Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το βιβλίο του Προσπέρ Μεριμέ, Κάρμεν σε μετάφραση του Δημήτρης Στεφανάκης.
«Τελευταία έγραψα μέσα σε οκτώ ημέρες μια ιστορία που εσείς η ίδια μου είχατε διηγηθεί, πάνε τώρα δεκαπέντε χρόνια. Φοβάμαι μάλιστα πως την έχω χαλάσει λίγο. Πρόκειται για κάποιον παλικαρά από τη Μάλαγα που σκότωσε τη μαιτρέσα του. Καθώς έχω μελετήσει πολλά για τις Tσιγγάνες, είπα πως η ηρωίδα μου θα είναι Tσιγγάνα». Όταν ο Μεριμέ έγραφε στην Κοντέσα ντε Μοντίγιο για την καινούργια του νουβέλα, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί πως η ηρωίδα που έπλασε θα δραπέτευε από τον κόσμο της φαντασίας του. Λίγα χρόνια μετά η Κάρμεν θα γινόταν διάσημη φιγούρα της όπερας κι από κει θα ξεκινούσε το ταξίδι της στον κόσμο του μύθου, που μοιάζει να μην έχει τέλος. Γεγονός παραμένει πάντως πως η νουβέλα του Γάλλου συγγραφέα είναι η αυθεντική ιστορία της άστατης Tσιγγάνας που ερωτεύεται με πάθος και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα που έχει δώσει ποτέ η γαλλική λογοτεχνία.
O Προσπέρ Μεριμέ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1803 από πατέρα ζωγράφο. Σε πολύ νεαρή ηλικία ξεκινά να σπουδάσει νομικά και μετά το πέρας των σπουδών του δημοσιεύει ένα σύνολο έξι θεατρικών έργων, “Το θέατρο της Κλάρα Γκαζύλ”, το 1825, που τον καθιερώνει ως μιας προεξέχουσα μορφή του ρομαντικού κινήματος στη Γαλλία. Ύστερα ακολούθησαν τα έργα: “La Jacqerie”, το 1828, μια σειρά δραματικών σκηνών από τη μεσαιωνική εποχή, και η νουβέλα “Το χρονικό της βασιλείας του Καρόλου ΙΧ”, το 1829. Στα έτη 1829-1830, δημιουργεί έξι αξιοσημείωτα έργα. Την ίδια περίοδο ξεκινά τη δημοσιοϋπαλληλική του καριέρα. Διορίζεται γενικός επιθεωρητής των ιστορικών μνημείων, θέση που διατήρησε μέχρι το 1860. Ταξιδεύει σε ολόκληρη την Ευρώπη και ασχολείται κυρίως με τη συγγραφή ιστορικών δοκιμίων και ταξιδιωτικών σημειώσεων που άπτονται ιστορικών και αρχαιολογικών θεμάτων. Το 1844 γίνεται δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία. Ο Μεριμέ ύστερα από τη δημοσίευση της “Κάρμεν” το 1847, δεν έγραψε καμία νουβέλα για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το 1854 ονομάζεται γερουσιαστής και εξελίσσεται σε διακεκριμένη προσωπικότητα στην Αυλή του Ναπολέοντα ΙΙΙ. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του αρχίζει και πάλι τη συγγραφή μικρών ιστοριών, τριών τον αριθμό, που καμία όμως δεν επρόκειτο να δημοσιευθεί. Πέθανε στις Κάννες το 1870.