«Ήσουν μόνο ένα παιδί…»: Η παιδική κακοποίηση μέσα από ένα βιβλίο

Υπάρχουν θέματα που φοβάσαι να τα αγγίξεις, θέματα που νιώθεις ότι είναι μακριά σου ή απλά δεν σε αφορούν. Μέχρι βέβαια να χτυπήσουν τη δική σου πόρτα ή την πόρτα κάποιου δικού σου ανθρώπου.

Προσωπικά, βρέθηκα στη δεύτερη κατάσταση. Μια κατάσταση δύσκολη, περίεργη, απόρρητη για την ώρα, που όμως με θυμώνει, με αφορά, με θλίβει. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κατάσταση έχει αποδέχτες  παιδιά.

Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι ένα εύκολο θέμα. Είναι όμως ένα θέμα που μας αφορά όλους. Όταν οι πόρτες κλείνουν και το φως σβήνει, ξυπνούν τότε οι αναμνήσεις και οι εικόνες μιας πραγματικότητας που τα παιδιά αρνούνται να μοιραστούν, από φόβο, από ντροπή, από άγνοια.

Το «Ήσουν μόνο ένα παιδί» της Εύας Κασιάρου, είναι ένα βιβλίο που σε βάζει σε έναν κόσμο που υπάρχει γύρω μας και που, όσο σκληρός και αν είναι, πρέπει να τον γνωρίσουμε, πρέπει να ενημερωθούμε!

Το ίδιο το βιβλίο παρόλα αυτά παραμένει γεμάτο περιπέτεια, αγωνία και φυσικά, στο τέλος, γεμάτο από λυτρωτική αγάπη. Γιατί αυτή ήταν που οδήγησε την μικρή ηρωίδα να σταθεί στα πόδια της, και παρά το σκοτάδι της ντροπής και της αυτοκαταστροφής, άφησε «αναμμένο» το φως που την βοήθησε  στη συνέχιση της ζωής της . Γι’ αυτό και διαβάζεται εύκολα, γι’ αυτό και θες να «τσουλήσεις» στην κάθε του σελίδα, χωρίς απαραίτητα να σε θλίβει, χωρίς να σε αγχώνει, χωρίς να αποκλίνει από τον «ψυχαγωγικό» σκοπό ενός βιβλίου. Ενός βιβλίου που καταφέρνει να σε βάλει σε σκέψεις, να σε αφυπνίσει, να σε ταξιδέψει στον καλά προστατεμένο και πολλές φορές αθέατο κόσμο των παιδιών.

Η Εύα Κασιάρου είναι μια εκπαιδευτικός και συγγραφέας που προσωπικά θαυμάζω και ξεχωρίζω για τη δουλειά της, τη στάση της, την πορεία της, το ήθος της. Και είναι παρήγορο να υπάρχουν τέτοιοι συγγραφείς γύρω μας και φυσικά τέτοιοι εκδοτικοί οίκοι όπως η «Κόκκινη Κλωστή Δεμένη», που φέρνουν κοντά μας τέτοια βιβλία.

Τι καλύτερο λοιπόν από το να αφήσουμε την ίδια την συγγραφέα να μας μιλήσει για το βιβλίο της, την πορεία της, τις δικές της ευαισθησίες.

Εύα Κασιάρου, ο λόγος σε εσένα!

Ε.Κ:  Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με παιδιά προσχολικής ηλικίας, γιατί ήμουν νηπιαγωγός.  Θεωρώ ότι γνώρισα αρκετές πτυχές τους. Κατά την διάρκεια των διδασκαλιών μου, σκαρφιζόμουν ιστορίες για να κάνω το μάθημα πιο ευχάριστο. Ποτέ δεν φανταζόμουν, ότι με την συνταξιοδότησή μου, θα συνέχιζα να σκαρφίζομαι ιστορίες και αυτές να τυπώνονται και να διαβάζονται. Ενδόμυχα, ίσως, είναι η επιθυμία μου να διατηρώ επαφή με τα παιδιά με ένα διαφορετικό τρόπο.

Το «ήσουν μόνο ένα παιδί» είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Αφορμή ήταν μια μαθήτριά μου, που βίωνε άσχημες καταστάσεις στο σπίτι της. Δυστυχώς τότε  δεν  κατάλαβα. Δεν ήξερα τα σημάδια και ούτε που φανταζόμουν ότι μπορούσε να συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό. Το έμαθα όταν η μητέρα της δεν άντεξε και έδωσε τέλος στη ζωή της. Ήθελα πάντα να γράψω για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση. Το όφειλα σε αυτό το παιδί και στη μητέρα του.

Το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης πιστεύω ότι είναι ακόμα ταμπού. Δύσκολα μιλά κάποιος για αυτό. Σίγουρα βγαίνουν στην επιφάνεια πολλές περιπτώσεις, που είναι γροθιά στο στομάχι μας,  αλλά πόσες ακόμα κρύβονται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών;  Οι θύτες είναι κατά πλειοψηφία άτομα από το στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον και  η δράση τους λαμβάνει χώρα κάτω από τη μύτη των γονέων οι οποίοι τους εμπιστεύονται τα παιδιά τους και ξέρουν πολύ καλά πώς να χαλιναγωγήσουν τα θύματά τους. Τα παιδιά θύματα αποσύρονται μέσα στο φόβο, τη σιωπή και την ενοχή. 

Φιλοδοξώ με την ανάγνωση του βιβλίου αυτού να ανοίξει ένα παράθυρο στη σιωπή. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι όταν ένα παιδί ή και  ένας ενήλικας ακόμα, δει το πρόβλημά του οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, σε ένα βιβλίο και καταλάβει ότι αυτό συμβαίνει και σε άλλον και δεν είναι δική του μόνο περίπτωση ή δικό του μόνο βίωμα, θα μπορέσει καλύτερα να ανοιχτεί και να μιλήσει για αυτό που τον βασανίζει. Ή και να μην τολμήσει να μιλήσει σίγουρα θα ανακουφιστεί.

Τόλμησα να σκιαγραφώ την ιστορία μου με όλους τους κινδύνους που μπορεί να περικλείει ένα τέτοιο θέμα. Διάβασα αρκετά. Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να διαπραγματευτώ τις ψυχολογικές, νομικές και κοινωνικές παραμέτρους για αυτό ζήτησα την βοήθεια ενός ψυχολόγου και ενός ποινικολόγου, οι οποίοι ακολούθησαν τα βήματα των ηρώων βήμα-βήμα.

Επειδή το θέμα είναι σκληρό και πολύ ευαίσθητο ήθελα από την αρχή που ένας έφηβος θα πάρει το βιβλίο στα χέρια του και έχει κακοποιηθεί ή ένας ενήλικας που στο παρελθόν είχε τέτοια βιώματα, να νιώσει από την πρώτη στιγμή, από τον τίτλο και μόνο,  ανακούφιση και απενοχοποίηση.

Το μυθιστόρημα λέει αλήθειες και μόνο αλήθειες. Δεν περιέγραψα την πράξη, γιατί δεν παίζει ρόλο αν είναι σκληρή ή λιγότερο σκληρή. Σημασία έχει πώς την βιώνει το παιδί.

Μέσα στο βιβλίο θα διαβάσουν οι ενήλικες τα συμπτώματα και τους τρόπους που προσπαθούν τα παιδιά να μιλήσουν. Γιατί θέλουν να μιλήσουν και μας το δείχνουν με τρόπους που εμείς πρέπει να ερμηνεύσουμε. Επίσης θα διαβάσουν και το πώς μπορούν να τα βοηθήσουν να ξεπεράσουν όσο μπορούν τις άσχημες στιγμές.

Αυτός ο  κόσμος μπορεί τελικά να έχει ιστορίες με όμορφο τέλος, αρκεί να το θέλουμε εμείς.

Συνεχίζω να δημιουργώ και να ονειρεύομαι όσο  η αγάπη των δικών μου ανθρώπων και των φίλων μου, μου κτυπά την πόρτα…

Ευχαριστούμε τις εκδόσεις «Κόκκινη Κλωστή Δεμένη» για την προσφορά των βιβλίων και την αγαπημένη συγγραφέα Εύα Κασιάρου για αυτήν την συνομιλία.