Το θέατρο ΠΟΡΕΙΑ εξασφάλισε τον μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η Λήθη», το οποίο παρουσιάζεται, αυτόνομα, πρώτη φορά στην…
Ελλάδα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Τάρλοου. Ερμηνεύει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος.
Ο μονόλογος του Δημήτρη Δημητριάδη ανέβηκε για πρώτη φορά το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odeon, από τον J.-C. Bailly και το 2001 στο Theatre de Bobigny.
O συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης για τη «Λήθη»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ξεχάστε με. Μ’ αυτήν την έκκληση, μαζί επίκληση και παράκληση, τερματίζει τον μονόλογό του αυτός που τον ξεκίνησε απευθυνόμενος σε όλους, ή και σε κανέναν, λέγοντας Τώρα αρχίζω.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει φτάσει στο σημείο να έχει υπερβεί κάθε προηγούμενο σημείο, και κατακτήσει την εποπτεία της ζωής του, επιζητώντας πλέον μόνο το πέραν από κάθε τι που συνιστούσε μέχρι την στιγμή εκείνη το σύνολο τού κόσμου.
Μέχρι 1η Ιουνίου 2011
Απεκδυόμενος οποιαδήποτε κατάκτηση και οποιοδήποτε κέρδος, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αποτιμώντας όλα τα μεγέθη σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δόξας και ματαιοδοξίας, σταθμίζοντας τα οφέλη και τις απώλειες, υπερβαίνοντας νίκες και ήττες, μεγαλεία και κατοχυρώσεις μεγαλείων, δεν επικαλείται πλέον παρά εκείνο που απομένει όταν όλα έχουν διανυθεί και εξαντληθεί ως ιδιωτική και ως δημόσια περιπέτεια : την παραδοχή μιάς ολικής εξαφάνισης που είναι η άλλη όψη τής ολικής λύτρωσης και η μοναδική απόλυτη αντιστοιχία με την αναπόδραστη θνητότητα.
Δ.Δ.
25.6.2010
Σημείωμα Σκηνοθέτη
ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Μετά τον αιώνα του σώματος, τι γίνεται; Πως ονειρεύεται ο θάνατος; Αυτά αναρωτάται ο Άμλετ, δια της μεταφραστικής πέννας του ποιητή Γιώργου Χειμωνά. Ο Δημήτρης Δημητριάδης στη Λήθη του, δεν αναρωτάται τίποτα. Τίποτα πια δεν έχει σημασία. Καμιά μεταφυσική αγωνία, πουθενά ο πυρετός αυτός που προκαλεί κρύα ρίγη, καμιά ελπίδα, τίποτα!
Ο Δημητριάδης γίνεται βέβηλα πρωτοπόρος γιατί αποδέχεται αυτό το τίποτα και παραδίδει σε μας το σώμα, ως μοναδική αξία. Αυτό το κατασυκοφαντημένο από τους κατόχους του σώμα, εκείνο που το ενοχοποίησαν οι θρησκείες κι οι πολιτισμοί, που το έντυσαν, το γελοιοποίησαν, το εξέθεσαν, το πίστεψαν, το εξύψωσαν, το θεοποίησαν, το βίασαν, αυτό το σώμα απασχολεί τον Δημητριάδη.
Η αποδοχή του σώματος και του αιώνα του, που είναι μια στιγμή στην αφόρητα μακραίωνη ιστορία του Σύμπαντος, είναι η μοναδική πράξη που ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πριν πεθάνει. Είναι όμως μια σημαντική πράξη αυτή η αποδοχή, ακριβώς επειδή είναι η μοναδική. Όλα τα υπόλοιπα είναι ο ενοχλητικός θόρυβος που παράγουν οι άνθρωποι για να θυμούνται ότι υπάρχουν. Για να μην αποδεχτούν τον θάνατο. Η λήθη είναι το ηθελημένο πέρασμα από τον θόρυβο στη γαλήνη του τίποτα. Γι\’ αυτό είμαστε πλασμένοι. Όλοι μας. Αλληλέγγυοι του τίποτα. Ο Δημητριάδης μας καλεί να γαληνέψουμε στην ιδέα αυτής της απολύτου αλληλεγγύης. Και να αγαπηθούμε πραγματικά. Να αγαπήσουμε τους Άλλους. Ως Σώμα.
Δημήτρης Τάρλοου
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Felice Ross
Σχεδιασμός ήχων- Μουσική: Blaine Reininger
Ερμηνεύει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος
