Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης διοργανώνει στο Βιβλιοπωλείο του στη Θεσσαλονίκη, έκθεση ζωγραφικής της Μαρίας Κομπατσιάρη με τίτλο «Ιδιόλεκτα»…
… που θα εγκαινιαστεί την Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου στις 20.00 και θα διαρκέσει έως και τις 6 Οκτωβρίου 2012.
Η Μαρία Κομπατσιάρη δημιουργεί εικόνες φτιαγμένες από χρώμα, φως και σκιά. Το πλούσιο έργο της εξελίχθηκε σταδιακά: η πρώιμη ζωγραφική παραστατική δουλειά της αντικαταστάθηκε από ένα ιδιαίτερο, προσωπικό αφαιρετικό ιδίωμα, που περιλαμβάνει σχέδια, τελάρα και φωτεινά κουτιά, ενώ πρόσφατα πέρασε από τις δύο διαστάσεις στο χώρο, με την εγκατάσταση που δημιούργησε για τη συμμετοχή της στη διεθνή έκθεση γλυπτικής και εγκαταστάσεων OPEN στη Βενετία. Στο πρόσφατο αυτό έργο εγκιβώτισε τα έργα της σε τέσσερις διαφορετικών διαστάσεων ξύλινους κύβους που λειτούργησαν τόσο ως κιβώτια μεταφοράς, αλλά και ως μικρογραφίες μιας γκαλερί που φιλοξενεί ένα και μοναδικό έργο τέχνης. Φέτος, την ίδια χρονική περίοδο που γίνεται η έκθεση στο Βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ, η Κομπατσιάρη συμμετέχει και πάλι στο OPEN της Βενετίας, αυτή τη φορά με ένα έργο-σημαία, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της διοργάνωσης για τη χρονιά αυτή.
Όπως σημειώνει η επιμελήτρια και ιστορικός τέχνης Μαρία Κενανίδου, «η δουλειά της Μαρίας Κομπατσιάρη περικλείει σαν ένας εννοιολογικός κύβος τα δομικά στοιχεία του εικαστικού της λεξιλογίου: περιπαικτικό σχολιασμό για την πολλαπλότητα, το χάος και την εντροπία του, τον χώρο, το όνειρο, το σύνορο, την απόσταση και την εγγύτητα, το οικείο και το ανοίκειο, τη ρήξη, την εμπλοκή, την πύκνωση και την αραίωση, την σιωπή και τον θόρυβο, την κίνηση και την ακινησία, την έκρηξη, την αισθητηριακή εικόνα του χώρου και τελικά το σημείο εκείνο που το συνειδητό συναντά το ακαθόριστο.»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο Βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης θα παρουσιαστεί η πρόσφατη σειρά έργων της Μαρίας Κομπατσιάρη, με τον τίτλο Ιδιόλεκτα. Τα δαιδαλώδη φανταστικά τοπία της σειράς δημιουργούνται με τη χρήση χρώματος, φωτός, σκιάς και μιας ακατάληπτης γραφής, που θυμίζει μυστικό κώδικα. Η εικόνα μοιάζει σαν να θέλει να ξεφύγει από τα όρια του έργου και να καταλάβει ολόκληρο το χώρο, σαν τα έργα να αποτελούν στιγμιότυπα ενός φανταστικού κόσμου –εξωτερικού-φυσικού ή εσωτερικού-νοητικού;– που εμμονικά η καλλιτέχνις προσπαθεί να καταγράψει και τελικά να αποκρυπτογραφήσει.
ΜΑΡΙΑ ΚΟΜΠΑΤΣΙΑΡΗ – ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Βιογραφικά στοιχεία καλλιτέχνιδας:
Η Μαρία Κομπατσιάρη σπούδασε Φαρμακευτική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου και χρώματος σε προπαρασκευαστικό εργαστήριο στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε με σπουδές στη χαρακτική και λιθογραφία στο Κέντρο Χαρακτικής «ΗΛΙΟΣ» στη Θεσσαλονίκη.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε 21 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και σε πάνω από 100 ομαδικές (Ιταλία, Βραζιλία, Τουρκία, Καναδά, Χιλή, Γαλλία, Βουλγαρία, Πολωνία, Ιαπωνία, Συρία, Ισπανία και Ελλάδα). Έχει βραβευτεί κατ’ επανάληψη για το έργο της στην Ιαπωνία. Τιμήθηκε στην Ιταλία, Γαλλία και την Ελλάδα. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές, δημόσιες συλλογές και μουσεία.
Είναι μέλος του Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε. (Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας) και του Ε.Τ.Ε.Ε. (Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας). Είναι μέλος του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Ζει κι εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
www.kompatsiari.gr
ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΕΝΑΝΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΟΜΠΑΤΣΙΑΡΗ
Με αφετηρία το παραστατικό ιδίωμα, η ζωγράφος Μαρία Κομπατσιάρη ακολουθεί με συνέπεια μία διαδρομή που την οδηγεί στη συγκρότηση ενός ιδιόμορφου αφηρημένου εικαστικού ιδιώματος διαμέσω απρόσκοπτων προσωπικών πειραματισμών και αναζητήσεων, τόσο όσον αφορά το χρώμα όσο και την τεχνική. Τα αφηρημένα τοπία της αποτελούν εγκεφαλικές και πνευματικές διεργασίες που ενέχουν υπαρξιακές καταστάσεις και αποδράσεις και μένουν ανοιχτά σε πολλαπλές αναγνώσεις. Την εικαστική της γλώσσα διακρίνει ένα τρυφερό αλλά ταυτόχρονα βίαιο εκφραστικό ιδιόλεκτο. Τρυφερό λόγω του τρόπου που διαπραγματεύεται τη θεματική της και βίαιο εξαιτίας των έντονων χρωματικών αντιθέσεων. Με τις διαδρομές της, περιπέτειες της ύλης και της φόρμας, και μέσω μιας προσωπικά επίπονης διεργασίας-αναζήτησης στοχεύει σε μια εικαστική εκμυστήρευση που τελικά ανακουφίζει. Ξεκινώντας από τα βασικά δομικά συστατικά του εικαστικού της λεξιλογίου και της προσωπικής της σημειολογίας -δυναμικές αντιπαραθέσεις της γραμμικότητας του σχεδίου και της εκρηκτικής έντασης του χρώματος, αναδιπλώσεις, αναστροφές, ίχνη, γραφές, ρυθμολογικές αναπτύξεις της φόρμας και συμπλεγματικά ελικοειδή μορφώματα, που αναπτύσσει πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια με μία ψευδαισθησιακή διαχείριση του ζωγραφικού χώρου και με τους χωροταξικούς συσχετισμούς που ενέχονται στο έργο της καταλήγει στην εικαστική σύνθεση της εννοιολογικής προσωπικής της περιπέτειας. Μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη της ιδιαίτερης αυτής διαχείρισης του ζωγραφικού χώρου αποτελεί η εγκατάσταση με τίτλο «illusory cubes» που δημιούργησε για τη συμμετοχή της στη Διεθνή Έκθεση Γλυπτικής & Εγκαταστάσεων – OPEN 14 (2011) στο Λίντο της Βενετίας (το OPEN πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβριο ως παράλληλη εκδήλωση της 54ης Μπιενάλε της Βενετίας και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Mostra»). Στο έργο αυτό, η Κομπατσιάρη ενισχύει το αναπαραστατικό της ιδιόλεκτο, μέσα από τη διαχείριση των κεκτημένων της γλωσσοπλαστικών και δομικών εννοιολογημάτων. Υπερβαίνει τα όρια της δισδιάστατης επιφάνειας και το ίδιο εύγλωττα εισβάλλει στο δημόσιο χώρο, μεταφέροντας αριστοτεχνικά τον ψευδαισθησιακό εμπαιγμό χώρου-χρόνου σε πραγματική διάσταση. Ο κύβος και τα αναπτύγματά του συμβολοποιούνται ως σκεύη αντίληψης και εμπειρίας του χώρου και εσωκλείουν, μέσω των εγκιβωτισμένων ζωγραφικών έργων, τις έννοιες της μετακίνησης, του ταξιδιού -με τον φορτισμένο συμβολισμό μίας φυγής, απόδρασης και ονειροπόλησης- στο περίκλειστο σχήμα της μίας ιδιότυπης μικρογραφίας νοητής πινακοθήκης.
Στο σύνολό της, η δουλειά της Κομπατσιάρη θα μπορούσαμε να πούμε ότι περικλείνει σαν εννοιολογικός κύβος τα δομικά στοιχεία του εικαστικού της λεξιλογίου: περιπαικτικό σχολιασμό για την πολλαπλότητα, το χάος και την εντροπία του, τον χώρο, το όνειρο, το σύνορο, την απόσταση και την εγγύτητα, το οικείο και το ανοίκειο, τη ρήξη, την εμπλοκή, την πύκνωση και την αραίωση, την σιωπή και τον θόρυβο, την κίνηση και την ακινησία, την έκρηξη, την αισθητηριακή εικόνα του χώρου και τελικά το σημείο εκείνο όπου το συνειδητό συναντά το ακαθόριστο.