Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για την πορεία του ελληνικού ντοκιμαντέρ, συνειδητοποίησα το παράδοξο του εγχειρήματος. Και αυτό γιατί θα μπορούσα να μιλήσω για προβλήματα – κυρίως οικονομικά – που αντιμετωπίζουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ντοκιμαντέρ την τελευταία πενταετία.
Προβλήματα που σχετίζονται άμεσα με την γενικότερη οικονομική κρίση της χώρας και την απουσία πολιτιστικής στρατηγικής, την κρατική αδιαφορία για την χρηματοδότηση του ντοκιμαντέρ, την κατάργηση της κρατικής τηλεόρασης, του μοναδικού φορέα προβολής της δουλειάς μας και πολλά άλλα που έχουν συντελέσει στην προσωπική και επαγγελματική μας κατάρρευση.
Τα ζητήματα αυτά έχουν περάσει πολλές φορές σε εφημερίδες και περιοδικά. Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτικοί κάθε άλλο παρά για τον πολιτισμό μας ενδιαφέρονται.
Με αυτή την έννοια λοιπόν μια ακόμα αναφορά στα προβλήματα μας – διεξοδικότερη και λεπτομερέστερη – δεν θα είχε, κατά τη γνώμη μου, κανένα νόημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητώ τη σπουδαιότητα των προβλημάτων και την αναγκαιότητα της διαμαρτυρίας μας.
Η απουσία νοήματος έγκειται στο γεγονός ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει ότι – παρά τις αντιξοότητες και τα προβλήματα – όλοι οι ντοκιμαντεριστές δεν σταματήσαμε να δουλεύουμε, να δημιουργούμε, να πειραματιζόμαστε.
Διαλέγω λοιπόν από την πλευρά μου να μιλήσω για την αγάπη που έχουμε για τη δουλειά μας, για στιγμές – μοναδικές – που ζούμε με τους ανθρώπους που συναντάμε στις περιπλανήσεις μας και που διαλέγουμε να παρακολουθήσουμε και να κινηματογραφήσουμε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαλέγω να μιλήσω για το πάθος μας να γνωρίσουμε και να αποτυπώσουμε ζωές, πρόσωπα και σχέσεις που διαφορετικά θα έμεναν στο σκοτάδι, να ανακαλύψουμε το μυστικό νήμα που ενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Στην παρούσα φάση λοιπόν διαλέγω να μιλήσω για το όνειρο και την τέχνη μας, ξέροντας ότι – πέρα από τους καλλιτέχνες – κανένας άλλος δεν μπορεί να μιλήσει για αυτά, όπως και για όλα όσα τελικά έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε.
Info: Η Καλλιόπη Λεγάκη είναι Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου (Τμήμα Σκηνοθεσίας). Από το 1991 έχει σκηνοθετήσει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους αλλά κυρίως ντοκιμαντέρ και έχει βραβευτεί με πλήθος διακρίσεων με τελευταία το 2011 για το ντοκιμαντέρ “Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν” (Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης).
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 29