Με την Σιωπή και το Άφατο ασχολείται η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σε αυτή την ενότητα δουλειάς, με τίτλο «Όταν ο Κόραξ λευκανθεί…». Οι άνθρωποι, οι φωνές τους, οι μεταμορφώσεις τους σε πουλιά για την ανάγκη μιας κάποιας λύτρωσης, η αφωνία που μεσολαβεί ανάμεσα, το τραύμα, πολιτισμικό, έμφυλο ή προσωπικό, η αλαλία του ανείπωτου βρίσκονται όλα χαραγμένα σε επιφάνειες, άλλοτε με βαθιά σημάδια άλλοτε δια-τυπωμένα σε λευκά χαρτιά σαν ίχνη που προμηνύουν την ίαση. H θεματολογία της πηγάζει από περιστατικά μέσα στα οποία η κραυγή καταστέλλεται ως την ώρα της μεταμόρφωσης, από μορφές που πασχίζουν να μιλήσουν με την ελπίδα ότι θα τους δοθεί ένα πλάγιο βλέμμα. Αυτή η σειρά έργων αποτελείται από 12 σκαλισμένες μήτρες λινόλεουμ σε διαφορετικά χρώματα επάνω σε ξύλινα αναλόγια και μια μεγάλη ενότητα ξηρών εξώγλυφων εκτυπώσεων σε λευκά χαρτιά Fabriano.
Φ.Τ. Κατερίνα Ζαχαροπούλου, στην τελευταία έκθεσή σου στην Crux Gallery, με τίτλο “Όταν ο Κόραξ Λευκανθεί”, ενώ το ενδιαφέρον σου για τα άφατα και τα υποδόρια του ταξιδιού της ανθρώπινης υπόστασης παραμένει αμείωτο, εδώ σε είδαμε να κινείσαι προς μία βαθύτερη αφαιρετικότητα που υπογραμμίζει μια έντονη διάθεση για αναστοχασμό, με τα λιγότερα δυνατά μέσα, και μέσα στο horror vacui του απόλυτου λευκού, γύρω από τον άνθρωπο, τις ματαιώσεις του, τις στιγμές ευτυχίας, την ιστορία του. Μίλησέ μας για αυτή την καλλιτεχνική εξέλιξη/μετάβαση.
K.Z Η μετάβαση έγινε αργά, σταδιακά από το 2017 που ολοκληρώθηκε η παρουσίαση των έργων «Το κουκλόσπιτο της Petronella Oortman» (Bey Hamam 2011 και Μουσείο Μπενάκη 2017) και «Το Τραπέζι των Αφηγήσεων»(Στέγη Ιδρύματος Ωνάση 2017 και 6η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης 2017). Ήταν έργα στα οποία τα αντικείμενα, η θεατρικότητα των περφόρμανς, τα ρούχα και τα έπιπλα έπαιζαν κεντρικό ρόλο, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Η βάση των έργων μου ωστόσο ήταν πάντα εσωτερικά δομημένη στο ιστορικό, θεσμικό, προσωπικό βίωμα που εγγράφεται σχεδόν ακούσια στη σωματική μνήμη. Το σώμα το ίδιο πλάθεται από τη ζωή που του επιτρέπουμε να ζήσει, η φωνή αποκτά αποχρώσεις από τα πράγματα που είπε ή δεν είπε. Η τέχνη μου συνεργεί στην εμφάνιση των κρυμμένων «κινήσεων» ακόμη και όταν χρησιμοποιούνται τα ελάχιστα μέσα όπως σε αυτή την πρόσφατη δουλειά μου. Θα έλεγα ότι από πολυφωνική έγινα μονοφωνική από μια ανάγκη ησυχίας, παύσης, αφαίρεσης της ύλης, απομάκρυνσης από τον πιο κοσμικό χαρακτήρα της ζωής. Συνετέλεσαν πολλά πράγματα γι΄ αυτή την μετάβαση βέβαια, προσωπικές μετακινήσεις από θέσεις χρόνων, κοινωνικές μεταβολές, σωματικές και ψυχικές απειλές λόγω της πανδημίας, ψυχικές συναντήσεις με κείμενα και τραγούδια.
Φ.Τ. Στα νέα αυτά έργα αποτυπώνεται γλυκόπικρα το πέρασμα από την αθωότητα σε μία αβέβαιη και ίσως απειλητική ενηλικίωση. Φυσικά στοιχεία όπως πτηνά μοιάζουν να μεταμορφώνονται σε θηλυκά όντα και να πετούν ξανά. Πάρε μας από το χέρι και οδήγησέ μας στον κόσμο σου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κ.Ζ Η αθωότητα κάποτε τελειώνει έστω και αργά. Η ανθρωπότητα περνάει συχνά με βίαιο τρόπο αυτά τα στάδια. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, ας δούμε πώς η πανδημία άλλαξε τα δεδομένα. Η μεταμόρφωση είναι μια διαφυγή, πάντοτε ήταν, άνθρωποι άγγελοι, δαίμονες, πουλιά, λύκοι, γεμίζουν τα φαντασιακά εργαστήρια των καλλιτεχνών. Αλλά και στοιχειώνουν τις λαϊκές αφηγήσεις, τους μύθους και τα παραμύθια, τα τραγούδια και τις παροιμίες. Ο κόσμος μου συνδέεται ριζικά με αυτές τις αφηγήσεις από πολύ νωρίς. Είναι αν θέλεις και ιδιοσυγκρασιακές κάποιες επιλογές. Η πίστη στη Μεταμόρφωση έχει σημείο εκκίνησης ένα είδος επιθυμίας για ελευθερία. Ως προς τα πτηνά, τις ωραιότερες απαντήσεις τις βρήκα στο μικρό “Εγκώμιο των πουλιών” του Giacomo Leopaldi (εκδ. ΑΓΡΑ). Το κελάηδημα, το τραγούδι, η ελευθερία του πετάγματος, η χάρις, η συνεχής μετακίνηση, η όψη του κόσμου από ψηλά, είναι ιδιότητες για τα πουλιά και επιθυμίες για τους ανθρώπους. Μεταφορικά και κυριολεκτικά διάλεξα αυτές τις ιδιότητες που ισχύουν και αμφίδρομα. Τα θηλυκά όντα γίνονται πουλιά, χειραφετούνται και ελευθερώνονται ενώ μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε τους λόγους για αυτή τη ριζική μεταβολή. Εδώ συνταιριάζει η ανθρώπινη φωνή, το τραγούδι που επέλεξα να συνοδεύει τα έργα. Ενώ είναι θρηνητικό, ενώ μιλά για το αδιανόητο «όταν ο κόραξ λευκανθεί…» φράση που ήταν και ο τίτλος της έκθεσης, συνάμα ακούγεται σαν λυπητερό κελάηδισμα για την αδυναμία αλλαγής της ίδιας της φύσης των πραγμάτων. Αυτό είναι κατά πάσα πιθανότητα το πέρασμα από τη αθωότητα στην ενηλικίωση.
Φ.Τ. Η επιλογή της χαρακτικής, είτε με εξώγλυφα σχέδια σε χαρτί Fabriano είτε με εσώγλυφα σε linoleum, κατ’ αρχήν δημιουργεί την αίσθηση του ‘φαγώματος’, μίας βίαιης πράξης όπως κάθε γέννα, που όμως οδηγεί στη δημιουργία. Επίσης μας δίνει την ιδέα της τυπωμένης ανάγνωσης, η κάθε εικόνα δηλαδή λειτουργεί σαν τμήμα μίας γλωσσικής αφήγησης, και ταυτόχρονα καταδεικνύει την επιστροφή σε μία χειρονακτική μέθοδο η οποία μας έλειψε πολύ στην εποχή της άυλης επικοινωνίας μέσα στην πανδημία και της αναπόφευκτης ανάδειξης της ψηφιακής τέχνης και των NFTs. Την ίδια στιγμή το αποτέλεσμα αυτής της χειρωναξίας είναι ένα τόσο λεπτοφυές και ανεπαίσθητο σχέδιο που μοιάζει σαν το άγγιγμα της πρωινής αύρας, ενός φτερουγίσματος, σαν το οπτικό περίγραμμα που πλέκει ένας στίχος από γιαπωνέζικο χαϊκού… Μίλησέ μας για την πρόκληση της δημιουργικής πάλης με το υλικό.
Κ.Ζ Προτιμώ να σου απαντήσω με ένα απόσπασμα από το κείμενο της Ζυράννας Ζατέλη που έγραψε παρακολουθώντας την εξέλιξη της δουλειάς μου, τα στάδια της χειρωναξίας στην οποία αναφέρεσαι:
“Όταν ο κόραξ λευκανθεί… Κάποιο σαράκι, σκέφτηκα, οδηγεί αυτά τα κορίτσια της κάθε ηλικίας να μεταμορφωθούν σε δέντρα, για να μεταμορφωθούν μετά ξανά σε κάτι άλλο, ή να γίνουν μια και καλή πουλιά και να πετάξουν. (Τις δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω;) Οι αχνές φιγούρες που προέκυψαν από μια τέτοια χειρονακτική επίπονη περιπέτεια, με το λευκό να αναγράφεται πάνω στο λευκό, δεν φαίνεται να απέχουν ιδιαίτερα από το ίχνος που αφήνει ένα πουλί, το πέταγμά του, πάνω στο σύννεφο”.
Η χειροποίητη, αδιαμεσολάβητη παραγωγή των έργων, αρχικά με σκάλισμα σε μήτρες λινόλεουμ και ύστερα πίεση της μήτρας σε πρέσα επάνω σε χαρτιά fabriano απέχει από την ψηφιακή πρακτική όσο η κλασική τυπογραφία από το ηλεκτρονικό κείμενο. Δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδοθεί αυτή η λεπτή χειρονομία με άλλον τρόπο πέραν του χειροποίητου. Διαφαίνεται εξ’ άλλου μια καθολική επιστροφή της τέχνης σε κάτι το ριζικό, παραδομένο από γενιές πίσω και αρκετά υποτιμημένο. Η δική μου ανάγκη σε αυτή την τετραετή περίοδο αναζήτησης εργαλείων καταστάλαξε στη χάραξη ως τραύμα και στην ίασή του ως εξώγλυφη αποτύπωση σε μαλακά χαρτιά. Από την πληγή στην επούλωση, ας το πούμε έτσι. .Το τραύμα δεν είναι πάντα μόνο προσωπικό αλλά και πολιτικό, πολιτισμικό, έμφυλο. Περιέλαβα πολλών ειδών τραύματα σε αυτή τη δουλειά.
Φ.Τ. Ο τίτλος της έκθεσης και η θεματική της παραπέμπουν σε υλικό αλιευμένο από την παράδοση. Εκεί κάνουν την παρουσία τους εμβληματικές φιγούρες από ρεμπέτικες σκηνές της Ιωνίας, λαϊκά όργανα, οπτικοποιημένοι στίχοι, οικογενειακά πορτρέτα από την επαρχία, κεντίδια με βελονάκι, θύμησες και αχνά τραύματα, στα οποία αναφέρθηκες. Τα τελευταία χρόνια έχουμε παρατηρήσει μία προσπάθεια επανένωσης και επαναδιατύπωσης της παράδοσης από τη σύγχρονη τέχνη. Πώς αντιλαμβάνεσαι αυτή την τάση επιστροφής στα επιμέρους τοπικά στοιχεία και στις προσωπικές αφηγήσεις, που όμως όλα μαζί συνθέτουν το μεγάλο υφαντό της παγκοσμιότητας;
Κ.Ζ . Οι καλλιτέχνες νομίζω επιστρέφουμε σε τόπους μνήμης και τελετουργιών, μια ανάγκη σύνδεσης οδηγεί ξανά στην «μητρική στιγμή». Αν κάτι θεριέψει χωρίς τη ρίζα του ζωντανή, σύντομα θα καταρρεύσει. Πράγματα που κάποτε σήμαιναν την αξιοσύνη, την υπομονή, συμβόλιζαν την τήρηση παραδόσεων, διέσωζαν τραγούδια, καθημερινότητες μέσα στις οποίες συνέβαιναν όλα, θρήνοι, χαρές, δημιουργία, συνύπαρξη της χρηστικότητας με την ομορφιά σε απλές ασχολίες, απειλήθηκαν σοβαρά μέσα στον νέο ψηφιακό κόσμο. Ο ιστός που πλέκεται με το βελονάκι, η λαϊκή φορεσιά με τα κεντίδια της, οι μουσικές της εγγύς ανατολής, πράγματα που δήλωναν ολόκληρα ψυχικά τοπία μπήκαν στα μπαούλα ή στην καλύτερη περίπτωση κρύφτηκαν ως αναχρονιστικά. Δεν τα αναγνώρισε η σύγχρονη πραγματικότητα παρά μόνο σε ένα τοπικό, φολκλόρ και συχνά εθνικιστικό μοτίβο. Ό,τι παράγεται από μονάδες δεν εξυπηρετεί το παγκόσμιο δίκτυο, την μαζική διακίνηση. Η παράδοση προσδίδει μοναδικά χαρακτηριστικά στις κοινότητες των ανθρώπων ενώ ο σύγχρονος κόσμος ζητάει ομοιογένεια. Είναι μορφή ελευθερίας η παρέκκλιση από τον κανόνα. Ίσως αυτός είναι ο λόγος της επιστροφής στην οποία αναφέρεσαι.
Φ.Τ. Ενώ αντλείς μνήμες από το παρελθόν χρησιμοποιείς μία πολύ σύγχρονη εικαστική γλώσσα που μας φέρνει στον νου τα χαραγμένα μάρμαρα του Gary Hume, ενώ τα πάντα επικαιροποιούνται a propos με το πιο σύγχρονο ίσως έργο, τον “Ύπνο της Λογικής του Goya”. Μίλησέ μας για τις επιρροές σου.
Κ.Ζ Ο Γκόγια ήδη το 1799 μέσα από τα 80 χαρακτικά του γνωστά ως Los Caprichos μιλά για την ανοησία, την αμάθεια, τα ανθρώπινα λάθη, την παρακμή. Στο έργο το οποίο παραλλάσσω σε αυτή τη δουλειά δείχνει τις τερατώδεις νυχτερίδες που φτερουγίζουν πάνω από τον κοιμισμένο ζωγράφο ενώ μία από αυτές του έχει αρπάξει τα πινέλα του. Φοβερά επίκαιρο σχόλιο και για την ίδια την τέχνη… Ο Γκόγια είναι αξεπέραστος σε κάθε εποχή, όχι μόνο σαν μεγάλος τεχνίτης, ζωγράφος, χαράκτης αλλά και σαν νοηματοδότης των συμβόλων. Η επιρροή του στους καλλιτέχνες είναι δεδομένη. Όπως μεγάλη είναι και η επιρροή του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Το Κοράκι του με το Nevermore που κράζει, το «Ποτέ» μιας χαμένης αγάπης είναι από τα σπαρακτικότερα ποιήματα.
Δίπλα σε αυτά όμως ακούω και τη φωνή της Αγγέλας Παπάζογλου, τη φωνή της κουκουβάγιας και ταυτόχρονα τον ήχο από ένα ούτι που θρηνεί. Η σύγχρονη γλώσσα της τέχνης φτιάχτηκε από μια ανάγκη να μπορούν να ειπωθούν ιστορίες χωρίς το βάρος της αδιαμεσολάβητης περιγραφής. Μία σοφή γραμμή, μια λέξη που σημαίνει, μια χειρονομία που τελετουργεί είναι ικανές δυνάμεις να θυμίσουν, να ορίσουν, να τιμήσουν.
Φ.Τ. Συγκεράζεις την καλλιτεχνική σου εργασία με μία μακριά και πολύ επιτυχημένη πορεία 26 ετών ως η πιο αναγνωρισμένη δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση σε θέματα τέχνης. Πρόσφατα, 620 αρχεία εκπομπών σου ψηφιοποιήθηκαν, ταξινομήθηκαν. και παρουσιάστηκαν ως παρακαταθήκη για τους νεότερους, ενός πλούσιου και σπάνιου ιστορικού τεκμηρίου και αρχείου στη Βιβλιοθήκη της ΑΣΚΤ από τον Πρύτανη Νίκο Τρανό. Πώς έχεις καταφέρει να εξισορροπείς τους δύο αυτούς διακριτούς ρόλους σου, και πόσο έχει βοηθήσει την καλλιτεχνική σου εξέλιξη η διαρκής, ενδελεχής εμβύθιση στην τέχνη που μελετάς και παρουσιάζεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό;
Κ.Ζ Ειλικρινά δεν αισθάνομαι ότι κάνω δημοσιογραφία. Νομίζω ότι περισσότερο αναγνωρίζεται η επιμονή μου στη συστηματική καταγραφή της σύγχρονης εικαστικής γλώσσας. Η όποια αναγνώριση ήρθε και σε συνδυασμό με την πολύχρονη, είναι η αλήθεια, παρουσία μου στα μέσα, τηλεόραση, ραδιόφωνο. Από πολύ νωρίς κατευθύνθηκα προς τον σχηματισμό αρχείου και ήμουν τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω της ΕΡΤ κυρίως. Το αρχείο συγκεντρώθηκε, ψηφιοποιήθηκε και δωρίθηκε στην Βιβλιοθήκη της ΑΣΚΤ υπό τον τίτλο «Save The Dates- Ένα οπτικοακουστικό αρχείο για τη σύγχρονη τέχνη». Ουσιαστικά δεν υπάρχουν δύο ρόλοι αλλά ένας δρόμος με διαφορετικές οπτικές: Την κατεύθυνση προς την επικοινωνία μέσω της τέχνης του καιρού μας έτσι όπως την εκφράζουν οι δημιουργοί της και την δική μου προσωπική έκφραση μέσα από την τέχνη μου. Η εξέλιξη της δουλειάς μου ωφελήθηκε πολύ από το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαι για την δημιουργία των εκπομπών. Εννοώ τις συναντήσεις, τη σκέψη, τους τρόπους μέσα από τους οποίους θίγονται ζητήματα της εποχής. Οι αναφορές των καλλιτεχνών, οι πηγές τους, οι καταγωγές τους, όλα είναι πλούτος που μοιραζόμαστε ως κοινωνίες των ανθρώπων και της δημιουργίας. Η προσωπική μου δουλειά κινείται προς την διαρκή αναζήτηση αυτού του πλούτου.
Φ.Τ. Ως ‘κοινωνός’ της τέχνης λοιπόν, παρακολουθείς διαρκώς τις μεγάλες εκθέσεις και πρόσφατα σε είδαμε στη Μπιενάλε της Βενετίας. Πώς βλέπεις την τέχνη να προχωρά εξερχόμενη από μία πανδημία που τη σίγασε για δύο χρόνια, ενώ έχει να αντιμετωπίσει έναν νέο πόλεμο στη Δύση, ο οποίος πέρα από το μέγιστο ηθικό ζήτημα που δημιουργεί η εισβολή μίας χώρας σε μία άλλη, έχει ξεκινήσει και ένα ωστικό κύμα λογοκρισίας της τέχνης ως αντίποινα στην εισβολή. Το appropriation του εμβληματικού έργου του Goya, θεωρείς ότι αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα που βιώνουμε; Αποτελεί η τέχνη καθρέπτη της κοινωνίας και πώς μπορεί να σταθεί ελεύθερη μπροστά στις προκλήσεις των καιρών;
Κ.Ζ Η μεγάλη τέχνη ανέκαθεν αντανακλούσε τις κοινωνίες μέσα στις οποίες δημιουργήθηκε. Δεν πιστεύω τόσο στον ακτιβισμό στην τέχνη ούτε στους αποκλεισμούς ασφαλώς, πόσο μάλλον στη λογοκρισία. Μια και αναφέρθηκες στον Γκόγια και στο έργο που δανείστηκα για να φτιάξω μια παραλλαγή ας θυμηθούμε τον τίτλο του «Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα». Η ίδια αυτή διατύπωση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ομορφιά του συγκεκριμένου χαρακτικού του Γκόγια που δείχνει τον καλλιτέχνη σε βαθύ ύπνο ενώ από επάνω του κινούνται απειλητικά οι νυχτερίδες. Το έργο είναι αριστούργημα, ενώ το συμπέρασμα που το προκάλεσε είναι απειλητικό. Η τέχνη έχει αυτή την μοναδική ικανότητα να μιλάει για φρικώδεις καταστάσεις με όρους ομορφιάς. Μια ομορφιά που δεν αισθητικοποιεί αλλά συγκινεί όπως οι θρήνοι για τον νεκρό. Στην Μπιενάλε αυτή εν έτη 2022 είδαμε έργα που θυμίζουν μια μεγάλη εσωτερική έκρηξη αποκατάστασης. Φυλές, φύλα, προσωπικές ευαισθησίες απωθημένες για χρόνια, αναζήτηση νέων ταυτοτήτων, βλέμμα στραμμένο στη φύση, στην χειρωναξία, στην φωνή, όλα αυτά δεν είναι μήπως καθρέπτης που αντανακλά το πρόσωπο της κοινωνίας; Η ελευθερία στην τέχνη είναι υπόθεση ψυχική όχι συνδικαλιστική και νομίζω πως η εκφορά της υποφέρει λιγότερο από άλλες ανθρώπινες εκφράσεις όπως στην πολιτική, ας πούμε. Είναι το τελευταίο καταφύγιο με μια σχετική ασυλία.
Φ.Τ. Από την μεγάλη εμπειρία σου παρακολουθώντας την τέχνη έξω, πώς βλέπεις να διάγει η τέχνη στην Ελλάδα; Πώς αντιμετωπίζεται το Ελληνικό καλλιτεχνικό διαβατήριο στο εξωτερικό και ποια θεωρείς είναι τα σωστά βήματα επιβίωσης για έναν νέο καλλιτέχνη στη χώρα μας;
Κ.Ζ Η ενδιαφέρουσα τέχνη στη χώρα μας βγαίνει από εξαιρετικούς καλλιτέχνες μέσα σε όχι εξαιρετικές συνθήκες. Δεν υπάρχει σύγκριση με το εξωτερικό σε πολλά πεδία αρχής γενομένης από τα θεσμικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνικό καλλιτεχνικό διαβατήριο…Ποιος να το εκδώσει άραγε; Δεν μπορεί ο καλλιτέχνης από μόνος του να αποκτήσει ανταγωνιστική αξία σε σχέση με άλλους ξένους καλλιτέχνες που έχουν πολύ μεγαλύτερες και σοβαρότερες πιθανότητες να φέρουν το έργο τους στο κέντρο αν δεν υπάρξουν διεθνείς Έλληνες και ξένοι επιμελητές να το αξιολογήσουν αφού πρώτα το γνωρίσουν σε βάθος. Όλες σχεδόν οι ελληνικές συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού έχουν γίνει με προσκλήσεις από ξένους επιμελητές που γνώρισαν Έλληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό ή από κάποιες συγκυρίες στην Ελλάδα. Αυτό αλλάζει σταδιακά, νομίζω πως το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες καλλιτέχνες απασχολεί και τους Έλληνες επιμελητές. Όσο για τους νέους καλλιτέχνες, θα βρουν τους τρόπους τους μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος βήματα παρά μόνο καλό και κακό έργο, καλή και κακή τύχη μέσα στις συγκυρίες. Ποιος περίμενε ποτέ ότι ο Γιάννης Τσαρούχης θα συμμετείχε στην Documenta… Κι όμως.
Φ.Τ. Το ΕΜΣΤ αποκτά νέα διευθύντρια, την Κατερίνα Γρέγου και βάζει ξανά μπρος τις μηχανές του. Ποια είναι η άποψη σου για το νέο πρόγραμμα που αναγγέλθηκε;
Κ.Ζ Η Κατερίνα Γρέγου είναι ξεχωριστή περίπτωση επιμελήτριας. Ελληνίδα με μεγάλη επαγγελματική πορεία στο εξωτερικό που όμως ποτέ δεν απέστρεψε το βλέμμα της από τη χώρα της. Γνώριζε πάντα την ελληνική πραγματικότητα και σε έναν βαθμό την παρατηρούσε προσεκτικά. Η αποδοχή της θέσης της ως καλλιτεχνικής διευθύντριας του ΕΜΣΤ δεν θα είχε γίνει αν η ίδια δεν πίστευε στη δυναμική και την αξία του καλλιτεχνικού υλικού που έχει να διαχειριστεί. Γνωρίζει επίσης από την πολύχρονη εμπειρία της στο εξωτερικό τους τρόπους που τα πράγματα πρέπει να γίνουν, συν το ότι έχει εργαστεί ομαδικά και αποδοτικά σε όποια θέση και αν βρέθηκε. Το δυνατότερο προσόν της ωστόσο είναι η ίδια της η σχέση με την έννοια της δημιουργίας σε αυτήν εδώ την εποχή. Το πρόγραμμά της αντανακλά αυτήν τη σχέση. Είναι δυναμικό, λαμβάνει υπόψιν τον χώρο, τον τόπο και τον χρόνο, έχει όραμα που συνάδει με την ανάγκη να μπορεί η σύγχρονη τέχνη να συμπορεύεται με τη σύγχρονη κοινωνία των πολιτών. Είμαι πολύ αισιόδοξη για την πορεία του ΕΜΣΤ με την Κατερίνα Γρέγου στη θέση που είναι.
Φ.Τ. Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σχέδιά σου;
Κ.Ζ Δουλεύω εδώ και καιρό πάνω σε μια ιστορία την ολοκλήρωση της οποίας θα δείξω όταν έρθει η ώρα. Σχετίζεται με μια σημαντική Ελληνίδα και το αισθητικό δάσος της Καισαριανής, τη σχέση καταβολών και δημιουργίας, τη σχέση ανάμεσα στην καταστροφή της φύσης και την ανθρώπινη παρέμβαση από τη θετική όμως πλευρά. Το εργαστήριό μου «μεταφέρεται» για ένα διάστημα στον Υμηττό…
Παράλληλα προσπαθώ να βρω περισσότερους τρόπους δημιουργικής και εκπαιδευτικής χρήσης και θέασης του αρχείου των εκπομπών.
Photo Credit: Crux Gallery/ Θανάσης Ταμβακίδης
Διαβάστε επίσης:
Κατερίνα Ζαχαροπούλου – Όταν ο Κόραξ λευκανθεί: Έκθεση στην Crux Galerie