Παρουσιάζουν τα αποτελέσματα για 4 μήνες σε 4 διαδοχικούς χώρους τέχνης, τους State of Concept, Οχτώ, Tavros, Enterprise Projects. Και τα καταφέρνουν υπέροχα!
Κάπου μέσα στα τσιτάτα του πιο καυστικού και επιδραστικού καλλιτέχνη του 20ου αιώνα που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί επενδύοντας τις εναλλασσόμενες εικόνες ενός φαντασμαγορικού καλειδοσκόπιου επάνω στην σημαίνοντα βήματα μιας 15χρονης πορείας επιτυχημένων δράσεων, εκεί λοιπόν αναφέρεται η ρήση του καλλιτέχνη: “Μου αρέσουν τα happenings γιατί προσδίδουν μία νέα διάσταση στην τέχνη, τη δυνατότητα να νιώσεις βαρεμάρα, κάτι που δεν μπορεί να σου προκαλέσει η ζωγραφική σε καμβά. Μοιάζει με την απουσία της μουσικής στα έργα του John Cage, ή το κενό στα έργα του Yves Klein-κανένας δεν είχε σκεφτεί να εισάγει αυτή τη διάσταση”. Η χρήση αυτής της φράσης από τους Nova Melancholia, των οποίων οι δράσεις αποτελούν το αντίθετο της πλήξης, καταδείχνει τις άρρηκτες οργανικές καταβολές στο πνεύμα του Duchamp, τόσο ώστε αυτή η παράσταση αν δεν είχε ήδη γίνει, να έπρεπε να είχε εφευρεθεί και μόνο από τους ίδιους.
Ντυμένοι με τα υπέροχα κολάν της Serapis, όπου υπάρχουν τυπωμένες σκηνές από τις παλαιότερες επιτελέσεις τους, μας οδηγούν, μέσα από τη ρέουσα σωματικότητα των σύντομων tableux vivant που συνοδεύονται από βίντεο, σε ένα συγκινησιακό ταξίδι down memory lane, και ξαναθυμόμαστε εικονικές στιγμές όπως στιγμιότυπα από τα Εκτοπλάσματα, το Φαντάσου Ένα τοπίο Ηρωικό, τον Νεκρό ή το Spleen.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Την ίδια στιγμή μπροστά στους παραταγμένους σε σειρά θεατές διαδραματίζεται μία ζωντανή ντανταϊστική αναπαράσταση των λόγων και των ιδεών του μεγάλου μαέστρου, όταν κάθε περφόρμερ γίνεται ο ίδιος σιντριβάνι, τροχός, Μόνα Λίζα, Rose Selavy, ως μία σπάνια συλλογή από Ντυσανικά ready-mades που μας προ(σ)καλούν να νιώσουμε την/τις αλήθεια/ες μέσα από το/τα παιχνίδι/α και τούμπαλιν. Όσο αφοριστικά φαντάζουν τα τσιτάτα του Μαρσέλ, τόσο μέσα μας ανατρέπεται και το τελευταίο ίχνος βεβαιότητας των απανταχού θέσφατων της μπουρζουά κοινωνίας.
Εξαιρετικές στιγμές είναι το τελείως εικαστικό μποξ ερωταποκρίσεων καλλιτέχνη-κοινού, με πρόσωπα που αποφλοιώνουν γνωστές πολιτισμικές προσωπικότητες, ή η ξεκαρδιστική “τηλεοπτική” συνέντευξη σε σοβαροφανές ύφος πρωινάδικου. Οι Nova Melancholia καταφέρνουν να αδράξουν τη λεπτοφυή ευφυία ενός ανθρώπου που κατάλαβε πολύ νωρίς και με ακρίβεια ανατόμου πώς λειτουργεί η καλλιτεχνική παραγωγή, όταν η ιδέα αφήνει το πνεύμα του καλλιτέχνη και υλο-ποιείται στον κόσμο των αντικειμένων. Ίσως για αυτό η αϋλότητα της τέχνης της περφόρμανς να παραμένει η γνησιότερη εικαστική έκφραση, όταν το έργο παραμένει στο σώμα και δεν αποσχίζεται στην ερημιά των αγορών.
Την περφόρμανς ερμηνεύει ένα all-star brand-new cast που αποτελείται από τη Χριστίνα Καραγιάννη, τον Σταύρο Καραμπάτσο, τον Νίκο Ντάση, τη Δέσποινα Χατζηπαυλίδου, και τον πολύ ταλαντούχο πρωτοεμφανιζόμενο Μάριο Μπανούσι που θαυμάσαμε πρόσφατα και ως σκηνοθέτη στην περφόρμανς Ragada, στα Rooms και στο Θέατρο στη Σάλα.
Έτσι όπως απολαύσαμε τον “Marcel Duchamp”, αντίστοιχα απολαμβάνουμε το καυτά παγωμένο του χιούμορ, σαν ένα κοκτέιλ από γλυκόπιοτο ρούμι με κινίνο, στο ομώνυμο βιβλίο του “The Writings of Marcel Duchamp”, Da Capo edition, 1989, ed. By Michel Sanouillet, Elmer Peterson.
3-4-5-6-7 Ιουνίου 2022
ENTERPRISE PROJECTS
Χαλκηδόνος 58
Ώρα έναρξης: 9:00 μμ.
Διαβάστε επίσης:
Μαρσέλ Ντυσάν: Μια επετειακή παράσταση από τη Nova Melancholia