Η Jazzmeia “Jazz” Horn, έχοντας, τα τελευταία χρόνια, στραμμένα τα βλέμματα της jazz μουσικής κοινότητας πάνω της, με αποκορύφωμα την υποψηφιότητα της για βραβείο Grammy, κατάφερε, όπως ήταν αναμενόμενο, να συγκεντρώσει πολύ κόσμο στην πρώτη της επίσκεψη στη χώρα μας. Την Παρασκευή (16/11) παρακολούθησα μια από τις τέσσερις προγραμματισμένες παραστάσεις της στο Half Note Jazz Club. Περίπου 15 λεπτά πριν από τις 11 εμφανίστηκε στη σκηνή το Jazzmeia Horn Quartet που αποτελείται από την 27χρονη Αμερικανίδα στα φωνητικά, τον Victor Gould στο πιάνο, τον Barry Stephenson στο κοντραμπάσο και τον Henry Conerway IΙΙ στα ντραμς.
Η Horn καλωσόρισε το κοινό και μετά τις απαραίτητες συστάσεις του συγκροτήματος, έδωσε τον ρυθμό για να ξεκινήσει η μουσική βραδιά. Τιμώντας τους προγόνους της και θέλοντας να παραμείνει κοντά στην αφρικανική παράδοση, φορούσε μια παραδοσιακή ενδυμασία καθώς και ένα κόσμημα στο αριστερό της χέρι με τον αρχαίο Αιγυπτιακό ιερογλυφικό χαρακτήρα ανκχ (ankh) που αποτελεί σύμβολο της αθανασίας.
Ένα από τα πρώτα τραγούδια ήταν το «September in the rain» που έχει ερμηνευθεί πολύ όμορφα στο παρελθόν, μεταξύ άλλων, από την Peggy Lee και τη θρυλική Sarah Vaughan, ένα από τα είδωλα της Horn με μεγάλη επιρροή στην μουσική της προσωπικότητα. Σ’ αυτό το κομμάτι, μάλιστα, απολαύσαμε ένα εξαιρετικό solo στο κοντραμπάσο καθώς και ένα πολύ καλό scatting στα φωνητικά υπό τη συνοδεία των ντραμς, με τα οποία η Jazzmeia «συνομιλούσε».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη συνέχεια, η Horn ερμήνευσε με το δικό της μοναδικό τρόπο την πολύ όμορφη διασκευή του κομματιού «What’s Going On» του Marvin Gaye, κατά τη διάρκεια του οποίου, όταν δεν τραγουδούσε, κλείνοντας τα μάτια της και κινούμενη στον ρυθμό, απολάμβανε την μουσική δίπλα στον ντράμερ. Λίγο πριν από το διάλειμμα, ακολούθησε το «I remember you» με ένα φανταστικό solo στο πιάνο και όμορφες μελωδίες από το scat singing της Horn και το «People make the world go round» το οποίο αναφέρεται στις κοινωνικές ανισότητες που ακόμη υπάρχουν γύρω μας.
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς περιελάμβανε το πολύ γνωστό τραγούδι «East Of The Sun (And West Of The Moon)» που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Hal Kemp (1934), καθώς και το «Afro Blue/Eye See You/Wade in the Water», ένα medley αποτελούμενο από τρία κομμάτια: ένα jazz standard, έναν κοινωνικό σχολιασμό για τις συνθήκες που βιώνουν οι Αφροαμερικανοί και ένα μικρό τμήμα του spiritual τραγουδιού των Fisk Jubilee Singers (1901), μια επιλογή κομματιού που αναδεικνύει τις βαθιές ρίζες της ερμηνεύτριας στη gospel μουσική. Το ωραίο αυτό κομμάτι διαδέχθηκε με πολύ όμορφες μελωδίες στο πιάνο μια πολύ καλή διασκευή του γνωστού τραγουδιού «Funny Valentine», ενώ ακολούθησε το «Night and Day/ I Love Myself» στη μοναδική ίσως διαδραστική στιγμή της βραδιάς κατά την οποία ο κόσμος, χειροκροτώντας ρυθμικά, επαναλάμβανε κάποιες φράσεις. Μάλιστα, ήταν από τις λίγες φορές που η αρκετά συγκρατημένη ερμηνεύτρια χαμογέλασε πολύ μεταδίδοντας μια ξεχωριστή ενέργεια στο κοινό.
Η επόμενη smooth και soulful μπαλάντα, «The Peacocks (A Timeless Place)», για την οποία η Horn έμεινε μόνη της στη σκηνή με τη συνοδεία μόνο του πιανίστα Victor Gould, ήταν πολύ καλά τοποθετημένη στο συγκεκριμένο σημείο της setlist καθότι η Jazzmeia είχε πλέον την προσοχή όλου του κοινού.
Στη σκηνή επανήλθαν οι άλλοι δύο μουσικοί του σχήματος και η συνέχεια ήρθε με το συνδυασμό του «Lift Every Voice And Sing», ενός τραγουδιού που είχε αρχικά την μορφή ποιήματος και είναι γνωστό και ως «Black National Anthem», με το κομμάτι «Moanin’», το οποίο η Αμερικανίδα ερμήνευσε στην 60η τελετή απονομής των βραβείων Grammy, σ’ ένα αφιέρωμα στον Jon Hendricks. Πολύ όμορφα solo από όλους τους μουσικούς και καλός φωνητικός αυτοσχεδιασμός από την Horn που μιμούταν τις κινήσεις των χεριών όταν πιέζουν τα πιστόνια μιας τρομπέτας. Η μουσική βραδιά κατά την οποία κυριαρχούσε η straight-ahead jazz και post-bop αισθητική, έφθασε στο τέλος της περίπου 20 λεπτά μετά τη 1 σε ένα κλίμα αποθέωσης της Αμερικανίδας τραγουδίστριας.
Η ύπαρξη καλών μουσικών με χημεία μεταξύ τους είναι ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο για το ηχητικό αποτέλεσμα τόσο στην instrumental όσο και στη vocal jazz και αναμφίβολα οι ταλαντούχοι μουσικοί που συνόδευαν την Jazzmeia συντέλεσαν στην εκπληκτική μουσική που ακούσαμε, ενώ η ίδια, χρησιμοποιώντας τη φωνή της ως το τέταρτο μουσικό όργανο, αποτελούσε ουσιαστικά μια μουσική προέκταση της μπάντας της. Σε πρόσφατη συνέντευξή της, η νεαρή τραγουδίστρια από το Ντάλας έχει δηλώσει το μεγάλο πάθος της για το scatting που συνθέτει ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής της ταυτότητας διότι θεωρεί ότι αυτή η ιδιαίτερη επικοινωνία παίρνει τη μορφή συναισθήματος και μιας διαφορετικής έκφρασης πέρα από τα απλά λόγια και μπορεί να προσφέρει μια μοναδική σύνδεση τόσο με τις ιστορίες άλλων ανθρώπων από το παρελθόν όσο και με την προσωπική ιστορία του καλλιτέχνη.
Παρότι θεωρώ πως σε αρκετά σημεία το scatting ήταν υπερβολικό, πιστεύω πως η Jazzmeia διαθέτει ένα ακατέργαστο ταλέντο το οποίο όμως πρέπει να «καλλιεργηθεί» περαιτέρω ώστε να μπορέσει μια μέρα να συγκριθεί πραγματικά με τη θρυλική Sarah Vaughan ή την Betty Carter. Όπως είναι πολύ συχνό, ειδικά στην αρχή της καριέρας ενός καλλιτέχνη, είναι εμφανείς οι μουσικές του επιρροές μέχρι αυτός να βρει το δικό του μοναδικό τρόπο έκφρασης. Και η Jazzmeia δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, είναι σίγουρα μια ανερχόμενη καλλιτέχνιδα με όλα τα εφόδια για μια λαμπρή καριέρα στον κόσμο της jazz.
