Στην ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ παρουσιάζω ένα κορμό έργων της σειράς Σταύρωση, Αφιέρωμα στον Matthias Grünewald. Για τη δημιουργία των έργων επικεντρώθηκα στο έργο του Matthias Grünewald Σταύρωση, τμήμα του πολύπτυχου (1512-1516) που προοριζόταν για την Μονή του Αγ. Αντωνίου στο Ίζενχαϊμ της Αλσατίας.
Η συγκεκριμένη απεικόνιση του Χριστού -στη Σταύρωση του Grünewald- με ώθησε να δημιουργήσω εβδομήντα έργα. Όσες φορές και αν γύριζα στο έργο του Grünewald, πάντα αποτελούσε για μένα πηγή τροφοδότησης. Κοιτούσα αχόρταγα τις πληγές στο σώμα του Χριστού, το πράσινό του χρώμα -που φέρνει σχεδόν μια μυρωδιά δυσωδίας και σήψης στην μύτη μου. Τα παραμορφωμένα και σχεδόν ξεριζωμένα άκρα, τα χέρια και τα πόδια που ουρλιάζουν με την εκφραστικότητά τους, το αίμα που τρέχει πηχτό θαρρείς απ’ τις πληγές. Το χαραγμένο απ’ την οδύνη πρόσωπό του. Πώς γίνεται αυτός να είναι ο Χριστός? Ο Grünewald στέκεται θαρραλέα απέναντι από το θάνατο μέσα από τις μορφές της Σταύρωσης και αναμετράται άμεσα μαζί του, εδώ και τώρα, χωρίς υπεκφυγές. Η τολμηρή και ελεύθερη εικαστική απόδοσή του, είναι μοναδική. Δραματική ένταση πλημμυρίζει το έργο. Σε αυτό συντελούν οι ελεύθερες, αποφασιστικές, παλλόμενες και εκφραστικές γραμμές του, όπως και η ελάττωση των χρωμάτων και η χρήση του κόκκινου σε ορισμένα σημεία, αλλά και το λιγοστό ωχρό φως στο ένδυμα της Παναγίας, σε ένα σκοτεινό φόντο.
Πάντα με αιχμαλώτιζαν τα έντονα εκφραστικά πρόσωπα και χέρια, για την μαγεία που κρύβουν ή την ιστορία που έχουν να πουν. Κάθε ιστορία αποτελείται από τόσο θάνατο και το υπόλοιπο ζωή ή αντίστροφα. Ο Grünewald ωστόσο μιλάει για τη ζωή και το θάνατο του Εσταυρωμένου. Και βάζει τη ζυγαριά να γέρνει αδυσώπητα προς την ανθρώπινη μεριά, την πραγματική ζωή και την φθαρτότητα.
Στο εικαστικό μου αυτό εγχείρημα, με ενδιαφέρει η σταδιακή αποδόμηση της παραδοσιακής εικόνας του Grünewald και το χτίσιμο των βασικών μοτίβων του έργου ξανά, σε διαρκώς νέες εκδοχές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στο έργο μου παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην επίτευξη της δραματικής κορύφωσης οι αυθύπαρκτες χρωματικές κηλίδες και οι αυτόνομες γραμμές και η κίνησή τους: Λειτουργούν ως άλλοι χάρτες, εικαστικοί, και προσπαθούν να καταγράφουν τα παλλόμενα σημεία των καιρών, σημεία προπομπούς μεταλλαγών. Λειτουργούν ως σεισμογράφοι συγκινησιακών μεταλλαγών που καθορίζουν το ταξίδι προς το φως.
Πίσω από την πρωταρχική ανάγνωση και αφού κανείς γδύσει τις χρωματικές κηλίδες και τις γραμμές, εμφανίζονται τα πατήματα-σημεία που καθορίζουν το ταξίδι αυτό.
Η ζωγραφική αυτή έχει σαν στόχο να ενεργοποιήσει τα σημεία που θα αποτελέσουν τις βάσεις για νέες εσωτερικές διαδρομές. Μην γελαστεί κανείς’ αυτές οι διαδρομές είναι η πληρότητα και η αρμονία που θα συναντήσει κανείς, αν το θελήσει.
Info: Η Ιφιγένεια Αβραμοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1989, από Γερμανίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας με καθηγητή τον κ. Γιάννη Κατρίτση και χαρακτική με καθηγήτρια την κα Δήμητρα Σιατερλή (2007 – 2012 ). Αποφοίτησε με άριστα. Υποτροφίες από ΕΛΤΑ (2007-2012). Βραβείο από το ΙΚΥ 2009. Το 2014 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ζει και εργάζεται. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Αυτή είναι η πρώτη της ατομική έκθεση.
Η έκθεση της Ιφιγένειας Αβραμοπούλου φιλοξενείται από τις 30 Μαρτίου στην Αίθουσα ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ Καρτέρης. Περισσότερα, εδώ
