«Και μια μικρή ιδέα μπορεί να γίνει μια μεγάλη πράξη. Κι εσύ το έκανες.», λέει ο Ελαφονταίν -ο ρόλος που υποδύομαι- στη χελώνα επιβεβαιώνοντας τη δίκαιη νίκη της στον αγώνα με τον λαγό.
Διανύουμε τη δεύτερη εβδομάδα παραστάσεων κι αυτή η φράση δεν παύει να με συγκινεί κάθε φορά που την αρθρώνω, βλέποντας τα μάτια των παιδιών που θαμπωμένα από φτερά, ελαφοκέρατα και βράχους, ακούνε την ιστορία μας και δέχονται μηνύματα κρυμμένα σε φράσεις, που πιθανόν καταγράφονται σε ένα κομμάτι τους, ακόμα ασυνείδητο. Κι εκεί βλέπεις τη μαγεία αλλά και τη δύναμη του θεάτρου στα παιδιά.
Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία και κάτι, από τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι στο θέατρο και ξαναεπιστρέφω στις σκέψεις και τα όνειρα που είχα όταν ξεκίνησα να ακολουθώ τη δική μου μικρή ιδέα να γίνω ηθοποιός, για να ξεκλειδώνω φράσεις και να υιοθετώ συμπεριφορές ηρώων που φαινομενικά ήταν πολύ μακριά από μένα, αλλά στην ουσία όλες κατέληγαν στην πιο λυτρωτική πράξη, την κατανόηση. Καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι, δείχνω επιείκεια εκτιμώντας ειδικές συνθήκες. Ό,τι ακριβώς καλείται να κάνει ένας γονιός γνωρίζοντας τον κόσμο στο παιδί του, έτσι κι εμείς απευθυνόμενοι σε παιδιά και αφηγούμενοι μια ιστορία καλούμαστε να βοηθήσουμε στο έργο αυτό.
Το θέατρο για παιδιά για πολλούς, συναδέλφους και μη, θεωρείται πάρεργο, κάτι εύκολο, όχι τόσο απαιτητικό, ένα κομμάτι αυτής της τέχνης που προσφέρει γρήγορο κέρδος και ελευθερία ωραρίου. Μόνο αυτό δεν είναι, αν σκεφτεί κανείς ότι στην πλατεία βρίσκονται οι επόμενες γενιές ανθρώπων, πολιτών, συντρόφων και ξανά γονέων. Φυσικά δε μας βαφτίζω σωτήρες, αλλά μία ευθύνη δασκάλου σίγουρα έχουμε ή πρέπει να έχουμε. Και αυτή η ευθύνη αναπόφευκτα με συγκινεί. Θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθώ σε μικρή ηλικία τις παραστάσεις του θεάτρου Πόρτα και το αίσθημα που είχα βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες με τα πολύχρωμα φώτα, τις ατάκες που αθώα επαναλάμβανα, το ξαφνικό πέρασμα του ηθοποιού από την πλατεία, τα τραγούδια που καρφωνόντουσαν στο μυαλό μου για μέρες είναι μνήμες που επέστρεψαν κατά τη διάρκεια των προβών, αλλά και των παραστάσεων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και επανέρχομαι σ’ αυτή την μικρή ιδέα που είχε πριν από μερικούς μήνες ο αγαπημένος μου φίλος και σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Σουλεϊμάν που με τη βοήθεια της συγγραφέως μας Σοφίας Καψούρου και των υπολοίπων συντελεστών έγινε πράξη και ευχόμαστε να μεγαλώνει παράσταση την παράσταση. Στον Ελαφονταίν συναντούμε μια συμπλεγματική κοινωνία ζώων που σχεδόν σε τίποτα δεν διαφέρει από την κοινωνία μιας σχολικής τάξης. Ο Ελαφονταίν παίρνοντας τη θέση του συντονιστή οδηγεί τα ζώα σε μια αναγκαστική αναμέτρηση-debate με σκοπό να λυθούν τα προβλήματα που έχουν προκύψει στο παρελθόν, έχοντας ως στόχο του τη συσπείρωσή τους και την ανάδειξη του κοινού καλού.
Τα παιδιά λοιπόν, βλέπουν τους ήρωες των γνωστών μύθων του Αισώπου να γυμνώνονται, να αποκαλύπτουν τις βαθύτερες προθέσεις τους, να δυναμώνουν, να αναγνωρίζουν την αξία των «αντιπάλων» τους και να συμπορεύονται ο καθένας με τη δική του ταυτότητα και δύναμη. Έχουν λοιπόν την ευκαιρία να ακούσουν, να κατανοήσουν και να αγαπήσουν απ’ την αρχή όλους αυτούς τους παρεξηγημένους, ως τώρα ήρωες κι αυτό να το γυρίσουν στον διπλανό τους θεατή, συμμαθητή, παιδί.
Φυσικά είναι μια καλή ευκαιρία και για τους μεγαλύτερους να ξαναθυμηθούμε την αρετή της συγχώρεσης και την ελπίδα ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν αγαπάμε και πιστεύουμε τον άνθρωπο. Όπως λέει και ο Ελαφονταίν στο τέλος της παράστασης «Βγαίνει ο ήλιος ή το φεγγάρι. Ό,τι και να ‘ναι, είναι φως και βγαίνει από μέσα μας. Από εδώ. Απ’ την καρδιά.» Εύχομαι λοιπόν οι μικροί θεατές μας να κάνουν μεγαλώνοντας μεγάλες πράξεις.
O Ιωάννης Καπελέρης είναι ηθοποιός και αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» σε σκηνοθεσία και σύλληψη του Γιώργου Σουλεϊμάν, κείμενο της Σοφίας Καψούρου και πρωτότυπη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη στο «Αμφιθέατρο Τεχνόπολης Δ. Αθηναίων» του The Christmas Factory μέχρι τις 8 Ιανουαρίου.
Photo credit: ©Δομνίκη Μητροπούλου
Διαβάστε επίσης:
«Ελαφονταίν – Ο Αίσωπος αλλιώς», της Σοφίας Καψούρου στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
