Με την Σιωπή και το Άφατο ασχολείται η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σε αυτή την ενότητα δουλειάς, με τίτλο «Όταν ο Κόραξ λευκανθεί…». Οι άνθρωποι, οι φωνές τους, οι μεταμορφώσεις τους σε πουλιά για την ανάγκη μιας κάποιας λύτρωσης, η αφωνία που μεσολαβεί ανάμεσα, το τραύμα, πολιτισμικό, έμφυλλο ή προσωπικό, η αλαλία του ανείπωτου βρίσκονται όλα χαραγμένα σε επιφάνειες, άλλοτε με βαθιά σημάδια άλλοτε δια-τυπωμένα σε λευκά χαρτιά σαν ίχνη που προμηνύουν την ίαση. H θεματολογία της πηγάζει από περιστατικά μέσα στα οποία η κραυγή καταστέλλεται ως την ώρα της μεταμόρφωσης, από μορφές που πασχίζουν να μιλήσουν με την ελπίδα ότι θα τους δοθεί ένα πλάγιο βλέμμα. Αυτή η σειρά έργων αποτελείται από 12 σκαλισμένες μήτρες λινόλεουμ σε διαφορετικά χρώματα επάνω σε ξύλινα αναλόγια και μια μεγάλη ενότητα ξηρών εξώγλυφων εκτυπώσεων σε λευκά χαρτιά Fabriano.
Και ενώ πρόκειται για μια μέθοδο της παραδοσιακής τυπογραφίας, εδώ τα γράμματα αντικαθίστανται από γραμμές και μορφές, κείμενα και οι ίδιες, μεταμορφώσεις φράσεων σε πουλιά, παιδιά, άνθη, ακόμη και τίτλους τραγουδιών από παλιά Σμυρνέικα τραγούδια. Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου σημειώνει πως η χαρακτική μέσα από την οποία διάλεξε να πει τις ιστορίες αυτές ταίριαξε πολύ με μιαν ανάγκη να δει πώς μπορούν να χαραχθούν τα βιώματα, οι απώλειες, ο πόνος, η ίδια η γλώσσα όταν έχουν απομακρυνθεί από την «μητρική στιγμή» και αφήνουν το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Και όπως τα πουλιά δεν αλλάζουν χαρακτήρα, ούτε όμως και τα τραγούδια, μένει να δει κανείς τι είναι αυτό το διαχρονικό συστατικό της λήθης και της σιωπής. Ποιά «φωνή» διατυπώνει καλύτερα, κρυμμένα και υπαινικτικά αυτό το Ποτέ.
Η φράση «όταν ο Κόραξ λευκανθεί…» δεν σταματά εδώ, συνεχίζει… «και η χιών μαυρίσει» είναι στίχος από Σμυρνέικο τραγούδι το οποίο η Κατερίνα Ζαχαροπούλου δανείζεται για να περιβάλει το αδιανόητο, το αδιόρατο, τις στοιχειωμένες προσδοκίες που τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με την αγάπη.
Τα τρία ζωγραφικά έργα που συμπληρώνουν την ενότητα είναι παιδιά της «Δεκαοχτούρας» έργου που έδειξε σε διαφορετικές εκδοχές κατά καιρούς. Τελευταία παρουσίαση έγινε το καλοκαίρι του 2017 στην έκθεση «Ο κήπος βλέπει» σε επιμέλεια της Άννας Καφέτση. Ήταν προβολές βίντεο πάνω στον κορμό ενός δένδρου με σχέδια από σκηνές παραμυθιών συνοδευόμενα από τη φωνή του πουλιού που ποτέ δεν σταματά να ζητά δικαιοσύνη ενώ θυμάται πως υπήρξε κάποτε άνθρωπος. Μια φωνή του «Ποτέ» κι αυτή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική εικόνα θέματος: Όταν ο Κόραξ λευκανθεί…, 2020-22, χάραξη σε λινόλεουμ. Λεπτομέρεια του έργου.