Με τον Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη γνωριζόμαστε από παλιά.
Το ιδιαίτερο του γνώρισμα ήταν το χιούμορ του και αυτή η έντονη αγάπη του για ζωή.
Σε έναν κόσμο που φρενάρει μπροστά στις πρώτες δυσκολίες, ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, είναι ο άνθρωπος που δεν θα παραπονεθεί ποτέ, δεν θα αφήσει τίποτα να φέρει σύννεφα στον αισιόδοξο ουρανό του, θα τρέξει, θα βοηθήσει, θα είναι εκεί αν τον χρειαστείς.
Γνωριστήκαμε όταν εκείνος έπαιζε ήδη σαν ηθοποιός, ενώ εγώ παρακολουθούσα ακόμα μαθήματα στο «Θέατρο Των Αλλαγών», με τους υπομονετικούς και επιεικείς μαζί μου, Μαυρίκιο και Λιβαθινό. Μετά από πολλά χρόνια, πολλές αναζητήσεις, μετά από ένα μεγάλο διάστημα που είχε χάσει ο ένας τα ίχνη του άλλου, βρεθήκαμε ξανά, πολύ πιο ώριμοι, πιο κατασταλαγμένοι, το ίδιο αυθόρμητοι και με μερικά βιβλία ο καθένας στο ενεργητικό μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Έπιασα στα χέρια μου το τελευταίο του βιβλίο «Φόνοι στην Κρυστάλλη» αρκετούς μήνες πριν και ομολογώ ότι το διάβασα μέσα σε μία ημέρα.
Σε κάθε λέξη, έβλεπα και μια πτυχή του, σε κάθε πρόταση έβλεπα και μια κινηματογραφική σκηνή, σε κάθε κεφάλαιο, αναγνώριζα τον ίδιο εκείνον άνθρωπο που είχα γνωρίσει 10 χρόνια πριν.
«Ένα ταξίδι που αρκετοί από εμάς έχουμε κάνει. Αθήνα – Θεσσαλονίκη με το τραίνο των εννέα. Στο ίδιο βαγόνι, μια -Ηρωίδα Συλλεκτικής Αξίας- και ένας φτωχός, πλην τίμιος συγγραφέας, γνωρίζονται κι έρχονται πιο κοντά. Έτσι το ήθελε η μοίρα να γίνει κι έτσι έγινε. Εκείνη, του εξιστορεί τα κατορθώματά της, κι εκείνος αρχίζει να φαντάζεται το πολυπόθητο best seller του… Όταν το ταξίδι τελειώνει, ο συγγραφέας κάνει ένα μεγάλο λάθος και η ηρωίδα του χαλάει τα σχέδια. Και τότε, όλα ανατρέπονται…»
Συναντηθήκαμε στο βιβλιοχαρτοπωλείο Αθηνά, κάπου στον Κορυδαλλό. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι ακόμα απλοί, εκεί που ακόμα υπάρχουν γειτονιές και ο κόσμος μοιάζει να μην έχει ακόμα σκληρύνει τόσο πολύ.
Και εκεί, στα δικά του λημέρια, αφήσαμε τον Κωνσταντίνο να ξεδιπλωθεί, να εκφραστεί, να μιλήσει για το δικό του ταξίδι, τις δικές του ανησυχίες, τα δικά του όνειρα και φυσικά το τελευταίο του βιβλίο…
«Η δημιουργική γραφή είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Από παιδί έγραφα, ποιήματα, διηγήματα, κρατούσα ημερολόγιο. Όταν τα πράγματα στον χώρο της υποκριτικής «συννέφιασαν» πολύ, άρχισα να γράφω πιο συστηματικά γιατί είχα ανάγκη να εκφραστώ κι εγώ σαν καλλιτέχνης. Το πρώτο που κέρδισα ήταν η αγάπη των αναγνωστών όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο. Φυσικά όταν γράφω αισθάνομαι την απόλυτη ελευθερία γιατί φτιάχνω την ιστορία, τους ήρωες, την πλοκή, ενώ όταν ήμουν στη σκηνή έπρεπε να υποδυθώ ένα συγκεκριμένο ρόλο. Στη ζωή μου όμως, το να είμαι αισιόδοξος και να χαμογελάω δεν είναι ρόλος. Το χιούμορ είναι το κύριο χαρακτηριστικό μου το οποίο με αντιπροσωπεύει απόλυτα γι’ αυτό και υπάρχει έντονα σε όλα μου τα βιβλία. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλη μιζέρια. Έχει ανάγκη από γέλιο. Ζούμε δύσκολες εποχές στη χώρα μας αλλά οι μεγαλύτεροι έχουν βιώσει και πιο δύσκολες. Αυτό δεν σημαίνει ότι κλειδώνω τα όνειρά μου στο τελευταίο συρτάρι. Στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν νέο καλλιτέχνη είτε είναι ηθοποιός είτε είναι συγγραφέας να κάνει ένα δυνατό ξεκίνημα αν δεν έχει τα μεγάλα μέσα. Αισθάνομαι ευλογημένος όμως γιατί όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι δίπλα μου που με βοηθούν έμπρακτα και με ενθαρρύνουν σε αυτό που κάνω και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Πιστεύω στον εαυτό μου και ξέρω ότι θα τα καταφέρω. Άλλωστε ακόμα είμαι στην αρχή. Αντλώ τις δυνάμεις μου από τα ταξίδια. Ζω στην Νίκαια στο σπίτι που μεγάλωσα αλλά κάθε φορά που φεύγω, σε όποιο μέρος του κόσμου και να πάω, εμπνέομαι από τη φύση, τους ανθρώπους, τα χρώματα, τους ήχους. Πάντα όταν επιστρέφω κάθομαι και γράφω και αισθάνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος επάνω στη γη. Ευτυχισμένη έκανα και την ηρωίδα μου, τη Μαρία, στο Φόνοι στην Κρυστάλλη. Όταν το πήρε στα χέρια της το κατάλαβα. Τα μάτια της έλαμψαν. Ήταν δίπλα μου σε όλο το ταξίδι. Της το αφιερώνω, λοιπόν, καθώς και σε όλες τις ηρωίδες του κόσμου που ζουν, αγωνιούν, παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω. Οι «Φόνοι» μου κάνανε ένα μεγάλο ταξίδι, Αθήνα, Σύρος, Σπάρτη και το ταξίδι συνεχίζεται σε Θεσσαλονίκη, Νίκαια, Πάτρα κι εύχομαι να μη τελειώσει γιατί κρίνοντας από τα σχόλια και τις απόψεις των αναγνωστών είναι το καλύτερό μου. Θα ήθελα να έχω για πάντα έμπνευση αλλά όπως γράφω και στο βιβλίο Το «ποτέ» και το «πάντα» είναι απόλυτες έννοιες και δεν υπάρχουν, μου είπε κάποτε μια ψυχή… Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να πεις σε κάποιον θα σ’ αγαπώ για πάντα, γιατί αυτόματα λες ψέματα. Η αγάπη τελειώνει… Όλα κάποτε τελειώνουν… Εύχομαι από καρδιάς να τελειώσουν και τα βάσανα αυτής της χώρας…».
Αυτές οι τελευταίες λέξεις του Κωνσταντίνου είναι και η δική μου ευχή για το τέλος αυτού του αφιερώματος: όλα κάποτε τελειώνουν και εύχομαι από καρδιάς να τελειώσουν και τα βάσανα αυτής της χώρας, ενώ εσύ παλιέ μου φίλε, μην σταματήσεις ποτέ να είσαι αισιόδοξος, δημιουργικός και γεμάτος από ζωή και χαμόγελα…!
Οι «Φόνοι στην Κρυστάλλη» του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ινφογνώμων. Ευχαριστούμε το βιβλιοχαρτοπωλείο Αθηνά (Αθηνάς 8 Κορυδαλλός, Τηλ. 210 4952319) για την φιλοξενία, την φωτογράφο Νικολέτα Γιαννούλη για τις φωτογραφίες, και φυσικά τον Κωνσταντίνο για αυτήν την όμορφη και τρυφερή «εξομολόγηση».
