Μετά τη τεράστια επιτυχία στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, η Μήδεια σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, μουσική Ελένης Καραΐνδρου και με πρωταγωνιστές την Αμαλία Μουτούση και τον Χρήστο Λούλη, θα επαναληφθεί για δύο παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου 2011. Η προπώληση αρχίζει στις 3 Αυγούστου.
Συντελεστές
Μετάφραση Γιώργος Χειμωνάς, σκηνοθεσία Αντώνης Αντύπας, σκηνικά-κοστούμια Γιώργος Πάτσας, μουσική Ελένη Καραίνδρου, κίνηση Αγγελική Στελλάτου, φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος, μουσική διδασκαλία Αντώνης Κοντογεωργίου, φωνητική διαμόρφωση Μίρκα Γεμεντζάκη, φιλολογικός συνεργάτης Γιάννης Λιγνάδης, βοηθοί σκηνοθέτη Σύλβια Λιούλιου, Νίκος Πασχίδης, βοηθός συνθέτη Patrick Evans, σχεδιασμός ήχου παράστασης Γιώργος Καρυώτης
Διανομή
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μήδεια Αμαλία Μουτούση, Ιάσων Χρήστος Λούλης, Τροφός Μαρία Καλλιμάνη, Παιδαγωγός Θέμης Πάνου, Κρέων Άρης Λεμπεσόπουλος, Αιγέας Γιάννης Νταλιάνης, Άγγελος Δημήτρης Ήμελλος
Κορυφαία Μαρία Καλλιμάνη
Χορός
Λαμπρινή Αγγελίδου, Τίνα Αλεξοπούλου, Χρυσάνθη Αυλωνίτη, Ευγενία Ζέκερη, Σύρμω Κεκέ, Αναστασία Μολυβδά, Μαρία Κόμη Παπαγιαννάκη, Σωτηρία Ρουβολή, Πηνελόπη Σεργουνιώτη, Μαρίνα Συμεού, Γιούλη Τάσιου, Βασιλική Τρουφάκου, Ειρήνη Φαναριώτη, Βίκυ Χατζοπούλου
Στα τραγούδια των χορικών που αποδίδονται επί σκηνής σόλο Σωτηρία Ρουβολή και Πηνελόπη Σεργουνιώτη
Στην ηχογράφηση συνεργάστηκαν οι μουσικοί
Σωκράτης Σινόπουλος πολίτικο λαούτο, πολίτικη λύρα
Χάρης Λαμπράκης νέι
Γιώργος Καλούδης βιολοντσέλο
Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος κλαρινέτο
Ανδρέας Κατσιγιάννης σαντούρι
Ανδρέας Παππάς κρουστά
Νίκος Γκίνος κλαρινέτο
Μαρί-Σεσίλ Μπουλάρ κλαρινέτο
Η Μήδεια του Ευριπίδη
Λίγο πριν εκραγεί ο Πελοποννησιακός πόλεμος (431 π.Χ.) ο Ευριπίδης παρουσιάζει τη Μήδεια, τραγωδία που επηρέασε όσο κανένα άλλο έργο την παγκόσμια δημιουργία. Έργο βαθύτατα Ερωτικό, μέσα από το δράμα της προδομένης Μήδειας και την αντιπαράθεσή της με τον Ιάσονα, φωτίζει τη θέση της γυναίκας, τη διαμάχη των δύο φύλων, τη σύγκρουση των δύο πολιτισμών αλλά και την κρίσιμη ηθική καμπή στην οποία είχε φτάσει ο αρχαίος κόσμος λίγο πριν την επερχόμενη κατάρρευση.
Η Ευριπίδεια μυθοπλασία αντλώντας από το βαθύ και σκοτεινό υπέδαφος του μύθου, δημιούργησε χαρακτήρες αξεπέραστους, αποθεώνοντας τον έρωτα στο πρόσωπο της Μήδειας, της δαιμόνιας και σοφής Ανατολίτισσας πριγκίπισσας, εγγονής του Ήλιου, που εξανθρωπίστηκε από το πάθος της για τον Ιάσονα, τον ακολούθησε στην Ελλάδα και προδομένη γίνεται φόνισσα των παιδιών της παρασύροντας και τον Ιάσονα σε ένα αμετάκλητο πένθος. Αυτό που τώρα τους ενώνει για πάντα.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
Σ’ ένα χώρο ιερό (τον ναό της Ακραίας Ήρας), που ο απώτερος Μύθος αναφέρει ότι είχαν ταφεί τα παιδιά της Μήδειας, είχαν καθιερωθεί γιορτές πένθους και εξιλέωσης• κι εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, έρχονταν προσκυνητές, για να τιμήσουν την μνήμη των παιδιών.
Κορύφωση της σεμνής τελετής μνήμης ήταν η αναπαράσταση όλων των γεγονότων γύρω από τον Ιάσονα και την Αργοναυτική εκστρατεία: τους κρυφούς γάμους με τη Μήδεια, την προδοσία του Ιάσονα, τη ζήλεια της Μήδειας, τη δολοφονία της Γλαύκης και τη θανάτωση των παιδιών.
“Επιθυμώντας να κυριαρχήσει ο λόγος του Ευριπίδη, δια χειρός Χειμωνά, επέλεξα την εκδοχή δημιουργίας ενός χώρου ιερού, όπου δεσπόζει ένα αναθηματικό γλυπτό της Αργούς (σκηνικό Γιώργου Πάτσα) και, σε αυτόν τον διαχρονικό χώρο, προσκυνητές με μνήμες χαμένων παιδιών προσέρχονται σε μια τελετή στην οποία θα αναπαραστήσουν τη Μήδεια του Ευριπίδη (431 π.Χ.).
Ένα είδος θεάτρου μέσα στο θέατρο που στοχεύει στη διαύγεια και την ευθυβολία του ποιητικού λόγου, μέσα από μια παράσταση δωρική και αφαιρετική, η οποία θα προσπαθήσει να εγκαταστήσει διάλογο ανάμεσα στο έλλογο και το υπέρλογο στοιχείο και κυρίως να φωτίσει τα στοιχεία εκείνα του έργου που το ανεβάζουν πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα.
Η θεϊκή καταγωγή της Μήδειας και η προσήλωση στον ηρωικό κώδικα τιμής οπλίζουν το χέρι της. Ο έρωτάς της για τον Ιάσονα την ενανθρώπισε, αλλά όταν διαψεύδεται η ερωτική της θυσία με την προδοσία του Ιάσονα, επανακτά τη θεϊκή της διάσταση και το δικαίωμα να τιμωρήσει την ύβρι του θνητού συζύγου της.
Ο αυστηρός και ποιητικός λόγος του Χειμωνά με τις εκφραστικές του ιδιαιτερότητες, μου προσέφερε τα εχέγγυα για να οδηγηθώ σε δρόμους τολμηρής αφαίρεσης, απομακρύνοντας, όπως θέλω να πιστεύω, τον κίνδυνο μίας εκλαϊκευμένης προσέγγισης.”
Αντώνης Αντύπας
