Το αριστούργημα του Nagisa Oshima «Καλά Χριστούγεννα κύριε Λώρενς» σε επανέκδοση προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες …
από τις 23 Δεκεμβρίου 2010.
Μια υπέροχη ταινία που συστήνεται ανεπιφύλακτα. Γεμάτη εκπληκτικές ερμηνείες, στιγμές αλήθειας και ομορφιάς και εξαιρετικούς διαλόγους.
Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών ενισχύουν αυτή την προκλητική ταινία και την καθιστούν αξέχαστη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο David Bowie υποδύεται έναν γεννημένο αρχηγό στην ταινία του Oshima και τον υποδύεται σαν γεννημένο αστέρι του κινηματογράφου.
Η ταινία ενώνει δύο από τα αγαπημένα θέματα του Oshima. Τον έρωτα και τη βία. Είναι διακριτά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αντικρούοντας, συμπληρώνοντας και καθορίζοντας το ένα το άλλο. Όπως σε πολλές προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Η βία δεν αποκλείει απαραίτητα την ύπαρξη του έρωτα…
1 Βραβείο BAFTA για καλύτερο soundtrack
Υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών 1983
Σκηνοθεσία: Nagisa Oshima.
Σενάριο: Nagisa Oshima, Paul Mayersberg
Εμπνευσμένο από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Laurens Van der Post “The Seed and the Sower”
Κινηματογραφία: Toichiro Narushima.
Μουσική: Ryuichi Sakamoto
Με τους: Tom Conti (John Lawrence), David Bowie (Jack Celliers), Ryuichi Sakamoto (Captain Yonoi), Takeshi Kitano, Jack Thompson.
Ο Λοχίας Τζων Λώρενς είναι αιχμάλωτος των Ιαπώνων. Αποτελεί αίνιγμα ανάμεσα στους συγκρατούμενους του καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να έχει ένα είδος επικοινωνίας με τους Ιάπωνες δεσμώτες του και μοιάζει ν’ αντιλαμβάνεται την κουλτούρα τους. Οι Ιάπωνες το γνωρίζουν και τον προκαλούν φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με το σύστημα αξιών τους. Οι συνθήκες δυσκολεύουν όταν φέρνουν αιχμάλωτο τον σκληρό, υπερήφανο και θαρραλέο Λοχαγό Ζακ Σελιέ. Ο Λώρενς ξέρει πως οι φύλακες θα προσπαθήσουν να σπάσουν το ηθικό του Σελιέ και θα κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Αυτό που θ’ ακολουθήσει δεν είναι απλά μια μάχη για επιβίωση είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η μάχη μεταξύ δύο κοσμοθεωριών.
Ο σκηνοθέτης αντιπαραθέτει τη στρατιωτική ακαμψία της παράδοσης με την ανθρωπιά, την απόλυτη χιμαιρική αντίληψη του ανδρισμού και της τιμής με τις συναισθηματικές και σεξουαλικές αδυναμίες, την ιαπωνική κουλτούρα με τη δυτική..
Η ΤΑΙΝΙΑ
Ο Ναγκίσα Όσιμα («Η Αυτοκρατορία Των Αισθήσεων») καταπιάνεται με γνώριμα γι\’ αυτόν θέματα – αν αναλογιστούμε τη φιλμογραφία του – μεταφέροντας το βιβλίο του Sir Laurens Van Der Post «The Seed And The Sower». Υλικό του είναι η ιαπωνική κουλτούρα, η εξουσία και οι συνακόλουθες της σχέσεις καταπιεστή και θύματος και οι πολιτισμικές διαφορές Δύσης και Ανατολής. «Κράχτης» του όλου εγχειρήματος είναι ο Ντέιβιντ Μπάουι ο οποίος έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διανομή του έργου εκτός Ιαπωνίας και του οποίο το υποκριτικό ταλέντο αφήνει τους die hard φαν του αδιάφορους καθώς αρκούνται με την εικόνα του αγαπημένου τους δανδή να τραβάει τα πάνδεινα από τους «άκαρδους» Ιάπωνες.
Η σύγκρουση των δύο πολιτισμών ξεπερνά το σενάριο και γίνεται εμφανής με τη σύγκρουση των δύο «σχολών» υποκριτικής. Από τη μία έχεις το Μπάουι με τη βρετανική στωικότητα που δεν απομακρύνεται από μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του ρόλου και από την άλλη τις ερμηνείες του Κιτάνο και του Σακαμότο που χαρακτηρίζονται από μια επιτήδευση και υπερβολή, σα να είναι βγαλμένες από κάποια παράσταση θεάτρου kabuki.
Ενδιαφέρουσα η συνεύρεση των δύο αυτών στιλ.
Ο Όσιμα παίζει με τα ταμπού του μέσου θεατή, χωρίς από την άλλη να είναι φειδωλός με τις αυθεντικά συγκινησιακές στιγμές που προσφέρει απλόχερα προς κατανάλωση χαρτομάντιλων. Το οικουμενικό μήνυμα που περνά ο σκηνοθέτης (και το οποίο καταλήγει στο ότι σε ακραίες καταστάσεις οι άνθρωποι φτιάχνουν κανόνες τους οποίους ξεχνάνε, παραβαίνουν και εφαρμόζουν κατά βούληση) βρίσκει εύκολα τους αποδέκτες του, με το λιτό και απέριττο ιαπωνικό τρόπο.
Είναι σαφείς οι ενδείξεις μιας ομοφυλοφιλικής έλξης μεταξύ του Βρετανού στρατιώτη και του Ιάπωνα Γιονόι αλλά αυτό δεν έρχεται να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του θεατή σε βάρος του συνόλου της ταινίας. Αυτό που σίγουρα είναι αξιομνημόνευτο είναι η μουσική που έχει γράψει ο Ριγουίτσι Σακαμότο για το φιλμ και έχει αναδειχθεί ως ένα από τα πιο διαχρονικά music scores ever! Όποιος δεν έχει ακούσει τον David Sylvian να λέει συγκλονιστικά το «Forbidden Colours» αγνοεί ένα από τα ωραιότερα ερωτικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ.