Ιβάν Σβιτάιλο: Το θέατρο δεν είναι μόνο η παράσταση

Ο Moby Dick «βουτάει» ξανά από τη σκηνή στον ωκεανό της Μουσικής και υπόσχεται ένα αξέχαστο ταξίδι στις θάλασσες και στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με μια απόλυτα πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα μουσική σύνθεση αλλά και παραγωγή.

Μια κατάρα. Ένας οιωνός. Ένα ανθρωποφάγο κήτος. Ένα δαιμονικό, παράξενο παραμύθι-περιπέτεια ή ένα φιλοσοφικό εργαστήρι ιδεών; Μπορεί το κυνήγι μιας φάλαινας να κλείνει μέσα του όλες τις περίπλοκες λειτουργίες του ανθρώπινου νου και την ανάγκη του ανθρώπου να πολεμάει τα όρια του; Τον ίδιο τον θεό του;

-Πρωταγωνιστείτε στην μουσικοθεατρική παράσταση Moby Dick, η οποία βασίζεται στο ομότιτλο αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ, το οποίο γράφτηκε δεκάδες χρόνια νωρίτερα. Προσωπικά, γιατί πιστεύετε πως ακόμα και στην εποχή μας, παραμένει τόσο δημοφιλές;

Την πρώτη φορά το διάβασα στα ρωσικά, ήμουν παιδί ακόμα στην Κριμαία. Η δεύτερη ανάγνωση ακολούθησε στα ελληνικά, με το ξεκίνημα των προβών. Σε όποια ηλικία και να το διαβάσεις, σε οποιαδήποτε γλώσσα, το ταξίδι του Ισμαήλ σε οδηγεί σε έναν πολυδιάστατο κόσμο γεμάτο περιπέτεια αλλά και βαθιά μηνύματα όχι μόνο για τον άνθρωπο τον ίδιο, αλλά και για την αρχέγονη ανάγκη του να δαμάσει τη φύση, τον θεό, το μυστήριο, οτιδήποτε μπορεί να τον ξεπερνά. Δεν είναι τυχαίο που είναι 1 από τα 5 πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα στον κόσμο.

-Πως προσεγγίσατε τον ρόλο του Σταμπ; Υπάρχουν κάποια σημεία του, που θα λέγατε πως σας δυσκόλεψαν;

Αυτά που σε δυσκολεύουν σε τέτοιου είδους έργα είναι η ίδια η δομή τους. Αντιμετωπίζεις δηλαδή, πέρα από την προσέγγιση του ρόλου, και ένα γερό τεχνικό κομμάτι που σχετίζεται με την μουσική δομή του λιμπρέτου. Οι μελωδίες σου επιβάλλονται και σε κατευθύνουν, για αυτό έπρεπε να γίνω δεκτικός στον μουσικό κόσμο του Δημήτρη Παπαδημητρίου, κάτι που από μόνο του ήταν ένα γερό στοίχημα, αφού δεν είμαι λυρικός τραγουδιστής. Προετοιμαζόμουν σχεδόν 6 μήνες φωνητικά με τον δάσκαλό μου, Γιώργο Σαμαρτζή, τον οποίο υπέρ-ευχαριστώ, όπως και τον ίδιο τον Δημήτρη, που πίστεψε σε μένα και μου έδωσε την δυνατότητα να συμμετέχω σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

-Στο μουσικοθεατρικό δρώμενο, αναμένουμε να παρακολουθήσουμε το πάντρεμα των νέων τεχνολογιών, με την μουσική, τον χορό το θέατρο και την λογοτεχνία. Θα θέλατε να μας μιλήσετε, για το πως βιώσατε εσείς, σαν ηθοποιός αυτό το πολυμήχανο κράμα τεχνών;

Ενώ είμαι αρκετά συνηθισμένος στις μουσικοχορευτικές ή μουσικοθεατρικές παραστάσεις, στην συγκεκριμένοι περίπτωση αισθάνομαι ότι όλη η ομάδα βίωσε κάτι το πρωτόγνωρο. Πέρα από τα πιο σύγχρονα μέσα που περιλαμβάνει η παράσταση μας, την σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα με την οποία έχω μεγάλη οικειότητα, είχαμε και την τύχη ο ίδιος ο συνθέτης και δημιουργός του λιμπρέτου να βρίσκεται καθημερινά στις πρόβες, να συμμετέχει ενεργά στην θεατρική σύνθεση της παράστασης, στην μουσική και θεατρική απόδοση της. Μπήκαμε σε βαθιά νερά, αλλά είχαμε τον καλύτερο καπετάνιο.

-Στην παράσταση, συμμετέχουν 23 ερμηνευτές και 12 μουσικοί. Τι εντυπώσεις έχετε αποκομίσει από αυτή την πολυμερή συνεργασία;

Το εγχείρημα του Μομπι Ντικ είναι 100% αποτέλεσμα συνεργασίας και ομαδικότητας. Νιώθω τυχερός που είμαι ένα γρανάζι σε μια τόσο συνθέτη μηχανή, και ευελπιστώ και εύχομαι όλα να κυλήσουν ομαλά και επιτέλους να μοιραστούμε με το κοινό μας το αποτέλεσμα τόσων χρόνων πλέον δουλειάς.

-Ασχολείστε επαγγελματικά όχι μόνο με την υποκριτική αλλά και με τον χορό. Τι σας γοήτευσε σε αυτά τα δύο είδη τέχνης;

Το να μεταμορφώνεσαι και να μπαίνεις σε ξένα παπούτσια μέσα από διάφορους ρόλους, είτε θεατρικούς, είτε χορευτικούς. Ο τέταρτος τοίχος είναι η ίδια διάσταση και για τον χορευτή αλλά και για τον ηθοποιό. Το κοινό που λέμε. Επίσης το ανθρώπινο σώμα είναι το απόλυτο εργαλείο και ίσως και το βασικό θα έλεγα και στο θέατρο αλλά και στον χορό. Αυτά με γοητεύουν στη δουλειά μου, και θα συνεχίζουν να με γοητεύουν. Η έρευνα πάνω στο σώμα, την κίνηση, την μουσική δεν σταματάει. Εξελίσσεσαι, εφ όσον το επιλέγεις φυσικά, γιατί αυτό απαιτεί δέσμευση και δουλειά.

-Η σκηνοθεσία, είναι κάτι το οποίο θα τολμούσατε;

Τώρα θα ένιωθα πιο άνετα να χορογραφώ, με βάση την κίνηση, κάτι που έχω κάνει έτσι και αλλιώς σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις στο παρελθόν. Η δραματουργία και η σκηνοθεσία έχει άλλες απαιτήσεις αν και έχει αρκετά κοινά σημεία με αυτά που θα αντιμετώπιζε ένας χορογράφος. Δεν θα κρύψω ότι είναι ένα ενδιαφέρον που υπάρχει αλλά το έχω αφήσει για αργότερα. Ένα μεταπτυχιακό σκηνοθεσίας στη Ρωσία είναι σίγουρα ένα δώρο που θα ήθελα να κάνω στον εαυτό μου.

-Θεωρείτε πως το θέατρο αποτελεί κάποιου είδους ψυχική κάθαρση, τόσο για τους επαγγελματίες του όσο και για τους θεατές;

Εάν λέμε για την έννοια της θεατρικής κάθαρσης θα έπρεπε να αφορά μόνο τους θεατές. Για τους επαγγελματίες θα μπορούσε να υπάρχει ίσως η βαθιά ικανοποίηση, που κάνεις αυτό που σου αρέσει, κανείς την δουλειά σου. Όλο το υπόλοιπο επί σκηνής το θεωρώ υπερβολή. Αλλά το θέατρο δεν είναι μόνο η παράσταση. Για τον ηθοποιό η πρόβα είναι το σπίτι του, και μου έχει τύχει να νιώθω γεμάτος και ολοκληρωμένος μόνο και μόνο επειδή ανήκω σε ένα σύνολο που εκτιμώ βαθιά και θαυμάζω.

Διαβάστε επίσης:

Moby Dick, του Δημήτρη Παπαδημητρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα από τη Στέγη στο Christmas Theater