Στα χρόνια που θα έρθουν μπορεί να δούμε άντρες συγγραφείς να ξεπερνούν τον Τζόις, τον Προυστ, τον Κάφκα και τον Ντοστογιέφσκι. Καμιά γυναίκα όμως δεν θα φτάσει την Βιρτζίνια Γουλφ. Αυτή η πνευματική Αμαζόνα του εικοστού αιώνα που έμαθε τη λογοτεχνία από πρώτο χέρι βουτώντας στους αναρίθμητους τόμους της οικογενειακής βιβλιοθήκης, έβαλε τα γυαλιά σε όλους τους καλαμαράδες της εποχής της. Στο αριστούργημα της “η κυρία Νταλογουέι” άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού στην αφήγηση, εισάγοντας ένα συνειρμικό τρόπο γραφής που ερμηνεύει βαθύτερα τον χαώδη μεσοπολεμικό κόσμο στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του 1923. Οι αναμνήσεις μιας μέρας αρκούν για να συνθέσουν ένα μνημειώδες μυθιστόρημα. Η Κλαρίσα Νταλογουέι είναι η ηρωίδα αυτής της μνημειώδους για τη λογοτεχνία μέρας. Λίγο ενδιαφέρει αν στη δημιουργό της άρεσαν οι γυναίκες ή αν αυτοκτόνησε υπό το βάρος μιας ανυπόφορης τρέλας που θέριευε μέσα της, ρίχνοντας σώμα και ψυχή στο ποτάμι του Ουζ στις 28 Μαρτίου του 1941. Για κάποιους η ευλογία είναι και κατάρα ή το αντίστροφο.