχαία. Αφορμή μια ξαφνική και απροσδόκητη «συνάντηση» με την ανθρώπινη σκιά στο φως ενός μεσημεριού πριν μερικά καλοκαίρια. Η συνάντηση  αυτή έγινε οδοιπορικό και συνεχίζεται.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ
Με αφορμή την επικείμενη έκθεση φωτογραφίας 

 «Το να εκθέτεις τη δουλειά σου σε καιρούς  συλλογικής  κρίσης σημαίνει να εκθέτεις τον εαυτό σου σε  θέματα και ερωτήματα, όπως  κρίση και  δημιουργικότητα,  κρίση και τέχνη. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δεν υπήρξαν ποτέ απλές.
Υπάρχουν όμως θαρρώ  κάποιες  παραδοχές.

Η καταστροφικότητα είναι θορυβώδης. Η απόγνωση είναι συχνά σιωπηλή. Η δημιουργικότητα σε καιρούς δύσκολους και ελλειμματικούς,  αναπτύσσεται  στον  μεταξύ  αυτών των δυο χώρο, προσφέροντας μας μια τρίτη δυνατότητα.
Στο ευρύ αυτό πεδίο της δημιουργικότητας/ τέχνης, αναπτύσσεται η  δυνατότητα μετασχηματισμού/ μεταποίησης όχι της πραγματικότητας, μα του τρόπου που την αντιλαμβανόμαστε. Προσφεύγουμε στην δημιουργικότητα  για  να μεταποιήσουμε και να εμπλουτίσουμε την πραγματικότητα, εσωτερική και εξωτερική.
Συστήνουμε νέα αντικείμενα, ιδέες, σκέψεις και συνδέσεις.
Εντοπίζουμε το μη προφανές, αναδεικνύουμε –ενίοτε κατασκευάζοντας  το ταυτόχρονα- το υπολανθάνον, φωτίζουμε το σκιασμένο του πλούτου μας,προσωπικού και συλλογικού.
Στον χώρο αυτό της δημιουργικότητας/ τέχνης μπορεί να κινητοποιηθεί το προσωπικό και συλλογικό μας «εν δυνάμει», που οξύνει τις αισθήσεις, εμπλουτίζει τη συναισθηματική μας ζωή και εμπειρία, δημιουργεί έναν άυλο ψυχονοητικό και συλλογικό πλούτο.
Η σκέψη μου λοιπόν ήταν να παρουσιάσω τη δουλειά αυτή σαν ένα ίχνος -ένα ελάχιστο αποτύπωμα- μιας δημιουργικότητας που συνεχίζει να υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο, σε καιρούς χαλεπούς, στη σκιά των μεγάλων προβλημάτων και στις παρυφές μιας συχνά θορυβώδους καταστροφικότητας.

Θα χαρώ πολύ αν με τις φωτογραφικές αυτές αποτυπώσεις που σας προτείνω να δείτε, συμβάλλω έστω και κατ’ ελάχιστον σε κάποια δική σας σκέψη, ανάμνηση ή συγκίνηση». 
                                                                                                                                                Λουτζακλή Μαρία

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΚΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Με αφορμή την επικείμενη έκθεση φωτογραφίας
  
«Η ανθρώπινη σκιά, στα χνάρια του ανθρώπου, συναντά και συν-ομιλεί με όλα εκείνα τα στοιχεία  που συστήνουν και ορίζουν τη φυσική και ανθρώπινη ταυτότητα του Αιγαίου και του τόπου μας. Τον  ήλιο, το   φως, τη θάλασσα και τα βράχια, την άμμο και τα  κύματα μα και  τα ανθρώπινα ίχνη όπως βάρκες, σκοινιά, δίχτυα, ξωκλήσια  καράβια και καρνάγια…
Πάνω τους η σκιά ακουμπά, αποτυπώνεται, αναδεικνύεται ή σκιάζεται η ίδια, διασπάται, μεταποιούμενη σ’ ένα νέο αντικείμενο.

Στο πεδίο της συνάντησης τους αναπτύσσεται ένα διάλογος δευτερολέπτων, άλλοτε  ήρεμος και τρυφερός, άλλοτε έντονος και φουρτουνιασμένος.
Σε κάθε περίπτωση τη στιγμή της εφήμερης αυτής συνάντησης ή διαπλοκής, δημιουργείται ένα νέο εικαστικό αντικείμενο.
Συστήνονται εικόνες μιας στιγμιαίας γοητείας, αναδεικνύονται αφανή στοιχεία, τονίζονται  λεπτομέρειες, αποτυπώνονται  αποδομήσεις.
Συγκροτούνται στιγμές αφηγηματικές, ιστορίες οπτικές, συχνά πολλαπλώς συνειρμικές.
Σκηνοθέτης και κειμενογράφος σ’ αυτό που συμβαίνει  είναι ο ήλιος. Αυτός  ουσιαστικά ορίζει  και συστήνει το γεγονός του διαλόγου και το νέο αντικείμενο.
Όταν τις νύχτες  απουσιάζει, μια λάμπα δρόμου σε μια προβλήτα η σένα μουράγιο σεμνά λειτουργεί αντ’ αυτού.

Η  συνάντηση και συνομιλία αυτή είναι συνεχής, αέναη, απρόβλεπτη και κυρίως εφήμερη. Αναπτύσσεται στα όρια της αντιληπτικής  δυνατότητας  της όρασης μας.
Άλλοτε σκόπιμα και άλλοτε τυχαία, εγώ ήμουν εκεί, παρούσα στα δευτερόλεπτα που κρατούσε κάθε φορά η συγκεκριμένη  συνάντηση, καταγράφοντας και αποτυπώνοντας φωτογραφικά  το  γεγονός.

Όμως παρά το εφήμερο της σκιάς «το ξέρουμε καλά εμείς οι άνθρωποι του Νότου» και ιδιαίτερα εμείς που κατοικούμε το Αιγαίο πως τα στοιχεία  αυτά συνδέονται και διαπλέκονται με τις ρίζες μας, με το  ακριβώς αντίθετο  δηλαδή του  εφήμερου.  Ξέρουμε πως  η θάλασσα, ο ήλιος,   οι ίσκιοι,  το παιγνίδι του φωτός με τη σκιά, το παιχνίδι ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, στο ρητό και στο άρρητο, στο υλικό και στο πνευματικό, υπήρξαν στοιχεία πάντα παρόντα  στον φυσικό και ψυχικό μας  πολιτισμό. Είναι και θα παραμένουν πάντα  στοιχεία  παρόντα στην παράδοση και στο μεγάλωμα των ανθρώπων του τόπου μας. Μας σημαδεύουν, εμπλουτίζοντας με πολλαπλούς- συχνά ασυνειδήτους τρόπους – το βλέμμα, την όραση, την αισθητική μας, τη σχέση με τον εαυτό μας, τον τόπο  μας  και τον κόσμο.
Μας παρέχουν ένα ψυχονοητικό πλούτο που διαφεύγει και θα διαφεύγει πάντα των αριθμητικών και οικονομικών αποτυπώσεων των καιρών που διερχόμαστε…»
                                                                                                                                          Λουτζακλή Μαρία