“Κακά θηλυκά, κι Ανάποδα, οι Γυναίκες” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Οι γυναίκες του Γιώργου Βέλτσου, μοιρασμένες στα 24 γράμματα της αλφαβήτου.

Ένα έργο από το Α ως το Ω καταθέτει την ασίγαστη λατρεία του δημιουργού για την γυναίκα αλλά και τη μελαγχολία μπροστά στη φευγαλέα ομορφιά μιας ύπαρξης, που σύμφωνα με τον Γιώργο Βέλτσο, ορίζει και καθορίζει όλους τους κραδασμούς της φύσης.

Ποιός να αναγνώσει τα ανήσυχα αυτά πορτραίτα και από ποια σκοπιά, του άντρα, της γυναίκας, του φύλλου ως το άλλο;

Με άλλο τρόπο κι από άλλο δρόμο η σκοτεινή κυρία των Σαιξπηρικών Σονέτων γίνεται οι σκοτεινές μορφές μιας αλυσίδας κακών κι ανάποδων θηλυκών που ταλανίζουν τον άτυχο ποιητή.

Άρα ποιός θα τις απαγγείλει;

Ο άντρας, η γυναίκα, ή ο άλλος;

Στην όποια αναμέτρηση, ο Γιώργος Βέλτσος καιροφυλακτεί ως άνδρας, ως γυναίκα, ως άλλος.

Σημείωμα Ρούλας Πατεράκη

Η άκρη της μύτης της βαμμένη κόκκινη.
Το αίμα έτρεξε στο πάνω χείλος της και γέμισε κραγιόν τα χείλη της.
Πήρε να ανηφορίζει απ’την αριστερή σκισμένη άκρη των χειλιών της βάφοντας την παριά και τρύπησε το αριστερό μηνίγγι της.
Δεν είχε δόντια,
μόνο μια αδιόρατη λάμψη από σκιά λευκού δοντιού στο κάτω χείλος.
Ίσως το τραγικό φλας του σκηνοθέτη.
Τα μάτια της γυάλιζαν. Οι βολβοί.
Το φρύδι της διπλό,
ένα αιμάτινο και λίγο το δικό της.
Στο χέρι της ένα γυαλιστερό μεταλλικό κραγιόν.
Το συγκρατούσε ματωμένο ένα χαρτομάντιλο.
Ζωγράφιζε το άλλο της μηνίγγι.
‘Η το πυροβολούσε.
Το μέτωπο της τίμιο.
Ούτε σχισμές, ούτε ραγάδες, ούτε έγνοιες.
Περήφανο, οδοιπορεί στο θάνατο.
Ένα αυτί.
Το αριστερό.
Μικρό.
Σημάδι πρόωρου χαμού.
Και τα μαλλιά απλά και καστανά.
Δεμένα σ’έναν κότσο που δεν φαίνεται. Ανήσυχο.
Την είχα δει ξανθιά,
κοκκινομάλλα,
βαμμένο το κεφάλι της μ’όλα τα χρώματα της Ίριδας.
Αλλά αυτό που τρώει το μυαλό μου, είναι το γκριζογάλανο μπουρνούζι της μ’ένα φυτίλι άσπρο στο λαιμό.
Ζητώ συγνώμη ταπεινά, δεν ήτανε μπουρνούζι, ήταν ζακέτα.

Σημείωμα Γιώργου Βέλτσου

Οι γυναίκες είναι ένα μακρύ ποίημα σε 24 «σκηνές», όσα τα γράμματα του αλφαβήτου. Είναι όχι απλώς όλες οι γυναίκες της ζωής αλλά όλες οι γυναίκες της ζωής ενός άνδρα. Και επειδή όπως διδάσκει η ψυχανάλυση δεν υπάρχει «σχέση φύλων», η τελευταία σκηνή (το γράμμα Ω) είμαι εγώ. Πάντα πίστευα πως η «θηλυκοποίηση» είναι μια ανάγκη του άντρα για να μην είναι ο φαλλοκράτης που ξέρουμε. Κι όταν λέω «θηλυκοποίηση» δεν εννοώ «θηλυπρέπεια» αλλά μια κατάσταση εν δυνάμει, ένα «γίγνεσθαι-άνδρας», εάν υποτεθεί ότι κανείς δεν είναι αυτό που είναι αλλά αυτό που γίνεται.

Αυτή την αντισεξιστική προβληματική την περνώ στην ποίηση. Αυτός που έγραψε τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ είναι ο σύγχρονος, ευαίσθητος, αντιρατσιστής, προοδευτικός, ανοιχτός, ανεκτικός, αλλά απόλυτα αυστηρός στις αρχές μιας τέτοιας μεταηθικής στάσης, άνδρας.

Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ματιά της Ρούλας Πατεράκη, από τους λίγους ανθρώπους που γίνονται διαρκώς.

Γιώργος Βέλτσος

Συντελεστές:

Σύλληψη- Δραματουργία- Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικό- Κοστούμια: Σπύρος Γκέκας
Μουσική – Φωνή: Ναλύσσα Γκρήν
Video: Μιχάλης Πογοσιάν
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Τασία Σοφιανίδου – Δανάη Παπουτσή
Χειρισμός Ήχου: Μάνος Παπαδούλης

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Βάρελης Σπύρος
Θετεκούς Μαρίνα
Καρυώτης Νίκος
Κουρμούλη Ευανθία
Μαυράκης Νίκος
Οικονόμου Ιρένα
Παπουτσή Δανάη
Πολάκης Δημήτρης
Ρήγου Μυρτώ
Σοφιανίδου Τασία
Στυλιανέση Δώρα
Σωφρονιάδου Εύρη
Τσούκαλη Κωνσταντίνα
Χρηστογιαννοπούλου Δήμητρα
Χορεύει η Ρεγγίνα Λαγαρού.

Διάρκεια 80’