«Ο συγγραφέας γράφει ένα έργο, οι ηθοποιοί παίζουν ένα άλλο και το κοινό καταλαβαίνει ένα τρίτο.» – Charles Baret, 1863-1934 – Γάλλος θεατράνθρωπος
Ο συγγραφέας Άκης Δήμου, γράφει το «… και Ιουλιέτα». Μια γυναίκα. Εσωτερικό παλιάς μονοκατοικίας. Νύχτα καλοκαιριού. Ο Ρωμαίος πέθανε. Εκείνη βυθισμένη στη θλίψη της μονολογεί. Περιμένει στωικά να περάσει ο χρόνος, να γλυκάνει ο πόνος και μέσα από τα βάθη της απελπισίας να σφιχταγκαλιάσει ξανά, δίχως σώμα, μονάχα με την ψυχή, εκείνη την ύπαρξη που κάποτε παράφορα ερωτεύθηκε.
Ο σκηνοθέτης, Ηλίας Φλωράκης, «διάβασε» το κείμενο διαφορετικά. Δεν είδε μία Ιουλιέτα. «Άκουσε» τρεις φωνές και «είδε» τρεις μορφές.
Είδε την πρώτη. Μια Ιουλιέτα μόνη. Εκ παραδρομής. Εκείνος πέθανε. Εκείνη όχι. Τυχαία. Μάλλον. Η αγάπη όμως, παντοτινή, την έκανε να κλειστεί στον εαυτό της. Μια ντίβα, που ο τελευταίος μεγάλος της ρόλος, ήταν της Ιουλιέτας. Και μετά, έμεινε … τίποτα. Και όλοι την αποξένωσαν. Γιατί; Ποιος θέλει μια γεροντοκόρη; Θύμα των καταστάσεων και της κοινωνίας. «Με θεωρείτε αγενή; Στριφνή; Ιδιόρρυθμη; Ω, δε με νοιάζει, σας βεβαιώ, καθόλου δε με νοιάζει.» «Αυτά ταιριάζουν σε γυναίκες μαθημένες να ζουν μέσα στον κόσμο. Με σύζυγο, παιδιά και συγγενείς…»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και μετά, είδε και την δεύτερη Ιουλιέτα. Μια οικονόμο. Αγάπησε Φυσικά, αλλά δεν εκπληρώθηκε ποτέ ο έρωτάς της. Ταγμένη πάντα στο καθήκον. Στο κόμμα, στον αφέντη, στη δουλειά. Φυσικά και ερωτεύτηκε. Ίσως τον λάθος άνθρωπο. Ίσως το αφεντικό, ίσως τον γιο του. Όμως, αφοσιώθηκε στα πιστεύω που της δώσανε, έβαλε σε δεύτερη μοίρα την αγάπη. Γεροντοκόρη κι αυτή. Κυνική. Αλλά πάνω απ’ όλα το καθήκον. Θύμα των καταστάσεων κι αυτή. «Πάντοτε έρημη η αυλή μου εδώ και χρόνια. Απάτητη. Μόνο ένα αυλάκι τόσο δα κυλάει κουρασμένο, κόκκινο και λεπτό σαν την κλωστή του αίματος στον κρόταφο ενός άντρα δολοφονημένου απ’ το ίδιο το ευγενικό του χέρι.»
Και κάπου εκεί, κρυμμένη, ήταν και η τρίτη Ιουλιέτα. Θύμα κι αυτή. Ο έρωτας … το δόλωμα. Κακοποιημένη. Βιασμένη.
«Μ’ έβρισκε η παραμάνα αναίσθητη στο πάτωμα. Ξέπνοη. Όταν συνερχόμουν, ήμουνα μόνη μου ξανά κι ήμουνα δύο αγκαλιασμένοι σφιχτά μέσα στο αίμα μου». «Ήρθε από τότε, τέσσερις φορές. Με παραφύλαγε και μ’ έβρισκε πάντα μόνη». Μοναδική της διαφυγή, ένα ήρεμο τοπίο στο μυαλό της. Μια διαφυγή παρανοϊκή, αλλά ασφαλής. «Κρατάω κρυμμένο ένα τοπίο μες στο νου μου. Άκακη φύση, που τα χρόνια δεν την κάψανε.»
…και Ιουλιέτα 1,2,3
«Διάβασα προσεκτικά το δραματουργικά επεξεργασμένο από εσάς κείμενο που είχατε την ευγένεια να μου στείλετε. Την προσέγγισή σας – οφείλω αυτό να το πω εξαρχής – την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Ο ενδοκειμενικός διάλογος των τριών γυναικών που επιχειρείτε μου άρεσε, με κάποιον τρόπο μου ανανέωσε τη σχέση μου με το συγκεκριμένο έργο. Κάπως σα να συνομιλούν οι τρεις εκδοχές της ίδιας γυναίκας (για την ιστορία: στην παράσταση της Πορτογαλίας μάλιστα παιζόταν από 6 ή από 7, εσείς, ωστόσο, προχωράτε ένα βήμα παρακάτω.)» – Άκης Δήμου
Όλες μαζί, μία Ιουλιέτα, που προσπαθεί να ξορκίσει το κακό. Η Ιουλιέτα του Άκη Δήμου, μέσα από τα μάτια του Ηλία Φλωράκη.
Αναμένουμε την γνώμη του κοινού…
Ηλίας Φλωράκης
Συγγραφέας, Σεναριογράφος
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ηλίας Φλωράκης
Πρωτότυπη Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Αγγελική-Ειρήνη Μήτση, Λία Τσάνα, Χρίστος Κοκαράκης
Διάρκεια: 45′
