Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου είναι σκηνοθέτις. Αυτή την περίοδο, σκηνοθετεί τις παραστάσεις «Ο Γουόλτερ Μίττυ και ο Πανηγυρικός», του Ιάκωβου Καμπανέλλη και «Φελίτσε και Λίλυ: ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους», της Ελένης Καρασαββίδου, στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus.
***
Τρία σχεδόν χρόνια μετά την πανδημία και τα εφιαλτικά lockdown, επαναλαμβάνεται η παράσταση «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» της Ελένης Καρασαββίδου.
Μια παράσταση που όλοι οι συντελεστές και οι ηθοποιοί αγαπήσαμε και αντιμετωπίσαμε με πολύ σεβασμό. Είναι περίεργο να ζωντανεύεις πρόσωπα αληθινά και σύγχρονα. Η διαδρομή μας είχε πολλή μελέτη, αναζήτηση φωτογραφιών, επιστολών, ντοκιμαντέρ και όλων όσων θα μπορούσαν να μας φωτίσουν τις προσωπικότητες των δυο αυτών γυναικών αλλά και την περίοδο που έζησαν. Φελίτσε, μια Εβραία και Λίλυ, μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Εποχή: 1942-43. Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στο Βερολίνο. Βομβαρδισμοί και καταστροφές. Και η αντίδραση, να ζεις κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Ο πρώτος κύκλος της παράστασής μας ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα πριν από το lockdown. Και επαναλαμβάνεται τώρα. Γιατί πιστεύουμε ότι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Τα θέματα που θίγονται μέσα από αυτή την ιστορία αγάπης είναι πολλά. Ο φασισμός, η διαφορετικότητα, η θέση της γυναίκας, ο πόλεμος, ο ρατσισμός.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η παράσταση είχε απρόβλεπτη αποδοχή από το κοινό. Το έργο ήταν υποψήφιο για Βραβείο Δραματουργίας Καρόλου Κουν. «Ποτέ ο ίδιος αλλά ο ίδιος» αναφέρει ο Σάμιουελ Μπέκετ στο έργο του «Εκείνη τη φορά». Και είναι έτσι ακριβώς. Μετά την πανδημία είμαστε «ποτέ οι ίδιοι/ες αλλά οι ίδιοι/ες» Πόσες αλλαγές, συνειδητοποιήσεις, δυσκολίες, απώλειες ρεαλιστικές και μεταφορικές. Πόσα πράγματα δεν ήρθαν στο φως σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία, τις κακοποιήσεις γυναικών, τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις επιθέσεις εναντίον ομοφυλόφιλων και γενικά διαφορετικών. Και πόσος θυμός για όλο αυτό, απέναντι στο οποίο μένεις ανυπεράσπιστος, έγκλειστος, απομονωμένος. Πόσο άλλαξε ο τρόπος επικοινωνίας μας… Βιώνουμε έναν συντηρητισμό και μια οπισθοδρόμηση. Η άνοδος του φασισμού πανευρωπαϊκά, του ρατσισμού, της έμφυλης βίας, οι πόλεμοι, όλα αυτά τα φέρουμε στην επανάληψη της παράστασής μας. Μέσα από την απρόβλεπτη ιστορία αγάπης δυο γυναικών. Που μέσα στην γκρίζα εποχή του ναζισμού, ανάμεσα σε βομβαρδισμούς και θανάτους, περνάει όλη η περίοδος της σχέσης τους. Η Λίλυ Γουστ, έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της, με την ανάμνηση των 18 μηνών που πέρασε με την αγαπημένη της Φελίτσε. Μια μεγάλη αγάπη. Ένας κόσμος τόσο μακρινός και τόσο οικείος. Και σ’ όλο αυτό η αντίσταση. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα».
Και ο παραλογισμός: Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Η Λίλυ αναρωτιέται στο έργο: «Πες μου, πόσοι άνθρωποι που βρέθηκαν έχοντας ένα λάθος χαρακτηριστικό, (ιδεολογία, σεξουαλικότητα, θρησκεία ή χρώμα) τη λάθος στιγμή στον λάθος τόπο σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη, ονειρεύονται τούτη τη στιγμή να ξυπνήσουν αύριο το πρωί και να έχουν μια απλή και όμορφη ζωή»;
Και αλλού: «Θα βρεθούμε ξανά όταν δεν θα είσαι πια η Εβραία Σραγκενχάιμ αλλά ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους».
Photo credits: Κ. Ημέλλου
Διαβάστε επίσης:
«Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους», της Ελένης Καρασαββίδου στο Vault