Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες, λοιπόν. Ή για τα γυναικεία προσωπεία που κρύβουν καλά ένα ανδρικό πορτρέτο; Ένα κάπως ερμαφρόδιτο πλάσμα. Σταματημένο σε ένα κινηματογραφικό καρέ, εμπνευσμένο και παρμένο από το fashion world ανάμεσα σε μια ατμόσφαιρα απόκοσμη που δεν προσπαθεί να βρει καμία γεωγραφική ταυτότητα. Αδιευκρίνιστα σύμβολα διακοσμούν χέρια που θέλουν κάπου να τοποθετηθούν, αυτόνομα από το υπόλοιπο σώμα το οποίο συμπεριφέρεται με θρασύτητα σαν μια δυσδιάστατη φλοίδα της πραγματικότητας.
Έχω πολλές φορές προσπαθήσει να αλλάξω τον τρόπο που ζωγραφίζω η σκέφτομαι πάνω σ αυτό, έτσι, για να αρνηθώ εμένα και να πειραματιστώ… μάταια προσπαθώ να αποφύγω τη τελική κατάληξη. Πιστεύω ότι είμαι φτιαγμένη για να πω μόνο «μια» ιστορία. Αλλά ακόμη δε την έχω πει ή δεν είμαι ευχαριστημένη ακριβώς από το πώς ακούγεται. Ψάχνω τα λόγια και κάθε φορά ανακαλύπτω ένα καινούριο αλφάβητο, το όποιο μοιάζει πολύ με το προηγούμενο τελικά…
Μεταξύ πραγματικού και μη, ένα πέπλο ψεύτικης ομορφιάς έρχεται να μαλακώσει τα σκληρά περιγράμματα της πραγματικότητας στην οποία είναι αδύνατο να παραδοθώ άνευ όρων. Ταλαιπωρημένα fashion icons πασπαλίζονται με αστερόσκονη, είναι μια προσωρινή ανακούφιση, μια λύτρωση για να αντέξω το γρήγορο πέρασμα τις πραγματικότητας, το νόημα της ζωής, που να είναι άραγε; Πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρχει προσέγγιση στη τέχνη χωρίς λύτρωση, στα ήδη ιδωμένα και χιλιοειπωμένα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτά τα κορίτσια έχουν αποδεχτεί την αδυναμία του φύλου τους εδώ καιρό. Το βλέμμα τους θα ψάξει το δικό σου, θέτοντας το μεγάλο ζήτημα της απελευθέρωσης τους και σίγουρα δε θα ‘χεις κάτι εύκολο να απαντήσεις. Τι να πεις στη Μητέρα Παναγία που βίωσε το απόλυτο πένθος, στην Πηνελόπη στην αναμονή του ναυτικού της ή στην Ελένη Αλταμούρα όταν έφυγε για σπουδές μεταμφιεσμένη άνδρας; Υπάρχει μια αμηχανία εδώ… και οι γυναίκες εν τω μεταξύ προσπαθούν να πλησιάσουν μεταξύ τους, θέλουν να κολλήσουν και όσο πιο στενά τόσο μεγαλώνει αυτό το υπέροχο κενό μεταξύ τους. Σιωπή και παύση. Αυτός ο άηχος χρόνος, που ακούγεται εκείνη τη μοναδική στιγμή όταν βουλιάζεις ίσως λίγο πιο χαμηλά στο ασυνείδητο.
Το “Sweet Melancholy” η τελευταία μου σειρά πορτρέτων, γεννήθηκε σαν τίτλος ένα βράδυ βγαίνοντας από το σινεμά, στη “Melancholia” του “Lars Von Trier”. Είπα τότε στο σύντροφο μου, αυτές οι γυναίκες μοιάζουν τόσο πολύ με τις δικές μου κι εκείνος έγνεψε καταφατικά και λίγο χαμογέλασε, σαν να ήξερε κάτι που δεν ήξερα εγώ. Λίγα χρόνια αργότερα θα βίωνα την απόλυτη μελαγχολία μέσα από την απώλεια του. Στη γκαλερί ArtΠρίσμα κλείνει ένας κύκλος ζωγραφικής περίπου έξι ετών και ανυπομονεί για την επόμενη ημέρα. Περνώντας στο επόμενο επίπεδο, της απόλυτης ελευθερίας όταν θα είναι πια γεγονός η απειροελάχιστη προσωρινότητα μου πάνω στη γη.
Info:
Η Κατερίνα Κοκκινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Αποφοίτησε το 2008 από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου με δάσκαλο τον Γ.Γκολφίνο και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Ξ.Σαχίνη. Ενώ, από το 2000 είχε τελειώσει τις σπουδές της στη σχολή Διακόσμησης των ΤΕΙ Αθήνας και έχει παρακολουθήσει πρόγραμμα φοίτησης Erasmus στο De Mont Fort University, Αγγλία. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε γκαλερί και μουσεία. Τον Νοέμβριο του 2018 θα παρουσιάσει τη νέα της σειρά έργων με τίτλο “Sweet Melancholy” στη γκαλερί ArtΠρίσμα στον Πειραιά.
Διαβάστε επίσης:
Sweet Melancholy: Έκθεση της Κατερίνας Κοκκινάκη στη γκαλερί Art Πρίσμα | Διάρκεια έκθεσης: 16 Νοεμβρίου 2018 – 9 Δεκεμβρίου 2018
