Κανένας: Μια ταινία του Χρήστου Νικολέρη

Η VILLAGE παρουσιάζει μια παραγωγή της N-ORASIS,σε συμπαραγωγή της ΕΡΤ και του Ε.Κ.Κ., την ταινία του Χρήστου Νικολέρη …

«Κανένας» η οποία θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 3 Μαρτίου 2011.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο Γκόραν και η Τζούλια, Ρώσος και Αλβανίδα, είναι δυο έφηβοι μετανάστες, δεύτερης γενιάς, δυο παιδιά με όνειρα και φιλοδοξία να ξεφύγουν από το περιβάλλον που μεγάλωσαν. Τα πράγματα για τους δυο νέους θα γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα, όταν οι δρόμοι τους θα συναντηθούν. Ο έρωτας θα είναι κεραυνοβόλος, αλλά οι δυο τους κόσμοι θα συγκρουστούν, απειλώντας να καταστρέψουν το πρώτο σκίρτημα που νιώθουν ο ένας για τον άλλο.

Αντλώντας ιδέες από το διαχρονικό θεατρικό έργο του  Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», η ταινία «Κανένας» φέρνει μια νέα ματιά στην πιο όμορφη και συνάμα πιο τραγική ιστορία αγάπης όλων των εποχών.
Την ταινία σκηνοθετεί ο Χρήστος Νικολέρης, σκηνοθέτης της δραματικής σειράς «Άγρια Παιδιά» που είχαμε δει από το Mega πριν δυο χρόνια. Στους ρόλους του Γκόραν και της Τζούλια, ο Αντίνοος Αλμπάνης («Νήσος», «Άγρια Παιδιά») και η πρωτοεμφανιζόμενη Τζωρτζίνα Λιώση.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΕΡΗΣ – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Για την ιστορία:
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση ότι θα χρησιμοποιούσαμε σαν βάση την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Θέλαμε να αφηγηθούμε μια ερωτική ιστορία και αυτή είναι η απόλυτη ερωτική ιστορία. Την χρησιμοποιήσαμε σαν ραχοκοκαλιά, για να αναπτύξουμε μετέπειτα την θεματική που μας ενδιέφερε και να την προσαρμόσουμε στο σήμερα. Η ιστορία των δυο παιδιών έχει μια απίστευτη ρομαντικότητα, η οποία αν μεταφερθεί αυτούσια στη σημερινή μέρα μπορεί να φανεί και αφελής. Δεν ζούμε εύκολα σήμερα αυτό τον έρωτα, χωρίς όρια, που δεν ενδιαφέρεται κανείς για τις επιπτώσεις, καθότι απαγορευμένος.

Πάντα λέμε ότι οι χαρακτήρες σε μια ταινία πρέπει να έχουν κάποιο πρόβλημα, ένα εμπόδιο να ξεπεράσουν. Γι αυτό και βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα, να τους τοποθετήσουμε στις κοινότητες των μεταναστών. Το γεγονός ότι είναι παιδιά δεύτερης γενιάς, κάνει το πρόβλημα ακόμη μεγαλύτερο, γιατί δεν τα κατατάσσει ούτε σαν μετανάστες, ούτε σαν Έλληνες. Είναι παιδιά που δεν νιώθουν ότι έχουν πατρίδα, που δεν ανήκουν πουθενά.
Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που μας απασχολούσε και μας απασχολεί γενικότερα. Σαν ανθρώπους και σαν δημιουργούς. Το ζούμε, το νιώθουμε το βλέπουμε κάθε μέρα. Είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι.

Οι κόντρες είναι κάτι σημερινό, αντίστοιχο με τις ξιφομαχίες στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Τότε έλυναν τις διαφορές τους με μάχες, με τα ξίφη… σήμερα με τις κόντρες αυτοκινήτων. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η προσαρμογή αυτή.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι διαφορετικό προσθέτει η ταινία σε μια τόσο χιλιοειπωμένη ιστορία. Νομίζω ότι ακριβώς για το λόγο αυτό, ότι είναι τόσο κλασική και όμορφή, όποιος και να την διηγηθεί, αν βάλει την δική του ματιά, θα την κάνει έστω και λίγο διαφορετική. Από την άλλη, ο «Κανένας» δεν είναι μια αυτούσια διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Χρησιμοποιεί την ιστορία του Σαίξπηρ σαν όχημα, σαν αφορμή, για να αναδείξει άλλα θέματα και μια άλλη προβληματική. Το ερωτικό κομμάτι της ιστορίας είναι σαφώς κοινό, αλλά από εκεί και πέρα, η ταινία αρχίζει και διαφοροποιείται σε σχέση με το αρχικό κείμενο του Σαίξπηρ.

Για την επιλογή της Αθήνας ως τόπου γυρισμάτων:
Στον «Κανένα» προσπαθήσαμε να μην χαρακτηρίσουμε τον χώρο, στον οποίο διαδραματίζεται η ταινία, να μην δείξουμε χαρακτηριστικά σημεία της Αθήνας… είναι μια κατάσταση η οποία θα μπορούσε να υπάρχει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, απρόσωπη, χαοτική, έτσι ώστε να μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορία, όσο περισσότερος κόσμος γίνεται.

Για την επιλογή των ηθοποιών:
Πολύ ενδιαφέρουσα σαν εμπειρία, ήταν η επιλογή των ηθοποιών. Παρότι είχα κάποια πράγματα στο μυαλό μου σε σχέση με τους χαρακτήρες και τις ερμηνείες, κάποια άλλα, φυσιολογικά, διαμορφώθηκαν στην πορεία. Έγιναν αλλαγές, τόσο λόγω συνθηκών, αλλά και επειδή έβλεπα κάτι που ήταν καλύτερο από αυτό που σκεφτόμουν. Υπήρξαν ρόλοι που ήξερα από την αρχή τι ήθελα, όπως ο ρόλος του Μερκούτ που από την αρχή ήθελα να τον ερμηνεύσει ο Νικόλας Παπαγιάννης. Υ

πήρξαν και ρόλοι που με δυσκόλεψαν περισσότερο, όπως εκείνος της Τζούλιας, γιατί έψαχνα να βρω μια αγνότητα και μια αθωότητα στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας την οποία και την βρήκα κατά τύχη στο πρόσωπο της Τζωρτζίνας. Έχει αυτή την ειλικρίνεια, την αγνότητα, την ομορφιά, την αθωότητα, στοιχεία που έπρεπε να έχει ο ρόλος,… και μαζί δικά της πράγματα που πρόσθεσε στον χαρακτήρα. Με τον Αντίνοο έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν. Είναι ηθοποιός με γερές βάζεις, δεν κάνει πράγματα στην τύχη. Παρόλο που μπήκε τελευταία στιγμή στο καστ της ταινίας, ήταν για μας, ευτυχής συγκυρία.

Κινηματογράφος vs. Τηλεόραση:
Οι διαφορές ανάμεσα στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι περισσότερο πρακτικές. Υπάρχει το θέμα του χρόνου. Στην τηλεοπτική σειρά πρέπει μέσα σε 5 μέρες να βγάλεις 45 λεπτά καθαρού τηλεοπτικού χρόνου. Στα γυρίσματα μιας ταινίας, έχεις περισσότερο χρόνο. Χτίζεις με τους συνεργάτες σου καλύτερα την κάθε σκηνή χωριστά. Θα προσέξεις τα φώτα, τα σκηνικά κλπ. Έχεις πολύ χρόνο για πρόβες, χτίζεις το ρόλο μαζί τους. Έχει σχέση βέβαια με το πως κάνει κανείς τηλεόραση, πως προσεγγίζει την τηλεοπτική γλώσσα. Μπορείς και εκεί να δουλέψεις τελείως κινηματογραφικά και να μην έχει τόση διαφορά το αποτέλεσμα. Έτσι δουλέψαμε και στα «Άγρια Παιδιά».

ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΑΛΜΠΑΝΗΣ (Γκόραν)
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΛΙΩΣΗ (Τζούλια)
ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ (Μερκούτ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (Τύμπαλτ)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (Ντιμίτρι)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΟΣ (Ίλια)
ΕΦΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ (Μάνα)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΑΠΗΣ (Πατέρας)
ΜΑΝΟΣ ΒΑΚΟΥΣΗΣ (Παραχαράκτης)

Σκηνοθεσία ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΕΡΗΣ
Σενάριο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΣΗΦΕΛΗΣ
Παραγωγός ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΞΗΝΤΑΡΗΣ
Οργάνωση Παραγωγής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΟΥΣΟΥΛΑΣ
Διεύθυνση Παραγωγής ΝΙΚΟΣ ΔΟΥΚΑΣ
Φωτογραφία ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΠΟΛΗΣ
Μοντάζ ΛΑΜΠΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Ήχος ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΖΕΛΚΑΣ
Sound Design – Μίξη Ήχου ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΣΚΙΩΤΗΣ
Σκηνικά – Κοστούμια ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ
Μουσική THE PREFABRICATED QUARTET
Casting READY2CAST