Η Ιουλιέτα που επέζησε. Η Ιουλιέτα που πενθεί. Σε μια ρωγμή του χρόνου.
Που “διασχίζει και διασχίζεται”.
Απόψε, θα απεκδυθεί το ένδυμα της σαιξπηρικής της καταγωγής, θα σβήσει τα ίχνη από το σύμβολο που κουβαλάει, θα διαρρήξει το πλαίσιο που την περιβάλλει και μετά από χρόνια θα διεκδικήσει μια άλλη θέση στην ιστορία της.
Μια άλλη θέση μέσα της. Η Ιουλιέτα που αποφασίζει να μιλήσει. Και τα λόγια της είναι και δικά μας λόγια. Για ότι είναι και σημαίνει έρωτας. Για ότι χάσαμε. Για το σημείο εκείνο που θα γνωρίζουμε ότι θα υπάρχει πάντα μια οπή – εκεί που βρίσκεται η καρδιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για ότι πρέπει να αφήσουμε πίσω μας και δεν μπορούμε.
Όμως “O Φόβος είναι ένα δρόμος κλειστός για τον έρωτα”.
Και η Ιουλιέτα, γενναία στον έρωτα, στην αγάπη στην απώλεια, θα ακολουθήσει έναν δρόμο βραχώδη, δύσβατο, που θα την οδηγήσει σε ότι ίσως πόθησε μετά τον Ρωμαίο. Την κάθαρση.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:
Είναι πάντα μια πρόκληση να βλέπεις ένα παλιότερο έργο σου ν’ ανεβαίνει ξανά στη σκηνή. Κυρίως γιατί, ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα – αν και, πολλές φορές, χάρη σ’ αυτό – αναμετριέσαι μ’ έναν… προηγούμενο εαυτό, εκείνον της στιγμής της συγγραφής του. Το παιχνίδι μοιάζει εξαρχής χαμένο (δεν είσαι πια εκείνος που ήσουν όταν έγραφες αυτό το έργο). Αλλά είναι και κερδισμένο, καθώς η καινούργια παράστασή του επαναφέρει μια μνήμη που αιμοδοτεί το παρόν σου. Τέτοια σκέφτομαι με αφορμή το καινούργιο ανέβασμα της «Ιουλιέτας» από την Δήμητρα και την Σοφία. Και είμαι σίγουρος ότι θα σκεφτώ κι άλλα. Μετά την παράσταση.
-Α.Δ.
Νοέμβριος 2024
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:
Μια ανοιχτή συνάντηση με τον τρόπο που έχει δικαίωμα ο καθένας μας να πενθήσει.
Εκτός από τα δάκρυα- γιατί κι αυτά κάποτε στερεύουν.
Κι ύστερα μπροστά μας, το ποτάμι, που πίσω δεν γυρνάει.
Που είναι φτιαγμένο να ανοίγει καινούργιες φλέβες που γίνονται δρόμοι.
Η στιγμή της συνάντησης με την Ιουλιέτα – αλλά και εκείνη μέσα μας, είναι η απόφαση αν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φύγει ξανά για ό,τι μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί.
Πριν την απώλεια – το σώμα.
Που παραμένει στο παρόν, μάρτυρας σε ότι χάνεται – σε ό,τι λείπει.
Και μετά, μια μέρα ανοίγει πάλι ένας δρόμος. Κι αν τον έχεις περπατήσει μια φορά θα ξεκινήσεις ξανά, και ξανά. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν είναι σίγουρο αν θα τα καταφέρεις. Αυτή η δίκαιη και γενναία μάχη που δίνει ένας άνθρωπος για να είναι ελεύθερος. Μέσα του ή σε όποιο καθεστώς έχει γραπώσει τη ζωή του.
Για να καταφέρουμε να αγαπήσουμε ξανά. Για να αντέξουμε να μοιραστούμε όσα ζήσαμε περνώντας μέσα από τη φωτιά. Ίσως γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι.
Τόσο τρωτοί στο σώμα και τόσο άφθαρτοι στην ψυχή.
-Δήμητρα Λαρεντζάκη
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
- Κείμενο: Άκης Δήμου
- Σκηνοθεσία: Δήμητρα Λαρεντζάκη
- Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη
- Πρωτότυπη μουσική – σύνθεση: Κώστας Βόμβολος
- Σχεδιασμός φωτισμών: Αθηνά Μπανάβα
- Ειδικές κατασκευές – κατασκευή σκηνικού: Θάνος Καρώνης
- Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης
- Σχεδιασμός εντύπων: Χάρης Θώμος
- Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης
- Οργάνωση παραγωγής: Απόστολος Λιάπης
- Παραγωγή: Πολυχώρος Τέχνης Alte Fablon
- Επί σκηνής, στον ρόλο της Ιουλιέτας η Σοφία Μπλέτσου
Διάρκεια: 75’ λεπτά (χωρίς διάλειμμα)