Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει την παράσταση χοροθεάτρου «In Deep End» της Έλενας …
Χριστοδουλίδου την Τρίτη, 16 Οκτωβρίου 2012.
IN DEEP END: Τρεις συμπληρωματικές χορογραφικές “ματιές” στο εξουσιαστικό “παιχνίδι” της χειραγώγησης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Χορογραφία: Έλενα Χριστοδουλίδου
Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
Κοστούμια/ Σκηνικό: Λάκης Γενεθλής
Video art: Nίκος Σύννος
Φωτισμοί: Alex Jotovic
Χορεύουν:
Πηνελόπη Γεωργιάδου,
Λένα Χατζηδάκη,
Βίκυ Κάλλα,
Λοΐζος Κωνσταντίνου,
Yoav Grinberg,
Liron Ozeri,
Amit Marsino
IN DEEP END
Τρεις συμπληρωματικές χορογραφικές “ματιές” στο εξουσιαστικό “παιχνίδι” της χειραγώγησης
της Έλενας Χριστοδουλίδου Αμφίδρομο Χοροθέατρο
H διαρκής βία που ασκεί το “παράλογο” της επιβολής διαχωριστικών γραμμών πολλαπλασιάζεται στα όρια της εξάντλησης από το “ατέρμονο” της αναμονής επαναφοράς της φυσικής θέσης ισορροπίας. Μιά νέα επιβεβλημένη αλήθεια αφύσικη τόσο που μοιάζει με ψέμμα ξορκίζεται με διαρκή ζωτικά ψεύδη που βιώνονται ως αλήθειες. Η απαρχή της χειραγώγησης εγγράφεται αρχικά στον παράλογο διαχωρισμό του χώρου, ο ατελείωτος ωσάν ακίνητος χρόνος αναμονής τροφοδοτεί το “παράλογο” με την βίαιη απελπισία της νομοτέλειας, η βίαιη απελπισία εσωτερικεύεται και αναζητά νέες ακόμα πιό βίαιες διαχωριστικές γραμμές για να εκτονωθεί και ισορροπήσει. Οι διαχωριστικές γραμμές που βίαια χαράσσονται τέμνοντας εγκάρσια αρχικά τον χώρο και κατόπιν τον χρόνο, σαν φύλακες ακρίτες εξουσιαστικά καθορίζουν τα όρια του νου και της συνείδησης.
Η χορογραφική τριλογία IN DEEP END αποδίδει ολοκληρωμένα και εξελικτικά τα τρία κύρια εξουσιαστικά “βήματα” της καθολικής χειραγώγησης, συνδέοντάς τα με τρόπο ομολογουμένως ευρηματικό.
Η οριζόντια κατασκευή ορίων στο χώρο μετεξελίσεται σε κάθετη εσωκλείοντας σε έναν ατελείωτο χορό ελπίδας και προσμονής τους “εγκλωβισμένους” των δύο πλευρών, στο μηνυματικό “NO LINES IN THE HORIZON” (πρώτο μέρος της τριλογίας), το οποίο είχε αποτελέσει και κεντρικό έργο – πρόταση αυτογνωσίας και διαφυγής προς το μέλλον στα εορταστικά 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το ακραία σκληρό και συγκινητικό συνάμα “BLA BLA BLA BLACK OUT” (δεύτερο μέρος) που έχει τιμηθεί στην Πλατφόρμα Σύγχρονου Χορού Κύπρου το 2010, συμπυκνώνει σε μιά μοναδική εικοσάλεπτη “στιγμή” ακραίου μαγνητισμού την βαθιά απελπιστική εξάντληση στα όρια της άφεσης που γεννά η κατασκευασμένη “μετωπική” σχέση με τον μοιρασμένο χώρο και τον ατελείωτο χρόνο.
Η τελική πράξη (τρίτο μέρος) της τριλογίας φέρει το τίτλο “NO LAND” (μπορεί να διαβαστεί και σαν μία λέξη) και αποδίδει τις βίαιες διαχωριστικές γραμμές εκτόνωσης που “μεταφέρουν” το “άδικο” της εξαντλητικής προσμονής για δικαίωση στους πλέον ευάλωτους και εκτεθιμένους της κοινωνικής συνύπαρξης, στην αδύναμη “άλλη” παρουσία εντός των πεπιεσμένων ορίων, στον μετανάστη και την μετανάστρια.
Η πλήρης διαδικασία της χειραγώγησης έχει σημείο αναφοράς την βίαιη αφαίρεση ζωτικού χώρου. Τούτο μεταφράζεται σε αντίστροφη μέτρηση του χρόνου που εξελίσσεται σε “μαρτυρική” όταν η στιγμή (μηδέν) επαναφοράς της ισορροπίας ολοένα πλησιάζει αλλά ουδέποτε φτάνει. Η βίαιη εκτόνωση είναι πάντα εκτός αληθινού στόχου και θέματος, απευθύνεται τιμωρητικά στους πλέον ευάλωτους και απροστάτευτους, ο κύκλος της χειραγώγησης έχει πλέον ολοκληρωθεί. Η βία έχει διαπεράσει τον χώρο και το χρόνο και πλέον ελέγχει τα όρια της συνείδησης και του νου.
Η τριλογία ΙN DEEP END (“NO LINES IN THE HORIZON”, “BLA BLA BLA BLACK OUT”, “NO LAND”) που φέρει την χορογραφική υπογραφή της Ελενας Χριστοδουλίδου είναι μιά μετωπική “καταγγελία” του διαχρονικού εξουσιαστικού “παιχνιδιού” της χειραγώγησης, αλλά όχι μόνο αυτό. Είναι ταυτόχρονα μιά απεγνωσμένη επίκληση στην ελπίδα και προοπτική υπέρβασης του “παιχνιδιού”, μιά βαθιά ποιητική ωδή στην εσώτερη δύναμη των ανθρώπων και κοινωνιών να απολογούνται και αποκαθάρονται ενώπιον των ενοχών τους και να οραματίζονται την υπέρβαση των ορίων τους. Αρκεί μετωπικά να αντικρύσουν την “γυμνή” αλήθεια της εξουσιαστικής ενοχής, ώστε κατόπιν να αμισβητήσουν την εξουσία των ορίων της. Τόσο υπαρξιακά επίπονη μα την αλήθεια η επιδιωκόμενη αμφισβήτηση που με όρους κοινωνικού και πολιτικού εξουσιαστικού ρεαλισμού κινείται βαθιά εντός των ορίων του “ανέφικτου”. Ομως, σε τελική ανάλυση (IN DEEP END), η αληθινή Τέχνη διεκδικεί και κατακτά τον δικαιωματικό ζωτικό της χώρο πέρα από τα χειραγωγημένα όρια της εξουσιαστικής ρεαλιστικής πολιτικής.