Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί πως θα ήταν αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και μπορούσαμε να ξαναζήσουμε τη ζωή μας από την αρχή, έχοντας ή όχι τις αναμνήσεις που την σημάδεψαν μέχρι σήμερα; Αν όχι πολλές, σίγουρα αρκετές!
Της Γιώτας Παπαδημακοπούλου
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στον ήρωα του εν λόγω μυθιστορήματος ή τουλάχιστον, αυτό του συμβαίνει, κατά μία έννοια καθώς, μέσα σε μια στιγμή, διαγράφονται από τη μνήμη του, όλες οι μνήμες τις προσωπικής του ζωής, δίνοντάς του τη δυνατότητα για μια νέα αρχή, μακριά από τα λάθη του παρελθόντος. Ο John O’ Farrell, γνωστός για το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό τον οποίο και δεν διστάζει να ενσωματώσει στα λογοτεχνικά του έργα, “χτυπάει” για μια ακόμα φορά με ένα μυθιστόρημα που μπορεί να μην είναι εξαιρετικό ωστόσο, είναι άκρως απολαυστικό και διασκεδαστικό και που πολύ πιθανόν, να σας βάλει στην διαδικασία να δείτε τη δικιά σας ζωή, μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Ο Βον είναι ένας συνηθισμένος άντρας κοντά στα σαράντα. Η ζωή όμως, του επιφυλάσσει μια μεγάλη έκπληξη. Ξαφνικά, μέσα σε μια μόνο στιγμή, ξεχνάει ποιος είναι, το επάγγελμά του, την οικογένειά του, αν έχει δηλαδή μία. Βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο και περιμένει κάποιος να τον αναζητήσει, μια σύζυγος ίσως αλλά αντ’ αυτού, εμφανίζεται ένας τύπος που συστήνεται ως ο καλύτερός του φίλος. Ο Βον, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, θέλει να μάθει τα πάντα γύρω από τον εαυτό και τη ζωή του. Ανάμεσα στις πληροφορίες αυτές, υπάρχει εκείνη που τον θέλει σύζυγο και πατέρα. Πριν προλάβει όμως να ενθουσιαστεί με την ιδέα, ανακαλύπτει πως με τη γυναίκα του, βρίσκονται στα τελικά στάδια του διαζυγίου, ενός διαζυγίου την αιτία του οποίου, δεν μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη του. Και όταν θα συναντήσει τη γυναίκα του την οποία δεν θυμάται, θα την ερωτευτεί ξανά από την αρχή και θα προσπαθήσει να την διεκδικήσει αλλά, και να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ιστορία μπαίνει κατευθείαν στο θέμα, χωρίς αφέλειες και χωρίς να χρονοτριβεί. Η ουσία της άλλωστε, δεν απαιτεί κάτι τέτοιο και το να αναλωθεί ο O’ Farrell κατ’ αυτό τον τρόπο, θα ήταν άσκοπο και ευτελές. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή το μυθιστόρημά του, σε κρατά προσηλωμένο και απορροφημένο και οι σελίδες φεύγουν η μία μετά την άλλη, χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Και μέσα από τις σελίδες αυτές, φανερώνεται μια ιστορία που μπορεί να φαντάζει ακραία και παράλογη που όμως, θα μπορούσε, παρά τις μικρές της πιθανότητες, να είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το βιτριολικό χιούμορ του συγγραφέα, που όσοι έχουν διαβάσει άλλα του έργα το γνωρίζουν πολύ καλά, δεν απουσιάζει στιγμή και χρησιμοποιώντας έναν άντρα ως πρωταγωνιστή και βασικό αφηγητή, το αξιοποιεί στο μέγιστο βαθμό, προσφέροντάς μας στιγμές άπλετου γέλιου, προερχόμενο από καυστικές, αυτοσαρκαζόμενες στιγμές του Βον, τόσο ως προσωπικότητα, όσο και ως προς τον τρόπο ζωή του.
Όμως είναι το μυθιστόρημα αυτό μόνο ένα κωμικό έργο, ή μήπως κάτι περισσότερο; Αν θελήσουμε να κοιτάξουμε κάτω από την επιφάνεια, θα μπορέσουμε να δούμε πως έχει να μας δώσει κάτι παραπάνω. Τι είναι αυτό; Το χρονικό ενός ανθρώπου που με το παρελθόν του να έχει σβηστεί από τη μνήμη του, προσπαθεί να ανακτήσει τις χαμένες στιγμές, να συνθέσει το παζλ της ίδιας του της ζωής και να καταλάβει, να κατανοήσει εις βάθος, χωρίς να επηρεάζεται και να εθελοτυφλεί, τα ίδια του τα λάθη, τις συμπεριφορές που τον οδήγησαν στο σημείο που βρίσκεται τώρα και που ίσως δεν μπορεί να αλλάξει, κάνοντάς τον να προσπαθήσει ακόμα περισσότερο για να κερδίσει αυτό που κάποτε είχε και ίσως, από καθαρά δικό του λάθος, να έχασε. Γιατί μπορεί ο Βον να χάνει τη μνήμη του στο σήμερα όμως, είχε χάσει τον εαυτό του πολύ νωρίτερα, είχε αλλάξει μέσα στο πέρασμα του χρόνου και είχε γίνει ένας άνθρωπος που κατηύθυνε τόσο τον εαυτό του και τη ζωή του, όσο και όσους βρίσκονταν μέσα σε αυτήν, σε μια διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που αρχικά σκόπευε.
“Ο Άνθρωπος Που Ξέχασε Τη Γυναίκα Του“, μπορεί να μην είναι το καλύτερο μυθιστόρημα που διάβασα τον τελευταίο καιρό όμως, τολμώ να πω, πως είναι το πιο διασκεδαστικό. Ο Αύγουστος Κορτώ, είναι ο ιδανικός για να μεταφράσει ένα έργο όπως αυτό, χωρίς να τους στερεί τη δυναμική του χιούμορ του συγγραφέα, που από τη μία γλώσσα στην άλλη, θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαθεί ή και να παρερμηνευτεί. Η ιστορία του O’ Farrell λοιπόν, μπορεί να βασίζεται στην κοινότυπη βάση της ιστορίας ενός ζευγαριού που χωρίζει όμως, το κάνει με έναν εντελώς διαφορετικό και ευφάνταστο τρόπο και γι’ αυτό, ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλα μυθιστορήματα του είδους. Αναμφίβολα θα ταυτιστείτε τόσο με την ίδια την ιστορία, όσο και με τους ήρωές της, θα γίνετε κομμάτι της αφήγησης και θα αναρωτηθείτε τι θα κάνατε στην θέση τους ή, γιατί όχι, τι θα κάνετε στη δικιά σας ζωή. Άλλωστε, κάθε βιβλίο, είναι εμπνευσμένο από την καθημερινότητά μας και το συγκεκριμένο, δεν πάει πίσω, κάνοντάς τα μάλιστα με έναν τρόπο, ρεαλιστικό και συνάμα, κωμικό.