Την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα η ατομική έκθεση της Κατερίνας Χρηστίδη με τίτλο Η μέρα που η σκιά του ήταν ίσως σκοτεινότερη.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 29 Οκτωβρίου 2016.
Η καθημερινότητα γίνεται παράξενη, όταν αναπτύσσεται σε ένα παράξενο έδαφος.
Thomas Mann, Το μαγικό βουνό.
Το πρώτο ερέθισμα από όπου η Κατερίνα Χρηστίδη αντλεί το υλικό για τα έργα της είναι η παρατήρηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στο περιβάλλον τους, των μεταξύ τους σχέσεων, των στάσεων και των συμπεριφορών τους, όλων όσων προδίδουν την πολυσχιδή και αντιφατική ανθρώπινη φύση. Όλα αυτά τα μετατοπίζει και τα οργανώνει ξανά σε αφηγήσεις εμπλουτισμένες από προσωπικές της προβολές, τοποθετώντας τους πρωταγωνιστές σε καταστάσεις όπου αρχικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έρευνά της επικεντρώνεται στη δημιουργία ενός κόσμου όπου ασαφείς φιγούρες συνυπάρχουν με διασπασμένα, άγνωστα τοπία. Η λογική της δουλειάς της βασίζεται στην αποσύνθεση και την ανασύνθεση ενός συνδυασμού στοιχείων που αντιτίθενται, προστίθενται το ένα πάνω στο άλλο ή στο τέλος συνγχωνεύονται, για να εκφράσουν μία ασταθή κατάσταση μεταξύ πολλαπλών πραγματικοτήτων.
Η εικαστικός προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια μία αίσθηση ταλάντευσης και αβεβαιότητας για το πού πραγματικά βρισκόμαστε, μέσα από ένα διάλογο διαφορετικών επιπέδων αναπαράστασης. Οι φόρμες συνδέονται μεταξύ τους με μία ελεγχόμενα απρόβλεπτη ανάπτυξη, αφού η διαδικασία δόμησης του έργου -πρωταρχικής σημασίας για αυτήν- γίνεται με τρόπο συνειρμικό και με διαδοχικές στρώσεις μέχρι να εμφανιστεί η εικόνα. Αυτός ο τρόπος κτισίματος της επιτρέπει την δημιουργία ενός διαύλου μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου.
«Η Κατερίνα Χρηστίδη δουλεύει τις διαβαθμίσεις του μαύρου. Χρησιμοποιεί ζωγραφικά εργαλεία για να πραγματοποιήσει σχέδια σε καμβάδες μεγάλων διαστάσεων. Δεν πρόκειται περί αφηρημένων σχεδίων. Αναγνωρίζουμε σώματα. Για ορισμένα μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι το ίδιο το σώμα του σχεδίου. Η καλλιτέχνης δουλεύει τις διαβαθμίσεις του μαύρου χρησιμοποιώντας το κάρβουνο· μάρτυρας τα ίχνη μαύρης σκόνης στο εργαστήριο της. Ξεκινάει από μία παράθεση ετερόκλιτων στοιχείων. Σχεδιάζει, σημειώνει σε μικρά κομματάκια χαρτί, μαζεύει εικόνες πάνω στις οποίες πέφτει τυχαία, ξανασημειώνει, κολλώντας σιγά σιγά το σύνολο στον τοίχο. Κατόπιν αρχίζει ένα μεγάλων διαστάσεων σχέδιο.
Τα σχέδια προσφέρουν σίγουρα μία οπτική εμπειρία, αλλά και μία εμπειρία αφήγησης, κάνοντάς μας να αναγνωρίσουμε παράξενα οικείες εικόνες. Και κάτι ακόμη: αυτό που φέρνει στην επιφάνεια η καλλιτέχνης μέσα από τις σωματικές, αφηγηματικές, μυθικές διαστάσεις των σχεδίων της, είναι η πρόκληση του αγγίγματος. Τα σχέδια της αγγίζουν το σώμα των διαβαθμίσεων του μαύρου. Ενσωμάτωνουν το άγγιγμα. Είναι εύθραυστο αυτό το σώμα. Πλησιάζοντας πολύ κοντά κινδυνεύουμε να χτυπήσουμε την άκρη της μύτης μας. Ωστόσο, ας πάρουμε το ρίσκο να αφεθούμε σ΄αυτό το άγγιγμα.»
J. Emil Sennewald, Παρίσι, Μάιος 2015
Απόσπασμα από τον κατάλογο Les escaliers sont en papier
