Φεύγοντας για το μεγάλο ταξίδι στην αιωνιότητα, ο Γουίλιαμ Φώκνερ είχε στις αποσκευές του το βραβείο Νόμπελ δύο βραβεία Πούλιτζερ και το Εθνικό βραβείο βιβλίου των ΗΠΑ. Κυρίως όμως έφυγε με την πεποίθηση του μεγάλου δημιουργού πως εξαργύρωσε στο ακέραιο το ταλέντο του. Είναι ο άνθρωπος που έκανε την αφήγηση ένα είδος λαϊκού δικαστηρίου.  Στο έργο του ο αναγνώστης, αυτός ο μέγας δικαστής, κρίνει νηφάλιος και αδέκαστος την αλήθεια και το ψέμα, την αγάπη και το μίσος, το πάθος και τις αδυναμίες, βασισμένος στις διαφορετικές μαρτυρίες που καταθέτουν οι ήρωες ενός μυθιστορήματος για μια και μόνη ιστορία. Στις φλέβες της μυθοπλασίας του έρεε ο Μισισιπής, ο ποταμός-παραμυθάς, κι η φανταστική κομητεία της Γιοκναπατάφα με την ακαταμάχητη γοητεία του Αμερικάνικου νότου έγινε σήμα κατατεθέν της τέχνης του. Δεν ξεπέρασε ποτέ τον αλκοολισμό του, βούτηξε στα λασπόνερα των εξωσυζυγικών σχέσεων, έζησε στο ημίφως της λογοτεχνικής του αφάνειας μέχρι το Νόμπελ δούλεψε από νυχτοφύλακας μέχρι σεναριογράφος και πέθανε προδομένος από την καρδιά του το 1962. Τώρα, στον Παράδεισο,  θα έχει να παραπονιέται πως οι πωλήσεις των βιβλίων του ήταν μάλλον ασήμαντες σε σχέση με το απροσμέτρητο ταλέντο του.  Ο Θεός της Μεγάλης Λογοτεχνίας είναι σκληρός με τους εκλεκτούς του, φίλε Γουίλι…