Η Κάρμεν Ρουγγέρη γράφει για την πορεία της στο παιδικό θέατρο.
“Καταρχάς να πω πως ο όρος παιδικό θέατρο είναι πολύ περιοριστικός, γι’ αυτό και προτιμώ να το χαρακτηρίζω θέατρο για παιδιά. Δεν πιστεύω στην ύπαρξη κάθετων διαχωρισμών. Υπάρχει απλώς θέατρο που μπορούν να δουν και θέατρο που δε μπορούν να δουν τα παιδιά.
Μετά από σαράντα χρόνια που υπηρετώ το θέατρο πιστεύω ακόμα πως όλοι έχουμε κάτι να κερδίσουμε από αυτό. Όμως στο θέατρο για παιδιά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ουσιαστικά. Κι αυτό μπορείς εύκολα να το καταλάβεις φτάνει για μια μόνο φορά να παρακολουθήσεις μια παράσταση για παιδιά μέσα από τη σκηνή, κρυφά, μέσα από τις κουίντες. Τότε μαγεύεσαι! Και τότε μπορείς να καταλάβεις την προσφορά μιας καλής παράστασης. Το συνηθίζω να βλέπω ανάποδα τις παραστάσεις μου πίσω από τις κουρτίνες για να δω πώς λίγο- λίγο κερδίζουν την προσοχή των παιδιών.
Και είναι αυτές οι αντιδράσεις των παιδιών που μου δίνουν νιότη, ενέργεια και κουράγιο για να συνεχίσω. Μου αρέσει είναι αλήθεια να ανακατεύομαι σε όλα. Όταν προλαβαίνω προσπαθώ να συμμετέχω στα έργα μου γιατί μου αρέσει να τιμώ τους μικρούς μου φίλους. Αλλά ακόμα κι όταν δεν παίζω έρχομαι πάντα να καλωσορίσω τα παιδιά και να κάνω την εισαγωγή του έργου. Κάτι που το θεωρώ απαραίτητο για την καλή πορεία της παράστασης. Σαν ένα είδος γέφυρας που ενώνει τη σκηνή με το κοινό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η αγάπη μου για τα παιδιά και το θέατρο έρχεται και παντρεύεται με την αγάπη μου για τη μυθολογία, τον Όμηρο τα κλασικά έργα. Μ’ ενδιαφέρουν τα κλασικά γιατί… δεν είναι τυχαίο που είναι κλασικά! Αντέξανε στο χρόνο γιατί έχουν αξία και με ενδιαφέρει να δίνω στα παιδιά έργα που έχουν αξία. Μου αρέσει να τους δίνω ένα θέμα που να τους ενδιαφέρει να μάθουν περισσότερα από ότι στην παράσταση και να πάρουν ένα βιβλίο στο χέρι να μάθουν κάτι επιπλέον. Να τους δώσει ένα ερέθισμα. Πρέπει κάθε θεατρικό έργο που παρουσιάζεται να έχει μέσα του κρυμμένους θησαυρούς. Οι θησαυροί αυτοί είναι τα μηνύματα που μπορεί ο κάθε άνθρωπος να πάρει.
Βέβαια σε πολλές παραστάσεις υπάρχουν πάρα πολλοί θησαυροί που άλλα παιδιά μπορούν να τους ανιχνεύσουν, να τους βρουν και άλλα παιδιά δε μπορούν γιατί είναι πιο μικρά. Εμένα με ενδιαφέρει, ανάλογα με την ηλικία του το κάθε παιδί να πάρει αυτό που μπορεί να πάρει. Το μήνυμα που μπορεί να πάρει και να καταλάβει!
Το θέατρο είναι πηγή γνώσης και τα παιδιά πρέπει να μάθουν να πηγαίνουν. Βέβαια πρέπει να προσέχουν οι γονείς σε ποιο θέατρο τα πηγαίνουν, ποιος είναι ο δημιουργός, γενικά να το ψάχνουν. Είναι πολύ πιο ωραίο να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά ένα καλλιτεχνικό προϊόν όπως είναι μια παράσταση, παρά γαριδάκια που θα τους κάνουν και κακό! Φέτος, σκηνοθετώ δύο έργα σε κείμενα που όπως πάντα έχω γράψει η ίδια.
Παρουσιάζω καταρχάς στο θέατρο Κιβωτός το έργο Μαγικό κλειδί εμπνευσμένο από το παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα “Η καρδιά της βασιλοπούλας”, ένα παραμύθι που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή! Πρόκειται για ένα παραμύθι που θίγει ζητήματα όπως η Αφοσίωση, η Αλληλεγγύη, η Χαρά της προσφοράς, η αγάπη για την Πατρίδα και την Οικογένεια, ο Θάνατος, η Ευτυχία, η Δυστυχία, η Λύπη, η Χαρά, όλα τα στοιχεία που αναπόφευκτα θα συναντήσουμε σ’ αυτή τη ζωή!
Και στο ολοκαίνουριο και φιλόξενο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζω ένα λατρεμένο μου παραμύθι παρμένο από την ελληνική μυθολογία που ξεκινάει από το Δία μεταμορφωμένο σε Χρυσή Βροχή. Το αγκάλιασμα της χρυσής αυτής βροχής με τη Δανάη, την πεντάμορφη βασιλοπούλα από το Άργος, θα φέρει στον κόσμο ένα μωρό. Ένα θεϊκό μωρό, που μεγαλώνοντας θα γίνει από τους πιο ξακουστούς ήρωες της ανθρωπότητας. Ο Περσέας!
Πάντα με σεβασμό και αγάπη για τους μικρούς μου φίλους.”
Info:
Η Κάρμεν Ρουγγέρη σπούδασε τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο, θέατρο στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης και Πειραϊκού Συνδέσμου, και έκανε ειδικές σπουδές στην όπερα στο Πανεπιστήμιο της Περούτζα. Ως ηθοποιός έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Εθνικού και του Ελευθέρου Θεάτρου. Συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ερμηνεύοντας χαρακτηριστικούς ρόλους. Το 1985 δημιουργεί τη θεατρική ομάδα «Ρακοσυλλέκτες», το 1993 την Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και το 1996 την Παιδική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στο «Παιδικό Στέκι» ιδρύει την ομάδα «Θεατρικού παιχνιδιού» (1996, θέατρο Κιβωτός). Στο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται θεατρικά έργα για παιδιά, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη σκηνοθεσία στο θέατρο αλλά και στην όπερα για παιδιά.