«Μεταξύ μοντέρνου και μεταμοντέρνου, πολλά, πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Κατά πρώτο, άλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής, γιατί η εργατική δύναμη μεταμορφώθηκε. Κατά δεύτερο, θριαμβεύοντας επί των σοσιαλιστικών αντιπάλων και ανταγωνιστών, το καπιταλιστικό καθεστώς έγινε ολοκληρωτικό και, ασφαλώς, αγριότερο. Για έναν και μόνο λόγο: δεν υποχρεώνει πια μόνο τα εργοστάσιά του να παράγουν, αλλά αναγκάζει ολόκληρη την κοινωνία να εργάζεται για τον πλουτισμό του· δεν εκμεταλλεύεται πια μόνο τους εργάτες, αλλά όλους τους πολίτες …
Και τότε πώς μπορεί να διαμορφωθεί μια επαναστατική υποκειμενικότητα μέσα στο πλήθος των παραγωγών; Πώς μπορεί αυτό το πλήθος να αποφασίσει να αντισταθεί και να εξεγερθεί; Πώς μπορεί να αναπτύξει μια στρατηγική επανιδιοποίησης; Να διεξαγάγει έναν αγώνα για την αυτοδιεύθυνση του εαυτού του; Στο βιοπολιτικό μεταμοντέρνο, σε αυτή τη φάση μετασχηματισμού και παραγωγικού εμπλουτισμού της εργατικής δύναμης, αλλά –από την άλλη πλευρά– και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ολόκληρης της κοινωνίας, εμείς προτάσσουμε λοιπόν αυτά τα ερωτήματα. Όσο για την απάντηση, δεν την έχω βέβαια. Αλλά ίσως να έβαλα ένα λιθαράκι για να ξαναχτιστεί η ελπίδα.»
Α.Ν.
Υπάρχει ακόμη θέση για αντίσταση σε μια κοινωνία ολότελα ενσωματωμένη στον καπιταλισμό; Το ερώτημα ποτέ δεν ήταν πιο κρίσιμο και η απάντησή του περνάει δίχως άλλο από τη διορατική και παθιασμένη προσέγγιση του Αντόνιο Νέγκρι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Νέγκρι έγραψε τα δύο δοκίμια που απαρτίζουν αυτό τον τόμο στις φυλακές όπου κλείστηκε σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής του, με κατηγορίες για σύσταση οργάνωσης και εξέγερση κατά του κράτους και ανάμειξη σε ακροαριστερές ομάδες και πολιτικές δολοφονίες. Αν και τα κείμενα απέχουν δύο δεκαετίες μεταξύ τους, διαπνέονται από τα ίδια ερωτήματα γύρω από τη φιλοσοφία του χρόνου και της επανάστασης. Το πρώτο ψηλαφεί τις γραμμές θραύσης που φέρνουν την καπιταλιστική κοινωνία σε διαρκή κρίση. Το δεύτερο, γραμμένο αμέσως μετά την Αυτοκρατορία, την παγκόσμια επιτυχία του Νέγκρι μαζί με τον Μάικλ Χαρντ, αναπτύσσει τις δύο έννοιες-κλειδιά της αυτοκρατορίας και του πλήθους.
«Μια σπουδαία φιλοσοφική τοποθέτηση από έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές του καιρού μας.» – Fredric Jameson
«Ανακαλύπτουμε εδώ έναν άλλο Νέγκρι, έναν Νέγκρι που έχει καταδυθεί στα βάθη μιας φιλοσοφικής, ή ακόμη και θεολογικής, προβληματικής. Αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί: προσφέρει το κατάλληλο υπόβαθρο στην ευρύτατα διαδεδομένη ανάλυση του Νέγκρι για την παγκόσμια καπιταλιστική Αυτοκρατορία.» – Slavoj Žižek
Ο συγγραφέας
Ο Antonio Negri γεννήθηκε στην Πάντοβα το 1933. Έγινε καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Εργατικής Εξουσίας και της Εργατικής Αυτονομίας και από τους πιο διάσημους θεωρητικούς του κινήματος της Αυτονομίας. Το 1979 συνελήφθη και κατηγορήθηκε, χωρίς επαρκή στοιχεία, για τρομοκρατική δράση –ακόμη και ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και καταδικάστηκε τελικά σε 30 χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε δύο φόνους. Το 1983 διέφυγε στη Γαλλία, όπου, προστατευμένος από τον κίνδυνο της απέλασης χάρη στο «δόγμα Μιτεράν», δίδαξε στο πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού και στο Collège International de Philosophie, κοντά στον Ντεριντά, τον Φουκώ και τον Ντελέζ.
Το 1997, μετά από συμφωνία που μείωσε την καταδίκη του στα 13 χρόνια, επέστρεψε στην Ιταλία για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Μετά την αποφυλάκισή του το 2003, ζει στη Βενετία και στο Παρίσι μαζί με τη γαλλίδα φιλόσοφο Judith Revel. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα έργα του: Εξορία (Μαύρη Λίστα), Η ζωή μου από το άλφα ως το ωμέγα (Μεταίχμιο), Goodbye Mr. Socialism (Ελευθεριακή Κουλτούρα), Αυτοκρατορία (μαζί με τον Michael Hardt – Scripta), Πλήθος. Πόλεμος και δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας (μαζί με τον Michael Hardt – Αλεξάνδρεια), καθώς και κείμενά του σε συλλογικούς τόμους όπως Από το κόκκινο στο πράσινο (Κομμούνα), Νεοκαπιταλισμός και επαναστατικό κίνημα (Εναλλακτικές Εκδόσεις), Η απραγματοποίητη δημοκρατία (Futura), Το ελληνικό σύμπτωμα (νήσος).