Η παράσταση του Συλλόγου ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ Ακράτας, «Η Αυλή των θαυμάτων», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία του …
Κώστα Ν. Φαρμασώνη, θα παρουσιαστεί στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, την Παρασκευή 24 Αυγούστου στις 21:30 στο χώρο του Κάστρου του Ρίου.
Η πολύ τιμητική συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας και η παράσταση στο Κάστρο του Ρίου αποτελεί τον προτελευταίο σταθμό της καλοκαιρινής περιοδείας στην Πελοπόννησο (ολοκληρώνεται στις 29/8 στο Ξυλόκαστρο) και ακολουθεί η συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας (Πετρούπολη, Αθήνα) στις 26 Σεπτεμβρίου, όποτε και ολοκληρώνονται οι παραστάσεις σε ανοιχτά θέατρα για το 2012.
Η παράσταση που ξεσήκωσε το κοινό με την περιοδεία της στην Πελοπόννησο κι έχει προκαλέσει διθυραμβικά σχόλια στον Αθηναϊκό τύπο πριν ακόμη να παρουσιαστεί στην Αθήνα, μια παράσταση που έχει ήδη δημιουργήσει φανατικό κοινό, θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και την χειμερινή σαιζόν σε κλειστές αίθουσες στην Ακράτα, Αίγιο, Πάτρα, Άργος, Πύργος κλπ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Αυλή των Θαυμάτων» πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 στο Θέατρο Τέχνης.
Μέσα σε μια «κυκλική» Αυλή, που αντιστοιχεί στο αλώνι της Γκόλφως, αλλά και στην κυκλική σκηνή των αρχαίων μας θεάτρων, παίζεται η ζωή των λαϊκών, καθημερινών ανθρώπων της Ελλάδας, που αναζητούν το βηματισμό τους μέσα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ερήμην τους. Το αίτημα για ένα δωμάτιο που θα στεγάσει την ψευδαίσθηση της ελπίδας, για ένα μεροκάματο που θα παρηγορήσει την αξιοπρέπεια, οδηγεί στον οραματισμό αλλοδαπών παραδείσων. Οι τοίχοι της Αυλής είναι διάφανοι- και εμείς βλέπουμε το φαντασιακό σύμπαν του προικισμένου Νεοέλληνα να εξοκείλει σε εξωπραγματικό παραλήρημα μπροστά στα τραγελαφικά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα που βιώνει. Και αυτό το παραλήρημα χαρίζει στην παράσταση τις αναγκαίες εύθυμες νότες της.
Η Σκηνοθεσία, χωρίς να αποστεγνώσει ούτε στιγμή το μεγάλο αυτό έργο από τα αρώματα της εποχής του, κατορθώνει με υπόγειες διαδρομές να αναδεικνύει το διαχρονικό φαινόμενο του εγκλωβισμένου παιδιού της Ελλάδας, που άλλα μπορεί- άλλα θέλει- και άλλα κάνει. Η παράσταση, έτσι, κατορθώνει να μιλάει για το χθες και οι θεατές να καταλαβαίνουν το σήμερα. Και αυτό είναι που δημιουργεί στο κοινό αυτή τη συγκίνηση και τη γοητεία. Και αυτό είναι που οδηγεί, στο τέλος, στη λύτρωση.