Συνεχίζεται το αφιέρωμα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης στο έργο του Δήμου Αβδελιώδη που καλύπτει τα τρία τελευταία …
χρόνια.
Ο Δήμος Αβδελιώδης έχει συνδέσει το όνομά του με δύο εμβληματικές παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου, τις Μορφές από το έργο του Βιζυηνού, το 1992 και τον Μεγαλέξανδρο και τον καταραμένο Δράκο, το 2007. Ο ιδιαίτερος κοινός χαρακτήρας που έχουν όλες οι παραστάσεις του, είναι η ανάδειξη του λόγου, ως κύριου πρωταγωνιστή στην κατανόηση του νοήματος και η ιδιότυπη χρήση των εικαστικών στοιχείων και του φωτισμού μέσα σε αυτό το πνεύμα.
Ο ίδιος υποστηρίζει πως “Σκοπός κάθε παράστασης είναι η ανάδειξη των αισθημάτων και του νοήματος που πλημμυρίζουν το νου και την καρδιά του συγγραφέα. Άρα πρέπει να θεωρούμε πως κάθε κείμενο είναι όπως μια παρτιτούρα, που πρέπει να ‘διαβασθεί’ σωστά, για να μπορέσει να ακουσθεί έτσι όπως θα ήθελε ο δημιουργός της.”
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όπως επισημαίνει ο Καθηγητής κ. Γιάγκος Ανδρεάδης ” Ο Δ. Αβδελιώδης στις παραστάσεις του σώζει και αναδεικνύει κρυφούς πυρήνες των έργων, αναδεικνύει τη μαγεία και τη δραματικότητα που όντως υπάρχουν στο κείμενο και δεν επιβάλλει έξωθεν πόζες και τεχνάσματα. Με αυτή την έννοια η “καλή χρήση της προδοσίας” της παράδοσης από τον Αβδελιώδη επιβεβαιώνει έναν κεντρικό δρόμο για να επικοινωνούμε δημιουργικά μαζί της (Γαλέρα, Ιανουάριος 2010)
Με αυτόν τον τρόπο στις σκηνοθεσίες του Δ. Αβδελιώδη, ενώνεται φορτωμένο συναίσθημα και ποίηση, ομορφιά και μυσταγωγία, το νήμα του χθες με το σήμερα . Αριστουργήματα της λογοτεχνίας μεταλλάσσονται σε ένα λαϊκό θέατρο, που παρά την ιδιότυπη γλώσσα του απευθύνεται σε ένα ευρύ ακροατήριο μέσα από παραστάσεις που έχουν υμνηθεί από κριτικούς και κοινό, και θεωρούνται μαθήματα υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικής διασκευής.
Το ΙΜΚ με το φεστιβάλ στον Θεατρικό Αβδελιώδη, που φιλοξενεί, δίνει μία ακόμη ευκαιρία σε όσους δεν παρακολούθησαν κάποια από τις πέντε παραστάσεις του Δ. Αβδελιώδη και των συνεργατών του, να την απολαύσουν έτσι όπως την δούλεψε και πάλι ο διακεκριμένος σκηνοθέτης.
Το πρόγραμμα όπως διαμορφώνεται μετά την παράσταση “Μαράν Αθά” που παρουσιάστηκε στις 11 Ιανουαρίου 2013.
2. “Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013, στις 21:00, Θέατρο
3. “ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ” του Γεωργίου Βιζυηνού, Δευτέρα 28 και Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013, στις 21:30, Αίθουσα 1
4. “ΙΧΝΕΥΤΕΣ” του Σοφοκλή, Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013, στις 21:00, Θέατρο
5. “ΠΕΡΣΕΣ” του Αισχύλου, 16 Φεβρουαρίου 2013, στις 21:00, Θέατρο
Θέατρο, “‘Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ” Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη
Ένα αριστούργημα ποίησης και εικαστικών προτάσεων που σπάνια βλέπουμε στη θεατρική σκηνή.
Η Λαλιώ, μια νεαρή γυναίκα παντρεμένη με έναν πενηντατριάχρονο άνδρα συνομήλικο του πατέρα της, φλέγεται από τον πόθο της επιστροφής στο γειτονικό νησί , τον τόπο της γέννησής της. Η συνάντησή της με το Μαθιό, ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, που την έχει ερωτευθεί, την εμπνέει να μπούνε παρορμητικά σε μια ξένη βάρκα για να πάνε πέρα, προς την πατρίδα της. Όταν, μετά την νυχτερινή καταδίωξη του συζύγου της με μια σκαμπαβία, αναγκάζονται να επανακάμψουν, η επιθυμία της φυγής σβήνει επάνω στο ακρογιάλι της πραγματικότητας.
Τι νοσταλγεί η νοσταλγός; (νοσταλγία = νόστος – επιστροφή + άλγος – ψυχικός πόνος)
Η δύναμη και η γοητεία του Παπαδιαμάντη δεν βρίσκεται μόνο στα αισθητικά στοιχεία της γλώσσας ή στους γλαφυρούς ηθογραφικούς του πίνακες αλλά κυρίως στην επίμονη και συντεταγμένη αναζήτηση της αλήθειας πίσω από τις πράξεις και τις βουλές των ηρώων του. Δεν πρόκειται απλά και μόνον για μια αλάνθαστη περιγραφή, ή πειστική σκιαγράφηση χαρακτήρων αλλά για μια βαθιά και ενδελεχή προσέγγιση του «τοπίου» της ανθρώπινης επιθυμίας, εκεί όπου γεννιούνται ή ματαιώνονται τα όνειρα και οι ασυνείδητες επιλογές που ταλανίζουν τους ανθρώπους.
Η Λαλιώ ασφυκτιώντας μέσα στην αδιέξοδη πραγματικότητά της, ποθεί να επιστρέψει στον τόπο των γονέων της, στον τόπο της ίδρυσής της, προτού ακόμα λαλήσει (μιλήσει), εκεί που υπήρξε κάποτε ασφαλής και αδρανής. Επιθυμεί δηλαδή μια μάταιη επιστροφή αφού και όταν αυτή συμβαίνει, γίνεται διπλά οδυνηρή, μην μπορώντας να αναστρέψει ή να επανασυγκολλήσει τον χρόνο. Μια αίσθηση ριζικής απώλειας που έχουμε – χωρίς απαραίτητα να συνειδητοποιούμε- όλοι οι ομιλούντες θνητοί. (βιβλιογραφία: Λειτουργίες Αφάνισης, Γιάννη Δ. Οικονόμου)
Δήμος Αβδελιώδης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Δήμος Αβδελιώδης
ΜΟΥΣΙΚΗ Βαγγέλης Γιαννάκης
ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ΜΑΣΚΕΣ Μαρία Πασσαλή
ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ – ΦΩΤΙΣΜΟΙ Δήμος Αβδελιώδης
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Χρύσα Κλούβα
Ερμηνεύουν: Μαίρη Ιγγλέση, Γιάννης Τσιώμου, Τζένη Οικονόμου
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013, στις 21:00,
“‘Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ”, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη
Αίθουσα: Θέατρο
Διάρκεια: 70’
Τιμές εισιτηρίων: 10€, ενιαίο
Προαγορά εισιτηρίων και για τις 5 παραστάσεις, 40€
Δευτέρα 28 και Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013, στις 21:30,
Αίθουσα 1
«ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ»
Γεωργίου Βιζυηνού
Σε διασκευή και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη
Το αριστούργημα του Γεωργίου Βιζυηνού “Το μόνον της ζωής του ταξείδιον” αφορά στο αυτοβιογραφικό «Ταξείδιον» που έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας, ορφανός από πατέρα, το 1859, στην ηλικία των δέκα χρόνων, πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη παραγιός σ’ ένα σκληρό και τυραννικό ράφτη. Ο εγκλεισμός του στο ραφτάδικο, οι φόβοι και οι προσδοκίες του, η φαντασία του μικρού παιδιού, όταν μαθαίνει την ύστατη επιθυμία του παππού του, να ταξιδέψει μέσα στη νύχτα, πάνω σ’ ένα άλογο, για να του κλείσει τα μάτια, ενορχηστρώνονται με ποίηση, ρεαλισμό και στοχασμό, σε ένα από τα σημαντικότερα διηγήματα που γράφτηκαν ποτέ στην παγκόσμια ιστορία της λογοτεχνίας.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – θεατρική προσαρμογή: Δήμος ΑβδελιώδηςΜουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης
Διδασκαλία λόγου & κίνησης – Σκηνική όψη: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεύουν: Γιώργος Νικόπουλος, Δανάη Ρούσσου
Συμμετέχουν ζωντανά οι μουσικοί
Αλέξανδρος Αβδελιώδης, πιάνο
Γιάννης Αβδελιώδης, κρουστά, μαντολίνο, μεταλόφωνο
Γιάννης Βιλιώτης, μαντολίνο, τσέλο, ακορντεόν
Μυρτώ Γούζιου, βιολοντσέλο
Γιάννης Πλαγιαννάκος, κοντραμπάσο-δοξάρι
Ράπτης Παναγιώτης, σαξόφωνο σοπράνο, φλάουτο
Ο Δήμος Αβδελιώδης σημειώνει για την Τέχνη του Γ. Βιζυηνού
Μόνο αν υποθέσει κανείς την απουσία του Βιζυηνού ως διηγηματογράφου από τα ελληνικά γράμματα, θα μπορούσε ίσως να κατανοήσει πληρέστερα την ιδιαίτερη σημασία της ύπαρξής του. Θα έμοιαζε πιθανόν σαν να έλειπε ο Καβάφης από την ποίηση ή πιο σημερινά, ο Χατζιδάκις από τη μουσική. Ποιό άραγε θα ήταν το έλλειμμα από Αυτές τις παρουσίες και τί είναι αυτό που τους συνδέει;
Aς παρακάμψουμε ως συμπτωματικό στοιχείο τον τόπο γέννησης και των τριών, τη Θράκη, κι ας μείνουμε στα κοινά στοιχεία της Τέχνης, που όντας γνωστικό αντικείμενο μπορούμε να την αξιολογήσουμε μέσα από τους κανόνες και τις μεθόδους που διέπουν κάθε έντεχνη κατασκευή. Ο ίδιος ο Βιζυηνός, στην έναρξη του εν λόγω διηγήματος, παραθέτει το γοητευτικό παραμύθι του ραφτόπουλου με τη Νεράιδα/Μητέρα τέχνη που τον εμπνέει και τον καθοδηγεί να ολοκληρώσει σε μια νύχτα το υπεράνθρωπο έργο που του ανέθεσε ο βασιλιάς ώστε να γίνει αντάξιος του έρωτα της βασιλοπούλας και να γλιτώσει το θάνατο. Δημιουργεί έτσι, μια θαυμάσια παραβολή της λειτουργίας και του σκοπού της τέχνης, που τίθεται από το νόμο του «Άλλου» με όρους δραματουργικής και αισθητικής αρτιότητας τέτοιας, που να μη φαίνεται το έντεχνο της κατασκευής, στα σημεία κυρίως των συνδέσεων (χωρίς ραφή και ράμμα) και βέβαια η κατασκευή αυτή να ταιριάζει γάντι, γι αυτό ή γι αυτόν που είναι φτιαγμένη (να ταιριάζει σε μια βασιλοπούλα).
Αλλά δεν αρκούν μόνο τούτα! Πρέπει το έργο της Τέχνης να είναι έτοιμο στην ώρα του, να είναι δηλαδή καίριο, αλλιώς χάνει τη δύναμή του και γίνεται παρωχημένο ή γραφικό. Όλη αυτή τη διαδικασία από τη σύλληψη ως την εκτέλεση του έργου την υποκινεί και την διατρέχει ένας πόθος, μια ιδέα. Η ιδέα μιας ερωτευμένης μαζί του βασιλοπούλας που έχει ακούσει μόνο τη φωνή του, μα που δεν έχει ιδεί ακόμα ο ένας τον άλλον. Είναι λοιπόν, η ιδέα του Έρωτα που ρυθμίζει το πάθος της δημιουργίας, μιας ιδέας τέτοιας που προσιδιάζει στην Πλατωνική αντίληψη γι Αυτόν, ως έλξης και υπέρβασης προς την Αλήθεια. Η Αλήθεια πάλι δεν είναι κάτι αόριστο ή μεταφυσικό αλλά έχει σχέση με καθετί που είναι χαραγμένο ανεξίτηλα σαν πράξη, σαν ιδέα και σαν μοίρα, ώστε ακόμα κι αν θέλουμε να το λησμονήσουμε δεν μπορούμε, γιατί παραμένει εκεί χαραγμένο.
Γι αυτό, ο ερωτικός χαρακτήρας της τέχνης του Βιζυηνού, του Καβάφη, του Χατζιδάκι, ως υπέρβασης προς την Αλήθεια, είναι συνυφασμένη με τα πιο λειτουργικά στοιχεία της Τέχνης, την απλότητα, την καθαρότητα, την ταχύτητα, την έλλειψη κάθε επιτήδευσης ή άλλου σκοπού πέραν αυτής καθ’ εαυτής της ερωτικής μέθεξης, ως δωρεάς και βαθιάς αίσθησης ταύτισης με τον άλλον, που δεν είναι διαφορετικός, γιατί έχει κοινές αλήθειες τους ίδιους φόβους και τους ίδιους πόθους. ‘Έτσι ένα έργο τέτοιας πνοής γεννά σ΄ εμάς απέραντη οικειότητα και μας μιλά σα να ‘ναι δικό μας.
Αυτή τη μοναδική χαρά και συγκίνηση μας δίδει η προαναφερόμενη Τριάδα των εξαίρετων “ραπτών” της τέχνης.
«ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΑΞΕΙΔΙΟΝ», Γεωργίου Βιζυηνού
Σε διασκευή και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη
Αίθουσα: Αίθουσα 1
Διάρκεια: 70′
Τιμές εισιτηρίων: 10€, ενιαίο
Προαγορά εισιτηρίων και για τις 5 παραστάσεις, 40€
11 Ιανουαρίου έως Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013
Αίθουσες: Θέατρο & Αίθουσα 1
Τιμές εισιτηρίων: 10€, ενιαίο
Προαγορά εισιτηρίων και για τις 5 παραστάσεις, 40€
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013, στις 21:00,
Στάθμευση στο εμπορικό κέντρο athensheart
Οι θεατές των παραστάσεων του ΙΜΚ δικαιούνται δωρεάν στάθμευση στο Parking του εμπορικού κέντρου Athens Heart από Δευτέρα έως Σάββατο από τις 08:00 – 22:00.
Από τις 22:00 έως τη 01:00 η χρέωση είναι 2,5€ και 1€ για κάθε επιπλέον ώρα στάθμευσης μετά από τη 01:01.
Τις Κυριακές οι θεατές των παραστάσεων του ΙΜΚ θα επιβαρύνονται με 2,5€ για χρήση του parking από τις 10.00 έως 01.00. Από τις 01.01πμ θα επιβαρύνεται με κόστος 1€ για κάθε επιπλέον ώρα.