Στο περίπλοκο περιβάλλον σταθερής επισφάλειας, βεβαιωμένης αβεβαιότητας, σαφούς ασάφειας και ανεξέλεγκτης βίας που ζούμε, αισθανθήκαμε έντονα την ανάγκη να βρούμε έναν τρόπο να αντιστεκόμαστε στις κακουχίες, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα το δυσεύρετο αίσθημα της καθαρής χαράς, και όχι απλά της απαλλαγής από την λύπη. Η παράσταση κινητοποιήθηκε από την επιθυμία μας να μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους μία πρόταση που ευελπιστεί να δίνει σε όλα μας πρόσβαση σε εκείνο το ανατροφοδοτικό αίσθημα του ενθουσιασμού.
Το ταξίδι του Subrealities, ξεκίνησε από ένα κινητικό ντουέτο, που αναζητούσε την χαρά μέσα από την κίνηση, δημιουργώντας ένα μικρό κομμάτι για την χαρά του χορεύειν. Στην πορεία, προέκυψε η ανάγκη να αποκτήσει μία συλλογική διάσταση και να αναζητήσουμε την χαρά, μέσα από το μοιράζεσθαι.
Έτσι, το project εμπλουτίστηκε από δύο νέες καλλιτέχνιδες, μία χορεύτρια και μία περφόρμερ προερχόμενη από το χώρο του σωματικού θεάτρου, και παρέα αναζητήσαμε και συνεχίζουμε καθημερινά να αναζητούμε, την χαρά μέσα από τις συλλογικές πρακτικές.
Το σημείο αυτό, αποτελεί και το επίσημο σημείο αφετηρίας της διακαλλιτεχνικής ομάδας Tási Dance Collective με την σύνθεση που έχει σήμερα, που αποτελείται από τις Υρώ Γαβριατοπούλου, Μίνα Ντάλη, Λυδία Ξουράφη και Ισιδώρα Φρέιζερ. Στην παράσταση Subrealities, μοιραζόμαστε από κοινού τους ρόλους της έρευνας, της σύνθεσης και της ερμηνείας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αποφασίσαμε να εστιάσουμε στις οριζόντιες δημιουργικές και οργανωτικές διαδικασίες, επιχειρώντας να δημιουργήσουμε τις δικές μας τεχνικές συνεργατικής χορογραφικής έρευνας, σύνθεσης και σύνδεσης. Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου ανάπτυξης παραστατικών τεχνών με άξονα την αλληλοσυμπληρωματικότητα.
Η κατεύθυνση αυτή δεν ήταν πάντα εύκολη. Η μέχρι τώρα εμπειρία μας μας έδειξε πως η απόφαση του να διαμορφώνουμε όλες μαζί την τελική εικόνα φέρει πολλές φορές ένα βάρος που κάνει τις διαδικασίες να επιβραδύνουν. Ήρθαμε πολλές φορές αντιμέτωπες με την σύγχυση, την ανασφάλεια και το άγχος της συνδημιουργικής υπογραφής, όμως στο τέλος της ημέρας δεν θα αλλάζαμε με τίποτα αυτή μας την απόφαση.
Ήταν για εμάς μια πολύ καλή ευκαιρία, να αφομοιώσουμε αυτό που ήδη γνωρίζουμε – πως στο βωμό της ταχύτητας και της επιφανειακής άνεσης, χάνεται πολύ εύκολα η ευκαιρία να ζήσεις τη μαγεία. Μάθαμε επιπλέον πως, όταν η ευθύνη μοιράζεται, γίνεται πιο ελαφριά, με έναν τρόπο όμως που δεν μειώνει την αξία της, αντιθέτως την εξυψώνει από την προσωπική δέσμευση στο κοινό όραμα.
Κατά την διάρκεια των μεταξύ μας ζυμώσεων εντοπίσαμε πόσο μόνη νιώθει η κάθε μια μέσα στον καταιγισμό των πληροφοριών και των πολλαπλών ρόλων που παίρνει στην καθημερινότητα της, ακόμα κι όταν νιώθει πως παίρνει τις σωστές επιλογές για την εαυτή της. Αυτό το μοίρασμα και η καλλιτεχνική συνύπαρξη, λειτούργησε απελευθερωτικά.
Θεωρούμε την πολυσυλλεκτικότητα αυτού του έργου πολύτιμη και ευελπιστούμε αυτή η σύζευξη διαφορετικών αισθητικών και αναφορών, που διαμορφώνουν μια καλλιτεχνική ταυτότητα που μπορεί να μην είναι ενιαία και συμπαγής, να προσκαλέσει το κοινό σε έναν κόσμο που τα υποκείμενα που τον κατοικούν, φροντίζουν το ένα το άλλο, τις κοινώς μοιραζόμενες διαδικασίες και δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό ώστε να χωράνε όλες οι ανάγκες.
Το έργο Subrealities, λειτουργεί πρώτα απ’ όλα για εμάς τις ίδιες ως ένας οδηγός επιβίωσης. Μπαίνοντας στο στούντιο αρχίσαμε να ερευνούμε την έννοια της πραγματικότητας. Ποια είναι τελικά; Αυτή που βιώνουμε ή αυτή που δημιουργούμε και τελικά ποια θέλουμε εμείς να είναι;
Αντιμετωπίσαμε το σώμα μας ως έναν αντιφατικό χώρο όπου εδράζονται αληθινοί και μη-αληθινοί υλικοί τόποι. Το ίδιο το σώμα, αποτελεί μια ετεροτοπία όπου συνυπάρχει το πραγματικό μέσω της παρουσίας, με το μη-πραγματικό μέσω της φαντασίας.
Μαζί, συνειδητοποιήσαμε πως η κοινώς αποδεκτή πραγματικότητα όπως την βιώνουμε, δεν εξυπηρετεί τον σκοπό μας. Έτσι, αποφασίσαμε να βρούμε έναν τρόπο να κατασκευάσει το κάθε κινούμενο σώμα την δική του πραγματικότητα, επιτρέποντας στην φαντασία να εισχωρήσει στην καθημερινή ζωή.
Μέσα σε αυτήν την διαδρομή δεν υπάρχει καμιά συνταγή και κανένα θέσφατο, μονάχα μια πρόταση να εστιάσουμε στο μέσα μας και στο μαζί, στο τώρα!
Έτσι όπως λειτουργούμε λοιπόν με έναν χαοτικά οργανωμένο τρόπο, έτσι είναι και η σύνδεση των πραγματικοτήτων που δημιουργούμε στο έργο Subrealities, ακατέργαστες, σαν παιδική ανάμνηση, μέσα από ένα σώμα, που μας δημιουργεί ανεξάντλητη χαρά.
Το ταξίδι αυτό δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει χωρίς την πολύτιμη ματιά της φωτίστριας και σκηνογράφου της ομάδας, Μάρθας Κώτσια, που φωτίζει τα σημεία πριν καν μπει το φως στην πρίζα, της γραφίστριάς μας Έλλης Παπαδοπούλου που καταλαβαίνει τι χρειαζόμαστε πριν το καταλάβουμε εμείς, του Γιώργου Νικολόπουλου που με την σκηνοθετική του ματιά μας βοήθησε να βάλουμε τις πιο σκόρπιες σκέψεις μας σε τάξη και της ενδυματολόγου Τζένης Δελή που μοιράστηκε μαζί μας την λάμψη της.
Ευχαριστούμε επίσης την Αλίκη Λιναρδάκη για τα ανατροφοδοτικά της σχόλια και την Χριστίνα Κώτση για την φωτογράφιση των προβών μας!
