Η αφοπλιστική Έμα Τόμσον (Λογική και Ευαισθησία) αναλαμβάνει έναν ακόμα απαιτητικό ρόλο στη μέχρι τώρα σαρωτική καριέρα της και πρωταγωνιστεί με τον Ντάριλ ΜακΚόρμακ (The Wheel of Time) σε μία απολαυστική, αστεία και συγκινητική ταινία για τη σεξουαλικότητα και τα στερεότυπα που μας παγιδεύουν. Οι κεντημένοι διάλογοι που εκτυλίσσονται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες είναι μία τολμηρή, σύγχρονη και απελευθερωτική εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων πέρα από τα συνηθισμένα. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών συνεισφέρει καταλυτικά στις εξαιρετικές ερμηνείες και απογειώνει τις διακυμάνσεις και αποχρώσεις του εξαιρετικού σεναρίου.
Σύνοψη
Η Νάνσι Στόουκς (Έμα Τόμσον) είναι μία συνταξιούχος εκπαιδευτικός, που λαχταρά λίγη δράση και σεξ. Καλό σεξ. Παρόλο που ο σύζυγός της, ο Ρόμπερτ, ήταν ένας καλός σύντροφος, δεν ήταν ποτέ ένας καλός εραστής. Ο ίδιος πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή και η Νάνσι αναζητά την περιπέτεια με τον Λίο Γκράντε (Ντάριλ ΜακΚόρμακ), έναν σεξεργάτη. Ούτε που φανταζόταν πως θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν πέραν της συνεύρεσής τους, όμως η Νάνσι νομίζει ότι της αρέσει. Και ακριβώς το ίδιο αισθάνεται και αυτός για εκείνη. Μετά από κάθε ραντεβού τους, η δυναμική τους μεταβάλλεται και οι μάσκες πέφτουν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημείωμα της σκηνοθέτριας Σόφι Χάιντ
Η ταινία είναι μία υπενθύμιση ότι κάποιος άσχετος μπορεί να σε απελευθερώσει από τα όρια σου με έναν μικρό αλλά σημαντικό τρόπο. Και αυτή η αναζήτηση της οικειότητας και της σύνδεσης μπορεί να αποδειχθεί πανίσχυρη και απαραίτητη.
Η ταινία είναι απλή, δύο ηθοποιοί σε έναν χώρο που εξερευνούν την οικειότητα, τη σύνδεση, το σεξ, την απόγνωση και τις εναλλασσόμενες δυναμικές, αλλά στον σύγχρονο διχασμένο μας κόσμο, αυτές οι ιδιωτικές ιστορίες είναι πιο καταλυτικές από ποτέ. Τα σώματα μας, η ντροπή μας, οι παρεξηγήσεις μεταξύ μας, οι σεξουαλικές σχέσεις ή οι αποτυχίες μας είναι αστείες, συγκινητικές ή συχνά τραγικές και πιστεύω ότι διψάμε για ιστορίες που μας καθρεφτίζουν, μας προκαλούν και μας επιτρέπουν να σκεφτούμε πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον.
Υπάρχουν πολλά να πούμε για δύο χαρακτήρες που συναντιούνται για να κάνουν καλό σεξ και λίγα μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Μου αρέσει να δουλεύω με την επιθυμία, τις ανάγκες μας, τον τρόπο που οι ανάγκες μας ανταγωνίζονται μεταξύ τους και τον τρόπο που τις αποδεχόμαστε ή τις ενστερνιζόμαστε.
Η Νάνσι είναι ένας υπέροχος χαρακτήρας, είναι καταπιεσμένη αλλά θέλει να κάνει μία μεγάλη αλλαγή. Είναι αφοπλιστικά ειλικρινής για την αμηχανία της σε ό,τι αφορά το σεξ και είναι αποφασισμένη να εξερευνήσει γιατί της συμβαίνει αυτό. Μπορεί να είναι απότομη και να δείχνει σκληρή, αλλά κατά τη διάρκεια της ταινίας συνειδητοποιεί ότι μπορεί να έχει διαιωνίσει κάποιες πεποιθήσεις στις οποίες δεν πίστευε τελικά. Μπορεί να έχει αποδεχτεί και ενισχύσει ένα καθεστώς που δεν βοηθά τους γύρω της και τον εαυτό της. Είναι μία αφύπνιση που δεν αφορά μόνο το σώμα. Η Έμα είναι μία ηθοποιός που μπορεί να περάσει από την πνευματώδη ερμηνεία στη συγκινητική ακαριαία και ήταν μεγάλη απόλαυση να δουλεύω μαζί της.
Ο Λίο είναι ένας φρέσκος χαρακτήρας. Είναι ένας αυθεντικά παθιασμένος σεξεργάτης, ένας χαρακτήρας που δεν βλέπουμε συχνά στο πανί. Η δουλειά του Λίο είναι θεραπευτική, συναισθηματική και απελευθερωτική. Είναι ένα έργο ανοιχτό στο σεξ, γειωμένο και θετικό. Οι βαθιές πληγές του Λίο από τη μητέρα του τού δίνουν δύναμη στη δουλειά του. Τα όρια του είναι ξεκάθαρα, αλλά επιτρέπει να υπάρχει ανθρώπινη σύνδεση, κάτι που δεν υπακούει στους κανόνες. Είναι ικανός να αποφασίζει πώς θα ανταποκριθεί σε ένα όριο που καταπατήθηκε. Ο Ντάριλ είναι ένας ηθοποιός με θέρμη και γοητεία, που εξέλιξε τον Λίο με μία ικανότητα για συναισθηματική σύνδεση. Ήταν επίσης μία απολαυστική συνεργασία.
Οι δύο χαρακτήρες μαζί μάς επιτρέπουν να λάβουμε μέρος σε μία συζήτηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν έρθει σε επαφή υπό κανονικές συνθήκες. Ως νεότερος ο Λίο είναι το αντίβαρο της ανιαρής ζωής της Νάνσι που νιώθει αιχμάλωτη και την προκαλεί για τις ξεπερασμένες συμπεριφορές της προτείνοντας μία νέα οπτική, αυτήν της ευχαρίστησης και της συγκατάθεσης. Αλλά ο ίδιος παίζει έναν ρόλο και η Νάνσι ανεβάζει τον πήχη κάνοντας τον ρόλο του πιο δύσκολο. Τελικά είναι δική τους η απόφαση να είναι πιο ανοιχτοί μεταξύ τους και να προκαλέσουν τα όρια τους για να αλλάξουν οι ίδιοι και ο ένας τον άλλον.
Η Νάνσι μπορεί να αποδεχτεί αυτό που προσφέρει ο Λίο, που είναι μία εξερεύνηση της οικειότητας, σεξουαλικής και όχι μόνο. Αλλά είναι μία οικειότητα με όρια, μία επαγγελματική οικειότητα, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Έχει κομμάτια του εαυτού του που μοιράζεται για την εμπειρία και κομμάτια που προστατεύει ή που δεν εμφανίζει ποτέ. Η επαγγελματική οικειότητα που καλλιεργεί δεν είναι ψεύτικη, είναι πλαισιωμένη. Και δίκαιη. Όταν το σύνορο σπάει, πρέπει να διαλέξει πώς θα ανταποκριθεί.
Το σεξ και το σώμα είναι θεμελιώδη στοιχεία της ταινίας και είμαι ευγνώμων που είχα δύο ηθοποιούς που ένιωσαν έτοιμοι να είναι γνήσιοι και αποκαλυπτικοί. Ο Λίο ερμηνεύει το σεξ, το άγγιγμα και την ηδονή σαν κάτι που ανήκει στη διαδικασία, πάντα στα πλαίσια της συγκατάθεσης. Η νεανική, υγιής οπτική του για το σεξ είναι μακριά από αυτό που θα περίμενε η Νάνσι, ή το κοινό. Η Νάνσι αλλάζει ριζικά τη σχέση της με το σώμα της. Την έχει παρασύρει μία κουλτούρα που μας έμαθε να ντρεπόμαστε και να θέλουμε να ελέγχουμε και να αλλάζουμε το σώμα μας και είναι ευχάριστο να βλέπουμε τη Νάνσι να βρίσκει ευχαρίστηση και εκτίμηση στο σώμα της.
Σε αυτή την ταινία το ερεθιστικό κομμάτι είναι η οικειότητα. Ο ενθουσιασμός, το άγγιγμα, οι αισθήσεις, ο τρόπος που κάποιος μπορεί να μας πάρει την ανάσα και η αλήθεια δύο σωμάτων μακριά από τα σημάδια και τα σύμβολα που υποτίθεται ότι μας δείχνουν τι είναι σέξι. Πώς δύο σώματα και δύο άνθρωποι είναι ερεθιστικοί στα αλήθεια; Τι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι εξερευνούν πώς είναι κάτι χωρίς όρια ή καθώς πρέπει; Εξερευνούμε τη μοναδικότητα αυτών των δύο ανθρώπων που ψάχνουν τις ιδιαιτερότητες της ερωτικής ζωής που μπορεί να είναι αστεία, συγκινητική και ερεθιστική.
Οπτικά αναζητήσαμε την ηδονή, το φως που σαλεύει πάνω στους τοίχους και τα σώματα, τις αντανακλάσεις του έξω κόσμου στα παράθυρα, στα σώματα, στα χέρια, στις μικρές χειρονομίες και τις αδιόρατες εκφράσεις που μας επιτρέπουν να μπούμε στον κόσμο των χαρακτήρων. Δεν είμαστε σε απόσταση, δεν είμαστε ψυχροί θεατές. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν είναι βαρετό ή συνηθισμένο, αλλά ουδέτερο, ένας χώρος όπου οι χαρακτήρες κάνουν αναζητήσεις και δεν μπορούμε να τους επιβληθούμε. Τα κάδρα της αρχής είναι πιο στημένα και στην πορεία γίνονται πιο προσωπικά, καταγράφουν την υφή του δέρματος, του υφάσματος, του γυαλιού, της σάρκας, που είναι πανταχού παρούσα.
Νομίζω ότι αυτή η ταινία είναι αστεία και συγκινητική με δυνατές ερμηνείες και φρέσκια με χαρακτήρες που μας φαίνονται οικείοι και την ίδια στιγμή πρωτόγνωροι. Η ελπίδα μου είναι το κοινό να φτάσει με τη σκέψη ότι θα είναι αστεία ταινία και λίγο σέξι, αλλά θα φύγει αναζωογονημένο, ενδυναμωμένο και ψυχαγωγημένο. Και ότι θα γελάσει πολύ. Και ίσως θα ερεθιστεί λίγο, όχι από τη θέα, αλλά από το συναίσθημα. Και ίσως, το κοινό θα νιώσει λίγο πιο ανοιχτό στους άλλους και στον ίδιο του τον εαυτό.
Ένα χτύπημα στην πόρτα
Η Κέιτι Μπραντ άρχισε να γράφει το «Καλή Τύχη, Λίο Γκράντε» τον Ιανουάριο του 2020. «Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω με αυτό ή τι θα συνέβαινε, αλλά είχα την ιδέα για καιρό» λέει η Μπραντ, όταν θυμάται την εναρκτήρια σκηνή. «Μία γυναίκα γύρω στα 60 περιμένει σε ένα ξενοδοχείο έναν νεαρό άντρα που έχει κλείσει για να κάνουν σεξ. Έναν σεξεργάτη. Είδα την εικόνα της σκηνής, αυτή η γυναίκα περιμένει, ο άντρας φτάνει και ακούγεται ένας απαλός χτύπος στην πόρτα. Εκείνη ανοίγει την πόρτα και έτσι ξεκινάνε όλα. «Μόλις οι δύο χαρακτήρες συναντιούνται, ο διάλογος αρχίζει να ρέει».
Η Μπραντ συνέχισε να γράφει και ανακάλυψε ότι της άρεσε πολύ η αλληλεπίδραση ανάμεσα στη Νάνσι και τον Λίο. «Πραγματικά άρχισα να απολαμβάνω να τους ακούω να μιλάνε μεταξύ τους. Οπότε έγραψα ελεύθερα αυτή την πρώτη γραφή. Ένιωσα ενθουσιασμένη που έγραφα τον διάλογο και τους άκουγα να μιλάνε».
Η πρώτη γραφή του σεναρίου ξεχείλισε από την Μπραντ. Μήνες μετά, το καλοκαίρι του 2020, κατάλαβε ότι είχε ένα σενάριο που ήταν ουσιαστικά για δύο ανθρώπους σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. «Το είχα γράψει χωρίς να ξέρω τι θα γίνει προφανώς» λέει η Μπραντ, «αλλά σκέφτηκα ότι αν κάποιοι ήθελαν να κάνουν μία ταινία με αίσθημα ασφάλειας, έχω ένα σενάριο στο συρτάρι μου που θα μπορούσε να γίνει έτσι».
Η δημιουργός είχε στο μυαλό της την Έμα Τόμσον. «Έγραψα το σενάριο για την Έμα με τη φωνή της στο μυαλό» λέει η Μπραντ. «Ήξερα ότι θα είχε τη δική της εκφορά στον λόγο και θα έλεγε με έναν δικό της τρόπο τις ατάκες, έναν τρόπο να είναι αστεία, αλλά και γνήσια». Η Μπραντ έστειλε το σενάριο στην Τόμσον και εκείνη ανταποκρίθηκε αμέσως.
«Το διάβασα και αντέδρασα σωματικά και απάντησα ότι θέλω να το κάνω» εξηγεί η Έμα Τόμσον. «Δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο που είχα διαβάσει, ήταν τόσο αστείο και τόσο συγκινητικό. Γέλασα τόσο δυνατά, δάκρυσα στο τέλος και όλα κύλησαν γρήγορα μετά από αυτό».
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Σόφι Χάιντ
Σενάριο: Κέιτι Μπραντ
Πρωταγωνιστούν: Έμα Τόμσον, Ντάριλ ΜακΚόρμακ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μπράιαν Μέισον
Σχεδιασμός Παραγωγής: Μιρέν Μαρανιόν
Μοντάζ: Μπράιαν Μέισον
Διάρκεια: 1 ώρα και 37 λεπτά