Κατερίνα Μπερδέκα: The 24 Hour Plays Athens μια θεατρική γιορτή στην Αθήνα

Το The 24 Hour Plays, το θεατρικό project που ξεκίνησε από το Broadway, έρχεται στην Αθήνα για δεύτερη φορά για δύο μόνο παραστάσεις. Η Κατερίνα Μπερδέκα, μία εκ των σκηνοθετών, μας βάζει στο κλίμα του αθηναϊκού The 24 Hour Plays.

Το The 24 Hour Plays Athens θα παρουσιαστεί για δύο μόνο παραστάσεις στο θέατρο Τζένη Καρέζη, στις 3 και 10 Απριλίου 2012.

Συνέντευξη στον Νώντα Δουζίνα
Photo: Πέτρος Αρβανιτάκης

CultureNow: Το «24 Hour Plays Athens» είναι μια πρωτότυπη ιδέα αναμφίβολα…

Κατερίνα Μπερδέκα: Άκουσα πρώτη φορά για την ιδέα του «24 Hour Plays Athens» από τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο πριν τέσσερα χρόνια, και νομίζω ότι είναι η πιο προκλητική, θεατρική ιδέα που έχω ακούσει. Αυτό που με εξίταρε ήταν ότι σε πύκνωση χρόνου εμπεριέχει την ίδια την ουσία του θεάτρου. Τη δημιουργία ενός καλλιτεχνικού όντος που εν τη γενέση προετοιμάζεται ήδη για τον θάνατό του.

C. N.: Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη θεατρική πρόταση;

Κ. Μ.: Συνεργάζομαι με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο σχεδόν εννέα χρόνια στο κομμάτι της θεατρικής παραγωγής. Δεν συνεργάστηκα ποτέ μαζί του ως σκηνοθέτης. Είναι δύσκολο να μιλάς με έναν παραγωγό- ακόμα κι αν είναι εξαιρετικά δημιουργικός όπως είναι ο Γιώργος- καθημερινά για παραστάσεις και συντελεστές που πρόκειται να γίνουν και να «αυτοπροταθείς» ως σκηνοθέτης. Η συγκεκριμένη είναι μια ευτυχής, ανώδυνη συγκυρία και για τους δυό μας.

C. N.: Η πηγή έμπνευσης του κάθε συγγραφέα, θα είναι ο ηθοποιός;

Κ. Μ.: Μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως, όταν πρέπει κάποιος να ολοκληρώσει ένα κείμενο μέσα σε ένα βράδυ και το οποίο θα σκηνοθετηθεί και θα ερμηνευθεί από τον ηθοποιό σε λίγες ώρες, λαμβάνει υπόψιν του… για το καλό όλων ό,τι έχει στα χέρια του, δηλαδή τον ηθοποιό και ένα σκηνικό αντικείμενο.

C. N.: Τι είναι πιο απαιτητικό; Η συγγραφή ενός έργου σε τόσο λίγο χρόνο, ή η απόδοσή του;

Κ. Μ.: Είναι και τα δύο εξίσου τρομακτικά και προκλητικά. Είχα την χαρά να συμμετάσχω σε κάτι ανάλογο. Γράψαμε μαζί με την Αλίκη Δανέζη Knutsen το σενάριο Euphoria για το “48hours Project” (το ανάλογο project για ταινίες μικρού μήκους). Περάσαμε ένα υπέροχο, δημιουργικό αγωνιώδες βράδυ και είδαμε το ξημέρωμα με ένα έτοιμο κείμενο στα χέρια μας. Φαντάζομαι και ελπίζω ότι το συναίσθημα μου το βράδυ της Τρίτης 3 Απριλίου στο θέατρο Καρέζη θα είναι το ίδιο.

C. N.: Η δική σας θέση θα βρίσκεται στην οργάνωση καθαυτή, ή και στην σκηνοθεσία;

Κ. Μ.: Μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Περιγράφει το πώς υπάρχω στο θέατρο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θα σκηνοθετήσω αλλά δεν μπορώ και δεν θέλω να αποφύγω να ανακατευτώ στην οργάνωση αυτού του τεράστιου εγχειρήματος. Ήδη, εδώ και μήνες συζητάμε γι΄αυτό με τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο και σίγουρα εκείνη την μέρα κάτι θα μπορώ να κάνω «άτυπα» για να βοηθήσω.

C. N.: Σκηνοθετικά, ποιες είναι οι ιδιαίτερες απαιτήσεις του συγκεκριμένου έργου;

Κ. Μ.: Ότι όλα όσα γίνονται μέσα σε δύο-τρεις μήνες πρέπει να γίνουν σε λίγες ώρες… Τα όπλα του σκηνοθέτη δεν μπορεί παρά να είναι μόνο το κείμενο και ο ηθοποιός. Αυτή η συνειδητοποίηση όμως είναι σπουδαία, γιατί μέσα στις πολύμηνες πρόβες ξεχνάμε πως αυτά είναι και θα έπρεπε να είναι τα όπλα του σκηνοθέτη πάντα.

C. N.: Εκτός από τις Η.Π.Α., η παράσταση αυτή έχει διαμορφωθεί έτσι και σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα;

Κ. Μ.: Στο Λονδίνο, όπου πια έχει σταθερή συνεργασία με το Old Vic του Κέβιν Σπέισι και στην Μπιενάλε της Βόννης.

C. N.: Πόσο εύκολο είναι, σε μια τέτοια παράσταση 90 λεπτών, να διατηρηθεί μια ενιαία εικόνα, μια συνοχή;

Κ. Μ.: Η δική μου αίσθηση γι΄αυτή την παράσταση είναι ότι πρόκειται για μια θεατρική γιορτή. Δεν περιμένω μια ενιαία εικόνα και συνοχή. Ελπίζω σε ετερόκλητα στοιχεία που θα συνθέσουν έναν πολύχρωμο θεατρικό καμβά.

C. N.: Ποιο είναι το διαφορετικό-καινοτόμο στοιχείο μιας τέτοιας παράστασης;

Κ. Μ.: Να δείξει στο κοινό αλλά και στους ίδιους τους καλλιτέχνες πως το θέατρο είναι πάνω και πέρα απ΄όλα μια ευτυχής συνάντηση ανθρώπων και όχι απαραίτητα – χωρίς να αποκλείεται και αυτό φυσικά – μια μελέτη γραφείου ενός καλλιτέχνη, είτε αυτός είναι συγγραφέας, είτε σκηνοθέτης είτε οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος του θεάτρου.

C. N.: Πόσο δύσκολο, είναι εντέλει, το συγκεκριμένο εγχείρημα;

Κ. Μ.: Είναι δύσκολο, εύκολο, προκλητικό, αγχωτικό, χαλαρωτικό, ευχάριστο, όμορφο, επικίνδυνο, και αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο για όλους όσους το δημιούργησαν και θα συμμετάσχουν σ΄αυτό. Είναι ένα κομμάτι ζωής δηλαδή. 24 ώρες.