Παρτιτούρα
Στις τέσσερις νότες που παίζω η μια είναι λάθος
Λέω να τη βάλω στην αρχή
έτσι έξι σωστές στη σειρά
όταν ξανάρθει πάλι η λάθος
την χρωματίζω ανάλογα
κάθε φορά άλλο
την κάνω να φαίνεται ωραία
χρειαζούμενη
σα να την εννοούσα
εκεί που έπρεπε
τη σωστή την ώρα
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
αναπόφευκτη
αν πέσουν κι άλλες πράσινες τις μαζεύω γρήγορα και τις στοιβάζω
σε καινούργια σειρά σαν σωστές
ξαναβάφω
οπότε πάλι μία στις τέσσερις λάθος
κι έτσι το ανακάτεμα…
όσο πάει μεγαλώνει η αλυσίδα των πρώην «λάθος» που
ομαδοποιήθηκαν σε σωστές σπείρες
οι καινούργιες «λάθος» πιθανόν να’τανε σωστές σε κάποιο
άλλο έργο ή και σε αυτό σε άλλο χρόνο
όλο και δυσκολεύει…
παίρνω και καμιά ανάσα μέχρι να δω τι θα κάνω
οι άλλοι κρατάν την αναπνοή τους
και να το κόλπο γκρόσο
παίζω ό,τι να’ναι με ό,τι χρώμα βγαίνει και πάμε για φινάλε
κρατάω μια τυχαία που έπεσε από το σακούλι των απορριμμάτων
και την κραδαίνω με ορμή μπρος στην ομήγυρη
μ’ωμή ανεμελιά
έτσι
να δίνω την εντύπωση πως ξέρω
τι’ναι αυτό που κάνω
Σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ανθολογώ την «Παρτιτούρα» ένα από τα ποιήματα του σαξοφωνίστα και συνθέτη Δημήτρη Βασιλάκη μέσα από την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εν Κινήσει» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίτιον.
Ως αστερίσκο το προσθέτω αυτό στην κουβέντα που άνοιξε στο προηγούμενο κείμενο της στήλης «Άρση – Θέση». Ακόμη και ποιητές λοιπόν υπάρχουν στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Αλλά λείπουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.
Μήπως είσαι ένας από αυτούς που λείπουν;
Μπορείς να διαβάσεις εδώ (το προηγούμενο «Άρση-Θέση) και αν εκτιμάς ότι είσαι από αυτούς που λείπουν υπάρχει e–mail επικοινωνίας στο τέλος του κειμένου που θα βρεις στο link.
