*«Με αυτήν την παράσταση που έγινε και γίνεται, μέσα από τα σεμινάρια θεατρικής παιδείας που άρχισα με 25 «μαθητές» τον Ιανουάριο του 2020, (σε δυο τμήματα) θέλω να γιορτάσω τον Μάιο που μας έρχεται τα πενήντα χρόνια μου στο θέατρο και να ανοίξω ένα νέο κύκλο στην ζωή μου». * [Απόσπασμα από το σκηνοθετικό σημείωμα της Σοφίας Φιλιππίδου] Η θεατρική αυτή δουλειά αποτελεί τον καρπό των σεμιναρίων θεατρικής παιδείας της Σοφίας Φιλιππίδου σε ηθοποιούς κατά την τρέχουσα χειμερινή περίοδο (Ιανουάριος, Φεβρουάριος – Μάρτιος) καθώς και των εντατικών προβών που θα ακολουθήσουν. Στην παράσταση παίζουν (σε διπλή διανομή δύο ομάδων/εναλλάξ) οι συμμετέχοντες ηθοποιοί των σεμιναρίων.
Λίγα λόγια για το έργο και το Θέατρο του Παραλόγου
Στο θέατρο του Παραλόγου δεν υπάρχει υπόθεση, δεν υπάρχει μήνυμα, ούτε χαρακτήρες. Αυτή είναι και η διονυσιακή ελευθερία που προσφέρει το νέο ρεύμα, που κάνει την εμφάνιση του με την σχολή του Παρισιού αρχικά στη Γαλλία (με το δοκίμιο «Ο μύθος του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ) – την δεκαετία του ‘50. Ο θεός πέθανε! Μια κατάσταση σύγχυσης εξαιτίας της έλλειψης σκοπού σε οτιδήποτε κάνουμε, προκαλεί ένα μεταφυσικό άγχος, μια προσπάθεια ανεύρεσης νοήματος ακριβώς και εξαιτίας της έλλειψης νοήματος.
Ο Ευγένιος Ιονέσκο (EugenIonescu, 26 Νοεμβρίου 1909 -28 Μαρτίου 1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Θεάτρου του Παραλόγου. Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του, ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Ο ίδιος αποκαλεί τις κωμωδίες του «αντι-έργα» και τα δραματικά του «ψευτοδράματα» ή «τραγικές φάρσες» γιατί έλεγε: το κωμικό είναι τραγικό κι η τραγωδία του ανθρώπου γελοία».
Υπόθεση του έργου
Σε μια πόλη εξαιτίας μιας άγνωστης ασθένειας, που προκαλείται από έναν θανατηφόρου ιό, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει και πεθαίνουν και εξ’ αυτού του ανεξήγητου κακού παρουσιάζουν αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές σύγχυσης και πανικού.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
** «Δεν πρόκειται εδώ για μεμονωμένες περιπτώσεις, ένας νεκρός αποδώ ένας νεκρός από κει – όχι! Αυτό, θα μπορούσαμε να το παραβλέψουμε στο κάτω-κάτω… ή να το αποδώσουμε στην τύχη. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται συστηματικά. Ο θάνατος ακολουθεί τη φορά γεωμετρικής προόδου. Θεωρούμε ολότελα παράλογη και αδικαιολόγητη την επίσκεψη αυτής της συμφοράς. Δεν υπάρχει κανένα αίτιο, απλούστατα. Απλούστατα οι άνθρωποι πεθαίνουν έτσι στην τύχη. Οι θάνατοι αυτοί δεν υπακούουν σε καμία νομοτέλεια».
**απόσπασμα από το έργο
*Σημείωμα του σκηνοθέτη
Η παράσταση ΙΟΝΕSCO BLUES, μια τραγική φάρσα, στηρίζεται πάνω στο έργο «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ιονέσκο και σε τρία κείμενα που λειτουργούν σαν χορικά: ένα από τις Βάκχες του Ευριπίδη, ένα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή και ένα απόσπασμα από το “Μόμπι Ντικ” του Χέρμαν Μέλβιλ.
Με αυτήν την παράσταση που έγινε και γίνεται, μέσα από τα σεμινάρια θεατρικής παιδείας που άρχισα με 25 «μαθητές» τον Ιανουάριο του 2020, (σε δυο τμήματα) θέλω να γιορτάσω τον Μάιο που μας έρχεται τα πενήντα χρόνια μου στο θέατρο και να ανοίξω ένα νέο κύκλο στην ζωή μου.
Πιστεύω πως για όλους μας η νέα δεκαετία που αρχίζει δειλά, είναι μια καλή ευκαιρία για σκέψη και περισυλλογή. Στις αχνές ζώνες του ορίζοντα διαγράφεται η ανάγκη για έναν άλλο τρόπο ζωής, πιο φιλικό προς την φύση μέσα μας και προς το περιβάλλον. Στην ανατολή μιας νέας συνείδησης, η αρχαία ανάγκη μας γυρίζει τον καθρέφτη στο πρόσωπο: ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε ποιος είναι αυτός ο πρωτόγονος πρόγονος που μας κοιτάζει με απορημένα μάτια; Στους εφιάλτες μας μαύροι καλόγεροι με γαμψά νύχια σαν δρεπάνια, προσπαθούν να μας κόψουν τα χέρια, να μας ρίξουν τοξικές ουσίες στον εγκέφαλο… να μας ταΐσουν πλαστικά μπιφτέκια και δηλητηριασμένα ψάρια… Όμως, όταν μετά την δουλειά, βρούμε λίγο χρόνο να κοιτάξουμε τις αποχρώσεις του κόκκινου στην δύση, νιώθουμε μικρά καλάμια να μας τρυπούν τους ώμους… και να βγάζουμε φτερά! Έτσι κι εγώ στο δικό μου μυητικό ταξίδι, με τα «σκουλήκια» των απορρίψεων να μου τρυπάνε το συκώτι -μέχρι να τα αφομοιώσω -θα «πετάξω» και σαν πουλί θα φτιάξω και σαν μέλισσα, με το σάλιο μου μια μικρή φωλιά.
Οι «μαθητές» είναι τα υλικά μου: το σώμα τους είναι ο πηλός, η λάσπη, τα άχυρα μου, τα κλαδιά! Η φαντασία τους, η ψυχή τους, η αγάπη τους, η διαθεσιμότητα τους, είναι η προέκταση των χεριών μου. Θα κρατήσω από αυτούς την αυτοδιάθεση και την προθυμία για συνεργασία. Ό, τι πρότυπο, ό, τι αυθεντικό προκύπτει στις πρόβες είναι το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει η ζωή και το θέατρο. Η χάρη της άγνοιας τους- όπου αυτή εμφανίζεται (η πιο δυσεύρετη από όλες τις χάρες) είναι τα παράσημα μου. Θα σεβαστώ όλα όσα μας ενώνουν, θα τιμήσω την καλή μας τύχη και θα προσθέσω -φτιάχνοντας την χειροποίητη παράσταση μου- τα πιο απλά, και «φιλικά» στο θεατρικό παιχνίδι… (εδώ «το παιχνίδι της σφαγής»), ρινίσματα πολιτισμού. Η αγωνία μου είναι μεγάλη. Το θέατρο μας είναι ήδη πομπωδώς «στεφανωμένο». Δεν θέλω να του κρεμάσω και κουδούνια. Θέλω όμως να εξομολογηθώ πως νιώθω σαν μια γυναίκα ενός αγαθού κυνηγού, που τον περιμένει να γυρίσει από το κυνήγι- ενώ ζωγραφίζει μέσα σε μια παλαιολιθική σπηλιά -κάπου στην Αλταμίρα – ένα βουβάλι!
Επιθυμία μου είναι -ακολουθώντας και την σκέψη του Ιονέσκο- να αποφύγω την ψυχολογία ή καλύτερα να της δώσω μια μεταφυσική διάσταση. Θα επιδιώξουμε μια ακραία υπερβολή αισθημάτων, στα όρια του γκροτέσκο, που αποτρέπει το πραγματικό και θα εκτροχιάσουμε την γλώσσα. Έτσι εννοεί το δικό του θέατρο «ανακαλύπτοντας το θέατρο» ο Ιονέσκο. Η παράσταση μας δεν θέλουμε να είναι δράμα, ούτε κωμωδία. Το κωμικό είναι τραγικό και μεις θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι!
Και επειδή δεν είμαστε πεσιμιστές τουλάχιστον όσο «οι μαθητές» της σχολής του Παρισιού και εγώ προσωπικά θέλω να βρίσκω -πάσει θυσία-κάποιο νόημα στα αιώνια και πάντα ανοιξιάτικα τοπία της ψυχής του ανθρώπου-ήρωα, διαλέγω να κλείσω την παράσταση μας με ένα απόσπασμα από το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ «ΜόμπιΝτικ» αφιερωμένο σ’ αυτά τα τοπία και στον άγνωστο μαγεμένο αιθέρα που θα ταξιδεύει ο μελλοντικός κόσμος. Εξάλλου ο Υπαρξιακός άνθρωπος με την κρίση του, δεν απέχει πολύ από τον ήρωα που υπάρχει κιόλας στην αμερικανική λογοτεχνία. – Σοφία Φιλιππίδου
Ταυτότητα Παράστασης
Συντελεστές:
Μετάφραση Κωστής Σκαλιώρας
Σκηνοθεσία-κίνηση Σοφία Φιλιππίδου
Βοηθός σκηνοθέτη-φωτογράφιση: Δανάη Γκουτκίδου
Β βοηθός σκηνοθέτη Σπύρος Βασιλάκης
Σκηνικά Σοφία Φιλιππίδου και Κ.Φ.
Κοστούμια Σοφία Φιλιππίδου
Μουσική Δημήτρης Δημάκης, Δανάη Πολυκάρπου
Στίχοι Χρήστος Διάφας
Χορογραφία Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος</strong
Παίζουν ζωντανά ηλεκτρική κιθάρα οΔημήτρης Δημάκης, αρμόνιο η Δανάη Πολυκάρπου
Βοηθός ενδυματολογικού Σοφία Αρβανίτη
Σχεδιασμός αφίσας και προγράμματος Πέτρος Παράσχης
Οργάνωση παραγωγής του τρέιλερ της παράστασης Μαριάννα Μαντά
Διεύθυνση φωτογραφίας τρέιλερ οι Φοιτητές της Σχολής Σταυράκου: Κοραλία Δογάνη, Μαριάννα Μαντά, Στέλλα Πιπεράκη, Αλέξης Ρούμλερ, Μικαέλα Σαββίδη
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παίζουν στην ομάδα Α’ οι:
Δέσποινα Αλωνιστιώτη, Γιάννης Βογιατζάκης, Δημήτρης Δημάκης, Μαρία Στυλιανή Γκότση, Χρήστος Καλμαντής, Τζίνα Καρβουνάκη, Νίκος Κατράκης, Ηρώ Κισσανδράκη, Δομήνικος Δημήτριος Κουκάς, Μαριάννα Μαντά, Μαρία Πλυτά, Ζακλίν Πολενάκη, Μάρθα Τομπουλίδου, Ασημένη Τούντα, Γιώργος Τριανταφύλλου
Παίζουν στην Ομάδα Β’ οι:
Σελεστίν Αποσπορίς, Αλεξάντερ Γκράζνταν, Δημήτρης Δημάκης, Ιωάννα Κατσαρού, Απόστολος Κεπεσίδης, Μαρία Ευαγγελία Κωνσταντοπούλου, Τίτος Λίτινας, Κωνσταντίνος Μυλωνάς, Ασημένια Παπαδοπούλου, Δανάη Πολυκάρπου, Μαρίνα Σωκράτη, Ευτυχία Φρατζεσκάκη
Παραγωγή: Τ3χνη Αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία
Νομική σύμβουλος Μαίρη Φραγκιαδάκη
Διάρκεια: 90’ λεπτά
