«8 γυναίκες» βρίσκονται στο ίδιο σπίτι. Εκεί, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος, ο οικοδεσπότης Μαρσέλ, μοναδικός άνδρας του σπιτιού.
Τον κλαίνε άραγε; Όχι ακριβώς. Ταράζονται, λιποθυμούν, υποπτεύονται η μία την άλλη.
Βρέχει καταρρακτωδώς, η αστυνομία δεν έρχεται.
Τι θα συμβεί;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Τα τελευταία χρόνια, σας συναντάμε σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές. Πως προέκυψε η υποκριτική στην ζωή σας;
Από παιδί αγαπούσα το θέατρο. Μέσα απο αυτό αισθανόμουν ότι μπορώ να εκφράσω όλα εκείνα τα συναισθήματά που κουβαλούσα μέσα μου και δεν εξέφραζα στον υπόλοιπο κόσμο.Ήξερα ότι είναι η γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σ’ αυτό που είμαι εγώ και στο περιβάλλον μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Ήταν και είναι, μία πολύ μεγάλη ανάγκη έκφρασης για εμένα. Είναι το οξυγόνο μου.
-Φέτος, πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “8 Γυναίκες” σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Μιλήστε μας για τον ρόλο που υποδύεστε.
Υποδύομαι την αδερφή του νεκρού οικοδεσπότη ,την Πιερέτ. Είναι μία γυναίκα που Πήρε τη ζωή της στα χέρια της, με ένα άγριο τρόπο θα λέγαμε, διότι δεν είχε καμία άλλη επιλογή. Επέλεξε να γίνει πόρνη πολυτελείας. Σε όλη της τη ζωή βίωσε την αγριότητα και τον χλευασμό μιας κοινωνίας συντηρητικής και πατριαρχικής. Ήταν από πάντα μία γυναίκα μόνη που δεν την αγάπησε σχεδόν κανείς,δεν την αποδέχτηκε κάνεις και μέχρι τώρα διεκδικεί το δικαίωμα της να ζει ελεύθερα και χωρίς καμιά ταμπέλα, απέναντι στη συμβατική κοινωνία της εποχής .Σπάει όλα τα ταμπού και πάει κόντρα σε όλους μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί με οποίο τρόπο επιλέξει η ίδια χωρίς να φοβηθεί κανέναν. Θα έλεγα ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά την καθιστά πιο σύγχρονη από ποτέ .
-Δεδομένου ότι το έργο διακωμωδεί την αλαζονική φύση των ανθρώπων της υψηλής τάξης, θεωρείτε πως η πένα του Ρομπέρ Τομά, έχει ταξικό πρόσημο;
Παρόλο που δεν είναι ένα φανερά πολιτικό έργο , θεωρώ όμως ότι έχει ταξικό πρόσημο διότι οι χαρακτήρες που υπάρχουν μέσα στο έργο, είναι χαρακτήρες από όλες τις κοινωνικές τάξεις ,από την υπηρέτρια Μαντάμ Σανέλ και την καμαριέρα Λουιζ, μέχρι τη μεσαία τάξη που είναι η θεία Αυγουστίνα και η γιαγιά και τους πιο πλούσιους που είναι το ζευγάρι Γκάμπυ και Μαρσέλ με τις δυο τους κόρες Κατρίν και Σουζάνα. Ουσιαστικά ο Πατέρας είναι αυτός που έχει τα λεφτά επομένως και την δύναμη .
Όλες θέλουν εκδικηθούν την «εξουσία» , που τις ανάγκαζε μια ζωή, να ζουν εγκλωβισμένες και υποταγμένες.
Ο Ρομπέρ Τομά μέσα από αυτό το έργο , κάνει μια βαθιά κριτική στη σαπίλα της αστικής τάξης της εποχής ,ξεγυμνώνοντας όλους του χαρακτήρες μέσα σε μια ατμόσφαιρα εγκλεισμού και ομηρίας .
-Το έργο “8 Γυναίκες” ανήκει στο θεατρικό είδος comédie policière, συνδυάζοντας κωμωδία, δράμα και σάτιρα. Θεωρείτε πως αυτό το “πάντρεμα”, του προσδίδει μεγαλύτερο ενδιαφέρον;
Ο Ρομπέρ Τομά κατάφερε μέσα από αυτό το έργο ,να παντρέψει δεξιοτεχνικά θα λέγαμε όλα τα είδη θεάτρου .Αυτό κάνει το συγκεκριμένο έργο τόσο σημαντικό εξάλλου .Η μετάβαση από την κωμωδία ,στο δράμα αλλά και τη σάτιρα γίνεται με ένα τρόπο που δημιουργεί ένα μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό το οποίο δεν ξέρει τι να περιμένει και το κρατάει σε διαρκεί εγρήγορση με αποκορύφωμα το απροσδόκητο τέλος του έργου που νομίζω ότι δεν μπορεί να φαντασθεί κάνεις αν δεν έχει διαβάσει το το κείμενο του Τομά.
-Τελικά, η σάτιρα έχει όρια;
Δεν ξέρω αν οριοθετείται η σάτιρα .Πρέπει κατά την άποψη μου , σίγουρα ,να γεννά το προβληματισμό και να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της κάθε εποχής.
-Προσωπικά, νιώθετε μεγαλύτερη υποκριτική ελευθερία στο θεατρικό σανίδι ή στο τηλεοπτικό πλατό;
Στο θέατρο νιώθω πιο ελεύθερη γιατί ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε είναι εντελώς διαφορετικός, σε σχέση με την τηλεόραση .Έχεις χρόνο να δοκιμάσεις να επαναλάβεις και να ανακαλύψεις περισσότερα πράγματα και για εσένα τον ίδιο αλλά και για το χαρακτήρα που ερμηνεύεις . Μέχρι την τελευταία παράσταση δεν σταματάς να διεισδύεις στο κείμενο ,το ρόλο και τον εαυτό σου. Πολλές φορές συνειδητοποιείς πράγματα και μετά το τέλος μιας δουλειάς .Γι αυτό το λόγο εξάλλου για εμένα, είναι ένα από τα πιο υπέροχα επαγγέλματα που υπάρχουν .
-Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τις σκέψεις σας για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου;
Θέλω να πιστεύω ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο και πιο φωτεινό από το παρελθόν .Ο χώρος του θεάτρου αποδεικνύει ότι ο αρχικός σκοπός του ,που είναι η ίαση της ψυχής επιτυγχάνεται ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες .Εύχομαι μέσα από τη δουλειά μας και τη στάση μας μέσα σε αυτή, να γίνουμε κοινωνοί αγάπης , φωτός και πραγματικού ήθους .